Ο μασκαρεμένος λύκος…

Είναι μια ολόκληρη κοινωνία που κινείται, η ελληνική, και που σιγά σιγά αποκολλάται από στερεότυπα, θέσφατα και παγωμένες δομές. Το απέδειξε πολλές φορές πριν κάποια χρόνια, όταν τόλμησε, ξεκουνήθηκε από τους καναπέδες, γέμισε πλατείες, αμφισβήτησε το κάθε βόλεμα. Με την ίδια τόλμη έφθασε, τότε, ως την κάλπη…

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει την ελληνική κοινότητα να φαντάζει τώρα νοσταλγός της συντήρησης και της επιστροφής σε ένα πικρόγευστο παρελθόν; Ποιος την ξεγελάει σε αυτό το μασκάρεμα του λύκου, με τη δανεική προβιά; Μάλλον η αιτία ονομάζεται κόπωση από μια πολυετή ανηφόρα, όταν η Αριστερά ήταν αυτή που την έφερε στο ισιάδι.

Στα δύσκολα κλήθηκε να αποκαταστήσει ισορροπίες, να επιλέξει ανάμεσα στο γερό κουμάντο του καραβιού, εν μέσω τρικυμίας και στην παράδοσή του στα χέρια των εντεταλμένων πλοηγών. Σε εκείνη τη χρονική στιγμή ήταν που η Αριστερά τόλμησε να ανεβεί στη γέφυρα, από το να γκρινιάζει στα αμπάρια, τα φορτωμένα με αντίλογο. Θα ήταν ένας βολικός ρόλος για όλους όσοι ονειρεύονταν να εισπράξουν τα γενναία ασφάλιστρα από το βούλιαγμα του πλοίου. Είναι γνώριμη η μέθοδος στα ναυτικά πράγματα, δοκιμασμένη πάντα από τους λίγους εις βάρος των πολλών. Τη συνοδεύει η αδιαφορία για τις ζωές που χάνονται -κυριολεκτικά ή μεταφορικά -, μέριμνα για την ασύδοτη κερδοφορία.

Κι όταν τα πράγματα ζορίζουν, όπως για παράδειγμα στη μετακατοχική περίοδο, κάθε επόμενος ( απλή αλλαγή ονομάτων, όχι πλεύσης ) δίνει συγχωροχάρτι στους προηγούμενους κι ο χορός καλά κρατεί. Άλλωστε, η συντήρηση, θεωρώντας ότι τα πάντα στη χώρα είναι πακτωμένα, οι καρέκλες έχουν ονοματεπώνυμα οικογενειοκρατίας, το κράτος έχει ταμπέλα ιδιοκτησίας, στην πραγματικότητα ποτέ δεν πίστεψε ότι θα υπάρξει ουσιαστική αλλαγή από την οποία θα βρεθεί εκτεθειμένη. Κι όταν αυτό συνέβη, την τελευταία τετραετία, την ανάγκασε να αναζητήσει πλαστά πιστοποιητικά μεταμέλειας για να ξαναβρεθεί στην τιμονιέρα, τώρα που μοιάζει να γίνεται η θάλασσα γιαούρτι.

Το όχι δημοφιλές- ακόμη και στην παράταξή του- τέκνο του επίτιμου μετατράπηκε σε τιμητή, προσποιείται τώρα τον επαναστάτη. Για μια ακόμη φορά χωρίς αιτία. Η απώλεια του τσιφλικιού κατάφερε να ενώσει ακόμη και τους ετερογενείς πόλους, από την άκρα δεξιά ως τον ακραίο φιλελευθερισμό, με γέφυρα το απολεσθέν γκουβέρνο. Μετά την κρίσιμη τελευταία τετραετία των αλλαγών, που απαιτούσαν τεράστια αποθέματα θάρρους, από μια κοινωνία που δεν διέθετε ανάλογο οικονομικό αποθεματικό, εμφανίζεται τώρα ο γνωστός καπηλευτής της ομαδικής προσπάθειας. Αποπειράται ο μοσχαναθρεμμένος της αντιπολίτευσης να πείσει ότι θα ξεκουράσει τους πολίτες, ότι είναι αυτός που θα σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα, για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ωστόσο, δεν είναι παρά ο ιδανικός παίκτης για να μετατρέψει την κοπιώδη διαφαινόμενη ελληνική νίκη σε ήττα, το γκολ σε αυτογκόλ.

*Η Δώρα Αυγέρη είναι υποψήφια Βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ στη Β’ Περιφέρεια Θεσσαλονίκης

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr