Ο φόβος απέχει ένα βήμα από τον θυμό

Με τα δικά του λόγια: «Σ’ αυτήν την κρίσιμη καμπή πρέπει να αντιληφθείτε ότι, αντί να διχάζετε και να πολώνετε και να νομοθετείτε προκλητικά, πρέπει να ζητήσετε με δική σας ευθύνη ένα πολιτικό μορατόριουμ μέχρι να βγει η χώρα από την κρίσιμη κατάσταση. Να κάτσουμε όλοι μαζί, έστω και τώρα, να δούμε πώς θα σώσουμε την κατάσταση, όχι να επιτίθεστε στους πολιτικούς αντιπάλους σας». Ποια ήταν η απάντηση της κυβέρνησης διά της Αρ. Πελώνη; «Να σταματήσει η κυβέρνηση να κυβερνά, υπό την απειλή ότι ο ίδιος θα συνεχίσει να καλεί τους πολίτες να συμμετέχουν σε πορείες και διαδηλώσεις, αν δεν γίνουν δεκτά όσα λέει; Ας αφήσει τα συνθήματα κι ας απαντήσει καθαρά». Στρίβειν διά του αρραβώνος.

Η πρόταση Τσίπρα είναι καθαρή. Θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο προωθημένη. Για παράδειγμα: «Κυβέρνηση εθνικής ενότητας, μονοθεματική (αντιμετώπιση της πανδημίας και των οικονομικών συνεπειών της), εξάμηνης διάρκειας, με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη». Δεν το έφτασε μέχρι εκεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν ξέρω αν το θέλει, σίγουρα όμως δεν το σκέφτεται ο πρωθιερέας της κυβέρνησης. Οι λόγοι είναι προφανείς:

■ Η κυβέρνηση δεν παραδέχεται ότι έχει αποτύχει στη διαχείριση της πανδημίας. Δεν θέλει να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι το μοντέλο ακορντεόν που εφαρμόζει εδώ και μήνες δεν λειτούργησε. Αρνήθηκε να υιοθετήσει την ιδέα Τσίπρα για υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής. Αν προχωρήσει σε συναινετικές λύσεις με εμπλοκή και των άλλων πολιτικών δυνάμεων, θα είναι σαν να ομολογεί την αδυναμία της να κυβερνήσει με αποτελεσματικό τρόπο στην παρούσα φάση και ότι χρειάζεται τη στήριξη των άλλων κομμάτων για να βγει η χώρα από τη διπλή κρίση. Κι αυτό δεν διανοείται να το κάνει. Πιστεύει ότι τα πάει καλά.

Γι’ αυτό άλλωστε με κάθε ευκαιρία δηλώνει υπερήφανη για τις επιδόσεις της. «Εχουμε λιγότερους νεκρούς, λιγότερα κρούσματα», φωνάζουν οι υπουργοί της συγκρίνοντας τις επιδόσεις της στα θέματα αυτά με τις επιδόσεις άλλων κυβερνήσεων. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει πολιτική. Πειράζει τα νούμερα, αλλοιώνει τα στατιστικά στοιχεία για να παρουσιάσει μια ειδυλλιακή εικόνα. Επειδή όμως τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και αντιστέκονται σθεναρά στα γιουρούσια των αρίστων που θέλουν να τα σαρώσουν για να μην πληγεί το κυρίαρχο αφήγημα, γινόμαστε μάρτυρες τραγελαφικών καταστάσεων: ο αρμόδιος υπουργός, πανικόβλητος, κάνει εκκλήσεις προς κάθε κατεύθυνση, ο προϊστάμενός του πρωθυπουργός, χαλαρός, υπόσχεται «έξυπνα» μέτρα και άνοιγμα του τουρισμού.

