Το να μισείς τον αριστερό σου αντίπαλο δεν είναι πολιτική συμπεριφορά. Όταν όλη σου η αντιπαράθεση εκβάλλει στο μίσος, οι ιδέες αυτομάτως γίνονται αποτρόπαιες και οι πράξεις αποκτούν αυταρχική και σαδιστική συμπεριφορά. Όπως δηλαδή έπραξε η εκτός Βουλής αριστερά εναντίον της Καίτης Τσαρουχά, όταν αυτή πήγε ως εκπρόσωπος του Συνδέσμου Φυλακισμένων Εξορισθέντων Αντιστασιακών να καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης. Όπως έπραξε το ίδιο εναντίον του Νίκου Μανιού που πήγε να καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο της Αθήνας. Αυτές οι απαγορεύσεις είχαν ωμό αυταρχισμό και σαδισμό.
Η απάντηση της Τσαρουχά, της γυναίκας που βάσταγε το χτυπημένο κεφάλι του Λαμπράκη, ήταν αποστομωτική: Οι φάκελοί μας στην ασφάλεια, είναι όσα τα κιλά σας!
Η πολιτική του Σύριζα προέκυψε μέσα από την αλληλεπίδρασή της με την κοινωνική πραγματικότητα. Προέκυψε μέσα από την επιτακτική ανάγκη να έχουν όλοι δωρεάν πρόσβαση στη νοσοκομειακή περίθαλψη, να σταματήσει το κόψιμο των συντάξεων, να στηριχθούν οι πρόσφυγες, να καταργηθούν οι φυλακές τύπου Γ’, να αποκαλυφθούν φριχτά οικονομικά σκάνδαλα, να υπάρξει ανάχωμα στη ρητορική του μίσους. Με όλα τα καλά και τα στραβά της αυτά παλεύει, σε αυτά θα δοκιμαστεί και θα εκτιμηθεί. Και κάθε κριτική εξ αριστερών καλό της κάνει. Όταν όμως η πολιτική αντιπαράθεση είναι ο φερετζές του μίσους, δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτική αντιπαράθεση. Αυτή η διανοητική ακαμψία που έδειξαν δεν χρειάζεται τη δική τους πιστοποίηση αριστερού ISO, βρίσκεται στην ίδια σφαίρα με άλλες εμμονικές καθαρότητες. Με την καθαρότητα της φυλής, την καθαρότητα της σεξουαλικής ταυτότητας, της ορθόδοξης σκέψης.
Αντί λοιπόν η εκτός βουλής αριστερά να συμπεριφέρεται σαν απατημένη αρραβωνιαστικιά και να στήνεται κάτω από τα παραθυρόφυλλα της κυβέρνησης να σκούζει, ας απευθυνθεί καλύτερα στην κοινωνία. Όπως κάνει κι ο Ρουβίκωνας που δεν νιώθει ότι ο Τσίπρας του στέρησε κάποια απόλαυση. Η πρακτική της είναι μια παρανοϊκή άμυνα που δεν έχει να κάνει με την πολιτική αλλά με την καταδίωξη.
Δεν την όρισε κανείς αρμόδια να κόβει εισιτήρια ούτε να βάζει στο ίδιο σακί ανθρώπους της αριστεράς που κουβαλάνε ιστορία στους ώμους τους με την ακροδεξιά. Κι όσο συνεχίζει να το κάνει, το μόνο που αποκαλύπτει είναι τι πραγματικά την ενδιαφέρει. Όχι ο αντιφασιστικός αγώνας, όχι το προσφυγικό, όχι τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά η ικανοποίησή της να πέσει η παρούσα κυβέρνηση. Επιθυμεί το ριζικό κακό της για να αισθανθεί η ίδια καλύτερα. Κι όλα τα άλλα; Στάχτη και μπούρμπερη!
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
