To 2020 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για όλους μας. Ενώ νομίζει κανείς ότι όλα σταμάτησαν ξαφνικά κοντά στα μέσα Μαρτίου και ότι αυτό το κομμάτι της ζωής μας ήταν πολλά χρόνια πριν, βλέπεις πως μέσα σε αυτό τον τελευταίο χρόνο και παράλληλα με αυτή τη παύση των πραγμάτων, όλα κινούνται σε fast forward γύρω μας, οι εξελίξεις στο κόσμο σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Το 2020 μου αφήνει ιστορίες- ειδήσεις – εικόνες, πολλές και διαφορετικές με τη δική τους σημασία και μοναδικότητα η κάθε μια, που δεν γίνεται να ξεχάσεις. Η επίσημη έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας από την οικογένεια της Ευρώπης, η μεταναστευτική κρίση από την άκρη του Έβρου έως την άλλη άκρη του Αιγαίου, οι διαδηλώσεις για το BLM (Black Lives Matter), μαραθώνιες συνοδοί κορυφής για την συμφωνία του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όλα αυτά υπό το πρίσμα της COVID-19, με καταστάσεις πρωτόγνωρες από τον τροπο κάλυψης της πανδημίας αλλά και πως αυτή μας επηρέαζε σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο.
Σκέψεις και εικόνες που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ με τη δίκη τους σημασία η καθεμία .Το σφιχταγκάλιασμα δυο μεταναστών στην ακτή της Λέσβου, που μόλις έχουν βγει από τη βάρκα διασχίζοντας τα νερά του Αιγαίου για να φτάσουν από την Τουρκία στη Ελλάδα. Η προετοιμασία των νεκρών από COVID -19 στο νεκροτομείο και σίγουρα η φωτογραφία από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας ενός νοσοκομείου στην Αθήνα, που με τη βοήθεια μιας νοσηλεύτριας, η ασθενής επικοινωνεί με συγγενείς της μέσω ενός tablet.
Η συνειδητοποίηση της μοναξιάς που βιώνει ένας ασθενής με COVID-19 σε τρομάζει. Από την στιγμή που θα τον πάρουν από το σπίτι του στο ασθενοφόρο, μετά στον θάλαμο και στη ΜΕΘ, βλέποντας μόνο τα μάτια των νοσηλευτών και των γιατρών πίσω από τις μάσκες και τις προστατευτικές στολές, είναι η μοναξιά που βλέπεις και μέσα στο νεκροτομείο. Μόνος στην αρρώστια και στον θάνατο, αυτή η εικόνα με μελαγχολεί και με στενοχωρεί.
Η σκέψη και η αλληλεγγύη μας πρέπει να είναι στο νοσηλευτικό προσωπικό και στους γιατρούς που κάνουν τα πάντα και είναι δίπλα στους ασθενείς.
