Ο Κούλης και η διαφημιστική δαπάνη

Ο Στέλιος Πέτσας μοίρασε με τον τρόπο που ήθελε τα 22 εκ. ευρώ της δράσης «μένουμε σπίτι» στη διάρκεια της καραντίνας. Τα έκτατα μέτρα του έδωσαν το δικαίωμα να μην δίνει λογαριασμό σε κανένα. Ο Κώστας Βαξεβάνης με το Documento και το Κουτί της Πανδώρας δεν πήραν ευρώ, το ίδιο και ο Σεραφείμ Κοτρώτσος με το Libre, αλλά και άλλοι που δεν ακολουθούσαν κυβερνητική γραμμή στα μέσα τους. Αντίθετα χρηματοδοτήθηκαν ανύπαρκτα site και blog, εφημερίδες με αναιμικές κυκλοφορίες και άλλα πολλά.

Η ιστορία μας θυμίζει το 1971. Τότε ο κορωναϊός λεγόταν Χούντα και ο υπουργός Οικονομικών Κούλης (ναι δεν κάνουμε πλάκα Γιάννης Κούλης ήταν το όνομά του!) αποφάσισε να κάνει μια μεγάλη διαφημιστική καμπάνια για το Ομολογιακό Δάνειο. Μοίρασε δεξιά και… ακροδεξιά λεφτά, αλλά απέκλεισε τη Βραδυνή που τότε πουλούσε 88.034 φύλλα την ημέρα, ήταν 4^η σε κυκλοφορία σε όλη την Ελλάδα, αλλά είχε ένα ελάττωμα: Έκανε… κλεφτοπόλεμο στη χούντα. Προσπαθούσε να ξεπεράσει τις σκοπέλους της λογοκρισίας κι άφηνε… αιχμές. Αντίθετα πλήρωσε μεγάλα ποσά στην 9^η και τελευταία σε κυκλοφορία τη Νέα Πολιτεία που ήταν μαζί με τον Ελεύθερο Κόσμο του Σάββα Κωνσταντόπουλου τα πιο πιστά της φύλλα. Το πόσο δημοφιλής ήταν η εφημερίδα πέρα από τον κύκλο των χουντικών το δείχνει η κυκλοφορία της. Πουλούσε 9.962 φύλλα την ημέρα, η μόνη με τετραψήφιο νούμερο κυκλοφορίας!

Η Βραδυνή δεν μπορούσε να γράψει κάτι για τον αποκλεισμό της. Ναι, τότε ήταν ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Έβαλε, λοιπόν, τον σκιτσογράφο της, τον Βασίλη Χριστοδούλου να σχολιάσει με το δικό του τρόπο το γεγονός.

 

Την ίδια εποχή η Νέα Πολιτεία ξεσάλωνε. Δημοσίευε δηλώσεις του υπουργού Κούλη ότι έχει υπερκαλυφθεί το ομολογιακό δάνειο.

Την επομένη δημοσίευε διθυραμβικό άρθρο.

Κι ενώ όλα πήγαιναν καλά έρχεται την επόμενη μέρα μεγάλη διαφήμιση του ομολογιακού δανείου. Ζητούσε από τους αναγνώστες της να αγοράσουν ομολογίες που όμως είχαν εξαντληθεί σύμφωνα με τη δήλωση του Κούλη τρεις μέρες νωρίτερα!

 

Τι ήταν όμως το ομολογιακό δάνειο; Κάτι μεταξύ λοταρίας και μετοχής. Αγόραζες ομόλογα, γινόταν κλήρωσεις, κέρδιζες πλούσια δώρα και έπαιρνες για ένα διάστημα τόκο από τις ομολογίες που μπορούσες να εξαργυρώσεις σε 10 ή και σε 20 χρόνια. Οι δημόσιοι υπάλληλοι αγόραζαν υποχρεωτικά ομολογίες.  Συνήθως αμέσως μετά τις ρευστοποιούσαν στο 90% της τιμής τους για να πάρουν ένα μέρος των χρημάτων τους πίσω. Γιατί όλη αυτή η φασαρία; Γιατί πολύ απλά οι ξένοι οίκοι δεν μας δάνειζαν. Η, σωστότερα, δεν μας δάνειζαν κι άλλα…

Πηγή: pasatempo.wordpress.com