«Λένε πως ο Φλεβάρης είναι ο μικρότερος μήνας του χρόνου, αλλά μπορεί και να κάνουν λάθος. Αν το συγκρίνουμε τους άλλους, σελίδα με σελιδα του ημερολογίου, φαίνεται ότι πραγματικά, είναι ο μικρότερος. Απλωμένος ανάμεσα στο Γενάρη και το Μάρτη, σαν κομμάτι λαρδί σε σάντουιτς, δεν καταφέρει να φτάσει ως την κόρα σε καμία από τις δύο φέτες. Με τις γαλότσες του – και ποτέ δεν θα δείτε το Φλεβάρη με πέδιλα–είναι πάντα ένα κεφάλι κοντύτερος από το Δεκέμβρη, αν και τις δίσεκτε χρονιές, όταν έχει ξεσπάσματα ανάπτυξης, φτάνει σχεδόν μέχρι τη μύτη του Απρίλη.
Ωστόσο, όσο και αν φέρτε πιο κοντός απ τα ξαδέρφια του, ο Φλεβάρης αισθάνεται μεγαλύτερος απ’ αυτούς. Είναι ο πιο μοχθηρός μήνας του χειμώνα, και μάλιστα ο σκληρότερος από όλους γιατί πότε πότε μεταμφιέζεται σε ανοιξιάτικο, μερικές ωρίτσες μόνο, για τραβήξει ξαφνικά τη μάσκα του με ένα σαδιστικό γέλιο και να φτύσει παγοκρυστάλλα στη μούρη κάθε εύπιστου.
Ο Φλεβάρης είναι άσπλαχνος και πληκτικός. Αυτή η παρέλαση των κόκκινων αριθμητικών ψηφίων στη σελίδα του δίνει αποτέλεσμα μηδεν: γενέθλια πολιτικών, μια γιορτή φυλαγμένη για τρωκτικά – μα είναι πανηγύρια αυτά; Η μόνη φυσαλίδα στην ξεθυμασμένη σαμπάνια του Φλεβάρη είναι η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Δεν είναι τυχαίο το ότι οι πρόγονοί μας καρφίτσωναν την κονκάρδα του Αγίου Βαλεντίνου στην μπουτονιέρα του Φλεβάρη. Όσοι είναι αρκετά τυχεροί να έχουν κάποιον εραστή στο ψυγείο τους, τότε, πραγματικά, ο Φλεβάρης τους δίνει αφορμή για κάποιον εορτασμό.
Με μόνη εξαίρεση οτι το Φλεβάρη “ανθίζουν τα βουνά και βγάζει η γης χορτάρι”, Ο μήνας αυτός καθ’ αυτός είναι άχρηστος. Άχρηστος όσο το παραπανίσιο “ρω” που έχει στο επίσημο όνομά του “Φεβρουάριος”. Συμπεριφέρεται σαν εμπόδιο, σαν μια ενδιάμεση σφήνα από βροχές, λασπονέρια και ανία, αναβάλλοντας κάθε πρόοδο και κάθε ευχαρίστηση.
Ο Τζέιμς Τζόυς γεννήθηκε Φλεβάρη. Το ίδιο και ο Κάρολος Ντίκενς και ο Βίκτωρ Ουγκό, πράγμα που δείχνει ότι συγγραφείς είναι φτωχοί στο ξεκίνημά τους αν και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρουν πότε να σταματήσουν.
Αν ο Φλεβάρης έχει το χρώμα του λαρδιού πάνω σε ψωμί από σίκαλη, το άρωμα του είναι το άρωμα των μουσκεμένων μάλλινων παντελονιών. Όσο για τον ήχο του, είναι μια αφηρημένη μελωδία παιγμένη σε φάλτσο βιολί. Ω, Φεβρουάριε, μπορεί να είσαι μικρός αλλά είσαι και κοντός. Αν είχες το διπλάσιο ανιαρό σου μπόι, πολλοί λίγοι από μας θα επιζούσαν για να χαιρετίσουν τον ευθύμο Μάη.»
