του Κώστα Βαξεβάνη
Γνώρισα τον Ράντοβαν Κάρατζιτς το 1992 στο Πάλε της Βοσνίας. Ο πόλεμος που διαμέλισε την Γιουγκοσλαβία μόλις είχε ξεκινήσει και ο Κάρατζιτς ήταν ο αρχηγός των Σερβοβόσνιων, της «Ρεμπούμπλικα Σέρμπσκα», της Σέρβικης Δημοκρατίας που ήταν το αντίβαρο στον διαμελισμό. Ψηλός, ευθυτενής, με τον αέρα του ισχυρού και την αυτοπεποίθηση του νικητή, μου έδωσε τότε την πρώτη συνέντευξη, στην οποία περιέγραφε τα παιχνίδια που παίζονταν σε βάρος της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας αλλά και την φιλία προς την Ελλάδα.
Ο Κάρατζιτς σπάνια χαλούσε χατήρι σε έλληνα δημοσιογράφο και φρόντιζε να χτίζει επικοινωνιακά την ελληνοσερβική φιλία, κομμάτι της οποίας ήταν η παγίδα στην οποία έπεσε το σύνολο του ελληνικού Τύπου. Κανένας από τους δημοσιογράφους-συνομιλητές του Κάρατζιτς δεν τον έβλεπε ως δολοφόνο ή ως εντολέα των σφαγών που ακολούθησαν. Ήταν γενικά ένας συμπαθής «αγωνιστής του σερβικού δίκαιου».
Όταν αποκαλύφθηκε η σφαγή της Σρεμπρένιτσα… (διαβάστε τη συνέχεια)
