Γράφει ο Νίκος Παπαδογιάννης
Για όποιον διαφωνεί ή απλώς σουλατσάρει αμέριμνος στην πόλη του τη λάθος μέρα και ώρα, πέφτει βέργα. Και αν από κάποιο καπρίτσιο των άπλυτων που μας κυβερνάνε πάει και φωταγωγηθεί στα χρώματα του Athens (Gay) Pride η Βουλή, μπορεί και να καεί, να καεί, για να έρθει να ταιριάξει με το γκρίζο της οπισθοδρομικής Ελλάδας.
Τι σημασία έχει, αν η επέλαση του εθνάρχη Μεγαλέξανδρου προς τις Ασίες ήταν το μεγαλύτερο gay parade της, σχεδόν ελληνικής, ιστορίας; Εφ’ όσον πίστευε στη μεγάλη Ελλάδα, ο Αλέκος, εμείς θα τον δοξάσουμε, και δεν θα του κρατήσουμε μανιάτικο ότι είχε γκόμενο.
Θα του κρατήσουμε, όμως, μακεδονικό. Συλαλλητήριο. Αν επιμένουν να μας πάρουν κάποιον γκέι οι άθλιοι Σκοπιανοί, ας απαγάγουν κάποιον από τους “κουνιστούς” που θα παρελάσουν μεθαύριο στο κέντρο της Αθήνας.
Και για να έχουμε κακό ρώτημα, πώς επέτρεψε ο Καμίνης να γίνουν παρδαλές παρελάσεις, με αγόρια σαν τα κρύα τα νερά που δηλώνουν «παρούσα», την εβδομάδα του μακεδονικού συλλαλητηρίου; Μήπως να τον βρούμε και αυτόν να τον πλακώσουμε; Ή δεν μας πέφτει αρκετά φιλότουρκος, κεμαλιστής, μεθύστακας, πορνόγερος και αναρχοκομμουνιστής αυτός;
Μεθαύριο που θα έχουμε δημαρχάρα Πατούλη, άνθρωπο της προόδου και της ανοιχτομυαλιάς, θα σταματήσουν αυτά τα χαζά. Ουδείς θα επιτρέπεται να φοράει λαμέ εκτός του δημαρχιακού μεγάρου και του πατουλέικου σαλονιού.
Συγχωρήστε με για το παραλήρημα, αγαπητοί αναγνώστες, αλλά κοντεύω να λαλήσω με αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μας. Εάν κρίνω από την προθυμία με την οποία ο συνέλληνας συμμετέχει (όποιος συμμετέχει τέλος πάντων) στις δημόσιες συναθροίσεις για το μακεδονικόν, η πατρίς και τα σύμβολά της είναι η μοναδική ευαίσθητη χορδή του μπουζουκιού.
Μπορεί να μη ξέρει για ποιο πράγμα διαδηλώνει ή τι ακριβώς επιθυμεί, αλλά κατεβαίνει στους δρόμους, με το γνώριμο πλέον βλέμμα του μίσους στα μάτια. Και πώς να του ζητηθούν εξηγήσεις για την άγνοια ή την ημιμάθεια ή τον φανατισμό, όταν σύσσωμη σχεδόν η αντιπολίτευση και μέρος της συγκυβέρνησης εκτοξεύουν τη μπάλα στην κερκίδα χωρίς να αρθρώνουν την παραμικρή πρόταση; Το «όχι σε όλα» είναι η πιο φτηνή τακτική, όπως δυστυχώς για την ίδια ανακάλυψε μετεκλογικά και η ίδια η κυβέρνηση.
Ο λαουτζίκος ξέρει μόνο να κουνάει τη σημαιούλα, για να νιώθει εθνικά υπερήφανος, μέσα στην ψωραλέα καθημερινότητα δεκαετιών. Αν την κουνάνε και άλλοι δίπλα του, τόσο το καλύτερο. Εάν την κουνάνε τρίτοι για λογαριασμό του, το ιδανικό. Όταν χρειάζεσαι ένα χέρι για το φραπέ και ένα για να ανεβάζεις φωτογραφίες στο Facebook, δεν περισσεύει τρίτο, για να ανεμίσει τα λάβαρα του «Μολών Λαβέ». Ιδίως όταν προκύπτει ανάγκη για κανένα «Λαβέ Βέργα».
Στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη και ρώτησα αυτόν που με κοίταζε, αν εκείνος θα συμμετείχε σε συλλαλητήρια για τα εθνικά θέματα. Η απάντηση ήταν θετική. Αλλά έσπευσε, ο αφιλότιμος, να βάλει αστερίσκους, πάνω που ετοιμαζόμουν να ξεθάψω τη σημαία που κλείδωσα στο μπαούλο από τότε που άρχισαν να τη λυμαίνονται οι χρυσαυγίτες.
Εθνικά θέματα, μου είπε, δεν είναι μόνο αυτά που έχουν να κάνουν με την εδαφική κυριαρχία ή την ασφάλεια των συνόρων ή την εξωτερική πολιτική. Εθνικό, εθνικότατο, θέμα, είναι η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Εθνικό θέμα είναι η καταπολέμηση της διαφθοράς. Εθνικό θέμα είναι το μεταναστευτικό. Εθνικό θέμα είναι η παιδεία. Εθνικό θέμα είναι το περιβάλλον. Εθνικό θέμα είναι η ανεκτικότητα και η προοδευτική αντίληψη. Εθνικό θέμα είναι η εγκληματικότητα, η κανονική, όχι η γιαλαντζί του Ρουβίκωνα. Εθνικό θέμα, με κάπως διασταλτική ερμηνεία, ακόμα και η καταβαραθρωμένη δημοσιογραφία.
Για ο,τιδήποτε από τα παραπάνω, ναι, θα κατέβαινα οπωσδήποτε στους δρόμους, με πλακάτ και με ταμπούρλα. Και αν από κάποιο θαύμα έβλεπα να βαδίζει δίπλα μου ο Μίκης, αγέρωχος ξανά όπως τον προ «αριστερόστροφου φασισμού» και «αδελφών ναζιστών» καιρό, τότε θα κολυμπούσα σε πελάγη ευτυχίας.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