■ Στην περίπτωση που δεχτεί η κυβέρνηση είτε το μορατόριουμ ενός μήνα είτε κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα πρέπει να σταματήσει να εφαρμόζει την πολιτική της. Δηλαδή δεν θα μπορεί να περνάει από τη Βουλή χαριστικές ρυθμίσεις για τα επιχειρηματικά λόμπι που τη στηρίζουν, φωτογραφικές διατάξεις που ευνοούν φίλους και κουμπάρους, δεν θα μπορούν οι υπουργοί και οι γραμματείς υπουργείων να κάνουν απευθείας αναθέσεις πολλών εκατομμυρίων ευρώ σε κολλητούς τους, δεν θα διορίζουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα πολίτες με μοναδικό κριτήριο την κομματική ταυτότητά τους, θα πρέπει να μαζέψει την αστυνομία. Με λίγα λόγια, να ακυρώσει τον εαυτό της. Κι αυτό, επειδή δεν το αντέχει, δεν πρόκειται να το κάνει.

Για την παράταξη που ισχυρίζεται ότι η χώρα τής ανήκει, κάθε σκέψη να μοιραστεί τη διακυβέρνηση με άλλους, έστω για λίγο, ιδιαίτερα με αυτούς που θεωρεί «άπλυτους αριστερούς», «φίλους της τρομοκρατίας», «λαϊκιστές και δημαγωγούς», είναι βέβηλη και ανίερη. Δεν περνάει από το μυαλό της ότι θα κυβερνά υπό όρους και μάλιστα κάτω από τους όρους που θα της βάζουν οι πολιτικοί αντίπαλοί της. Οι μόνοι όροι που δέχεται χωρίς καμία ενόχληση είναι εκείνοι που θέτουν η οικονομική ελίτ, η παρασιτική ολιγαρχία και οι μιντιάρχες.

Τι επιθυμεί η κυβέρνηση; Να συνεχίσει να πορεύεται σαν να μην τρέχει τίποτε, σαν να μην έχουμε έκτακτες και δραματικές συνθήκες. Αυτή να προωθεί τις πολιτικές της σε όλα τα πεδία, να ζητάει από την αντιπολίτευση να κάθεται ήσυχα ήσυχα στα αυγά της, να μην προκαλεί εντάσεις, διαφορετικά θα είναι υπεύθυνη για όλα τα δεινά, και να απαιτεί από τους πολίτες να πειθαρχούν και να μη διαμαρτύρονται. Πού ποντάρει; Στο κλίμα φόβου που επικρατεί στην κοινωνία.

Οπως αναφέρει η Σαντάλ Μουφ στη «Λιμπερασιόν» (αναδημοσιεύτηκε στην «Εποχή» 12/3/2021), «σε περιόδους μεγάλων ανατροπών, η κοινωνία έχει την τάση να αντιδρά ζητώντας προστασία. (…) Οι πολίτες εξαιτίας αυτού του αιτήματος για προστασία αποδέχονται πράγματα που στο παρελθόν δεν θα το έκαναν». Υπάρχουν όμως και όρια. Ο φόβος απέχει ένα βήμα από τον θυμό. Ο θυμός, μισό βήμα από την οργή. Την οργή διαδέχεται η έκρηξη. Η κυβέρνηση αγγίζει, αν δεν έχει ξεπεράσει, τα όρια ανοχής των πολιτών.

Ανάγωγα

Διαβάζοντας στο χτεσινό φύλλο μας την ανταπόκριση της Μαρίας Ψαρά από τις Βρυξέλλες έπεσα σε περισυλλογή. Σύμφωνα με αξιωματούχο της Ε.Ε., «η Τουρκία είναι πολύ περισσότερα από μια γειτονική χώρα. Είναι μια υποψήφια χώρα, όχι απλά περιφερειακή δύναμη, αλλά μια χώρα-κλειδί για την Ευρώπη. Πρέπει να μπούμε σε έναν δρόμο όπου θα μπορούμε να τα συζητάμε και να τα λύσουμε όλα». Κι εγώ που είχα πιστέψει όσα έλεγαν οι κυβερνητικοί παράγοντες ότι λόγω της ευφυών διπλωματικών χειρισμών και της σθεναρής στάσης μας η Τουρκία είναι διεθνώς απομονωμένη, τι πρέπει να πω τώρα;

Πηγή:Εsfyn

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr