Βγαίνουν λέει τέτοιες μέρες οι καλικάντζαροι στη γη. Δεν ξέρω αν έχουν ονόματα οι καλικάντζαροι, αλλά ας πούμε πως έναν τον λένε Αντώνη και τον άλλο Βαγγέλη. Όλο το χρόνο είναι χωμένοι στα βάθη της γης και σύμφωνα με την παράδοση πριονίζουν το δέντρο που τη στηρίζει. Κόβει από τη μία η Αντώνης, κόβει από την άλλη ο Βαγγέλης. Μεγάλη καταστροφή. Σχεδόν έχουν ολοκληρώσει τη ζημιά, όταν αποφασίζουν για λίγο να βγουν από τα έγκατα στην επιφάνεια.
Τριγυρνάνε στα σοκάκια, στα γεφύρια, στους δρόμους και τα αεροδρόμια που έφτιαξε ο Μπόμπολας, και αγριεύουν τον κόσμο. Οι άνθρωποι φοβούνται μην τυχόν και συναντήσουν όλα τα κακά που ακούνε πως φέρνουν μαζί τους οι καλικάντζαροι. Για κάποιο λόγο δεν φοβούνται την περίοδο που στα έγκατα της γης την καταστρέφουν γιατί δεν τους βλέπουν, αλλά την περίοδο που πάνω στη γη σπέρνουν τον φόβο. Στην πραγματικότητα τον φόβο για τον φόβο που μπορεί να νοιώσουν.
Οι άνθρωποι έχουν μάθει να φοβούνται περισσότερο αυτό που μπορεί να συμβεί από το κακό που τους έχει συμβεί. Όσο πιο αόριστος είναι ο φόβος, όσο πιο αδικαιολόγητος, τόσο μεγαλύτερος. Έτσι φοβούνται τον καλικάντζαρο Αντώνη και τον καλικάντζαρο Βαγγέλη.
Οι καλικάντζαροι το ξέρουν αυτό και όσο καιρό είναι στη γη καταφέρνουν να κάνουν τον κόσμο να φοβάται γενικά. Και έτσι να ξεχνάει πως αυτό που πρέπει να φοβάται δεν είναι όσα κάνουν οι καλικάντζαροι στην επιφάνεια, αλλά στο βάθος, στα έγκατα όπου προσπαθούν να καταστρέψουν τα πάντα, τη βάση της ζωής.
Αλλά αργά ή γρήγορα οι καλικάντζαροι φεύγουν, όσο φόβο και αν σκορπίσουν.
Η παράδοση λέει πως φεύγουν στις 6 Ιανουαρίου. Φέτος ακούγεται πως θα φύγουν μερικές μέρες αργότερα, αλλά θα φύγουν. Στις 25 Ιανουαρίου.
