Γράφει ο Φέλιξ
Ο “Φαληρεύς”, σχολιαστής του συγκροτήματος του Φαλήρου, υπάρχει δημοσιογραφικώς τα τελευταία χρόνια προτάσσοντας επίμονα τις ιδιαιτερότητές του. Μία από αυτές είναι να βουτάει την πένα του στη χολή και να γράφει. Αλλά προσέξτε, όχι για όλους. Ούτε για όλα. Δεν γνωρίζω το βαθμό της ικανοποίησης που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος θεωρώντας τη δημοσιογραφία το αντίθετο του προσκοπισμού, δηλαδή αντί να λέει για την “καλή πράξη της ημέρας” να αυτοθαυμάζεται για την κακία της ημέρας.
Ο Φαληρεύς θα μπορούσε να διαπρέψει σε μεσημεριανό πάνελ, δίπλα στα “δημοσιογραφικά” καρτούν που λάμπουν από το ξανθό πλατινέ ξασμένο της παρουσιάστριας, αλλά φευ, ο Φαληρεύς είναι καλός χρήστης της γλώσσας. Της ελληνικής εννοώ, για να μην πάει το μυαλό σας αλλού.
Σε μια έξαρση λοιπόν χοντροκομμένης πρόθεσης που βαφτίζει εκλεπτυσμένο χιούμορ, ο Φαληρεύς όχι μόνο υιοθετεί, παρά τις διαψεύσεις Βαρουφάκη, όσα ειπώθηκαν για το δάχτυλο, αλλά χαιρέκακα δίνει μια λεκτική παράσταση, που όπως πάντα, βάζει τον ίδιο σε άλλη ανώτερη μοίρα από αυτόν που σχολιάζει.
Γράφει λοιπόν:
“Η ελληνικότητά του έλαμψε τη στιγμή που η γερμανική τηλεόραση έδειξε το βίντεο με το δάκτυλο κι εκείνος είπε: «Ποτέ δεν το έκανα εγώ αυτό, είναι προϊόν μοντάζ». Προσωπικώς, ένιωσα εκείνη τη στιγμή αυτό που ο ποιητής το λέει «ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών» του Υπαρκτού Ελληνισμού· και δάκρυσα, ενώ κάπου από το βάθος έρχονταν οι στριγκλιές των κλαρίνων και τα συναφή…”
Φαντάζομαι πως ο Φαληρεύς, μετά την παραδοχή των Γερμανών πως το δάχτυλο είναι φωτομοντάζ, δεν θα ζητήσει συγνώμη. Σε κάθε περίπτωση η αδυναμία του για το δάχτυλο είναι δεδομένη.
ΥΓ Αν ο αγαπητός Φαληρεύς θεωρεί λαϊκίστικο και προσβλητικό το κείμενο, φαντάζομαι πως είναι γιατί κανένας δεν θέλει να παραδεχθεί πως είναι ικανός να αντέξει όσα κάνει σε άλλους.
