Και στα δύο έχεις άγχος, είσαι πεπεισμένος πως θα τα πας χάλια και σίγουρα δεν περιμένεις να γελάσει κανείς.
Θυμάμαι λοιπόν η πρώτη μου φορά ήταν ένα 5άλεπτο (οι παραλληλισμοί με το σεξ συνεχίζονται), όπου θα επιχειρούσα να κάνω τον κόσμο να γελάσει, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα αν θα έβρισκαν οτιδήποτε αστείο στο κείμενο που είχα γράψει.
Οπότε πήγα με μηδαμινές προσδοκίες. Έπεισα τον εαυτό μου πως δεν πρόκειται να γελάσουν, και δε χρειάζεται. Αρκούσε απλά να καταφέρω να βγάλω τα 5 λεπτά πάνω στη σκηνή.
Τελικά όμως, παρότι δεν το περίμενα καθόλου, πήγε… οκ.
Ναι, δεν είναι κανένα κινηματογραφικό success story η εμπειρία μου.
Δεν έφυγα απ’ τη σκηνή με stage diving, απανωτά hi-5 και συμβόλαιο στο HBO.
Αλλά ξεπέρασα το όποιο άγχος, έβγαλα τα 5 λεπτά μου και παρότι δεν το περίμενα καθόλου, γέλασαν.
Και αν σκεφτώ ότι 10 χρόνια μετά, το stand-up comedy είναι για μένα επάγγελμα, μάλλον το γεγονός πως τότε κάποιοι γέλασαν, αρκούσε.
– Το κείμενο του Διονύση Ατζαράκη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα Documento
