Όλο το σύστημα της Ελλάδας ήταν από την αρχή λάθος. Για να δημιουργήσουμε το ελληνικό σύνταγμα, πήραμε το γαλλικό και το αντιγράψαμε. Δεν είδαμε ποτέ τις διαφοροποιήσεις του Ευρωπαϊκού Νότου στον οποίο ανήκουμε. Παραβλέψαμε το dna μας, τις συνήθειές μας, το πώς είμαστε σαν άνθρωποι, το πώς ήταν η χώρα μας και οι ανάγκες της. Φτιάξαμε ένα σύνταγμα που από την αρχή θα δυσκολευόμασταν να ακολουθήσουμε.
Δημιουργήσαμε αστικό ιστό στις πόλεις μας ακόμη και αν αυτές ήταν καθαρά γεωργικές. Φτιάξαμε τις πόλεις μας έτσι που έχασαν το χρώμα τους και έγιναν αντίγραφα των αμερικανικών ή των ευρωπαϊκών Ακόμη και ο Le Corbusier δημιούργησε κτίρια εδώ. Όταν οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες αναπτύχθηκαν βιομηχανικά (18ος- 19ος) εμείς είχαμε να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας και για την δημιουργία του κράτους μας. Μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και την εκμετάλλευση των οικονομικών και φυσικών μας πόρων από τους κατακτητές και με την ανθελληνικότητα και την δουλική συμπεριφορά των κυβερνόντων, δεν προσπάθησαν να τα ζητήσουν πίσω, καταλαβαίνουμε την κατάσταση των οικονομικών του κράτους μας.
Στον αστικό μας ιστό κλεισμένοι θεωρήσαμε ότι έχουμε αστική τάξη και φτιάξαμε και αστικά κόμματα. Οι Έλληνες χάσαμε την ταυτότητά μας και θεωρήσαμε ότι θα ζήσουμε το αμερικανικό όνειρο εδώ. Και τότε ήρθε επιτέλους και εδώ ο καπιταλισμός και με την παραγωγή μας (υφαντουργία και μεταποίηση) θεωρήσαμε ότι η παραγωγή μας είναι πολύ σημαντική και δεν υπήρχε λόγος να είμαστε αγρότες ή κτηνοτρόφοι. Σε αυτό συνέβαλλε πολύ και η πολιτική του 1980 και μετά, που έδωσε στον Έλληνα την ευκαιρία να πάρει κονδύλια από τους κουτόφραγκους για να φτιάξει μεγάλες μονάδες παραγωγής. Και ο Έλληνας θεώρησε ότι ένα καλύτερο σπίτι ή ένα καλύτερο αυτοκίνητο ήταν πιο σημαντικό. Να μην αναφέρουμε ότι η αθρόα προσέλευση μεταναστών έδωσε την ευκαιρία σε όλους τους αγρότες και κτηνοτρόφους να γίνουν αντίγραφα των παλαιών φεουδαρχών και απλά να είναι επιχειρηματίες.
Όλοι όσοι ζούσαν στις πόλεις ήθελαν να διορίσουν τα παιδιά τους στο δημόσιο. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει να υπάρχει ο μισθός. Και οι απόλυτα ηθικοί μας πολιτικοί άρχοντες δεν σκέφτηκαν ποτέ το πόσο επιβαρύνουν τον δημόσιο τομέα με το να προσλαμβάνουν ορδές πολιτικών τους τέκνων. Και μέσα σε όλα αυτά εκείνοι σαν μικρά αρκουδάκια έβαζαν το δάχτυλο στο μέλι και κατασπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα για όφελός τους. Και δεν σκέφτηκαν ποτέ τον λαό τους μια και τον θεωρούσαν πάντα συνένοχο (με τους διορισμούς) αλλά και κατώτερο. Γιατί και αυτοί αν και ξεκίνησαν από την εργατική τάξη μπήκαν μέσα στην πολιτική και έγιναν ξαφνικά “ευγενείς”.
Η πεποίθηση των Ελλήνων για την ανωτερότητά τους και την ευκολία τους να “ξεφεύγουν ” από τους νόμους και τους κανόνες έφερε αυτό το αποτέλεσμα. όλοι θέλουμε να έχουμε το μάξιμουμ των απολαβών από την Ευρώπη και από το κράτος μας και ποτέ δεν είδαμε και δεν ασχοληθήκαμε για το τί πρέπει να κάνουμε εμείς για το κράτος μας. Άλλωστε είναι γνωστή η παροιμία για την κατσίκα του γείτονα…
Και γι αυτό το λόγο έχουμε τις ίδιες οικογένειες να κυβερνούν τον τόπο μας, που όντως είναι ευλογημένος, και σήμερα ανεχόμαστε την παρωδία αυτή που παίζεται στην πλάτη μας λόγω των πολιτικών προσωπικών φιλοδοξιών τους. Και δεν μπορουμε να πάρουμε μια απόφαση για το τί θα γίνει με εμάς μια και πρώτα πρέπει ο Αντώνης να βεβαιωθεί ότι δεν θα βάψει τα χέρια του με “αίμα” για να είναι politically correct για τις εκλογές, τον Βαγγέλη που χάνει την ευκαιρία να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη και τον Γιώργο που είναι ή απίστευτα αυτοκαταστροφικός (δες δημοψηφισμα… αλήθεια γιατί πληρώνει τόσους συμβούλους? κανένας δεν τον προειδοποίησε?) ή απίστευτα Γκούφι.
Γι’ αυτό σήμερα περιμένουμε να βρούμε πρωθυπουργό που θα είναι υπερήρωας και θα μας σώσει ξαφνικά. Και εμείς θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε την ζωή μας κανονικά σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Γιατί είναι κακό να μην έχουμε όνειρα και να βλέπουμε ότι αυτά είναι μακρια. Και αυτά σας τα λέω τώρα που προσπαθώ να βρώ ένα όνειρο να κρατηθεί το παιδί μου.
Ζήνα Μελιτοπούλου
