Για τη σχέση που είχαν ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης και ο μόδιστρος Μάκης Τσέλιος γνώριζα από μαρτυρία του δεύτερου. Σχέση μικρή, αλλά καθημερινή και ανθρώπινη, όπως είθισται μεταξύ ανθρώπων που μοιράζονται σχεδόν την ίδια στέγη. Τις μια – δυο φορές που έτυχε να συναντήσω τον Τσέλιο σε κοινωνικές συναναστροφές, μου είχε μιλήσει κατ’ ιδίαν για τον Ελύτη και την ημέρα του θανάτου του. Σαν σήμερα, 18 Μαρτίου του 1996. Έχω στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής τον Μάκη Τσέλιο και για πρώτη φορά μιλάει δημόσια για τη γειτνίαση του και την προσωπική του σχέση με τον Νομπελίστα Έλληνα ποιητή:
«Μέχρι το 1987 ζούσαμε μαζί με τον Βασίλη (σ.σ. τον Μπίλι Μπο) σε ένα διαμέρισμα της οδού Σκουφά 23, στο Κολωνάκι. Στο απέναντι διαμέρισμα έμενε ο Οδυσσέας Ελύτης. Έχει σημασία το ότι έμενε σε ένα σχετικά μικρό διαμέρισμα, γεμάτο από βιβλία. Δεν ήταν περίεργο που τον συναντούσα τακτικά στην πολυκατοικία και συζητούσαμε χωρίς ποτέ να κάνουμε παρέα. Το ίδιο και ο Βασίλης – ήταν πάντοτε εξαιρετικά ευγενής και φιλικός μαζί μας.
Πολλοί φίλοι μού άφηναν τα βιβλία του για να τους τα υπογράψει. Όποτε του το ζητούσα, το έκανε με προθυμία. Συχνά βλέπαμε πολιτικούς και καλλιτέχνες και ξέραμε πως τον επισκέπτονταν.
Το 1988, λίγο καιρό μετά το θάνατο του Βασίλη, έπιασα ένα άλλο διαμέρισμα στην ίδια πολυκατοικία, πάνω ακριβώς απ’ αυτό του Ελύτη. Εξακολουθήσαμε να βλεπόμαστε περιστασιακά. Πάντα ευγενής και προσηνής.
Εκείνο το πρωί της 18ης Μαρτίου του 1996 πρέπει να ήμουν απ’ τους πρώτους που έμαθαν για το θάνατο του ποιητή. Επικρατούσε αναστάτωση, ακούγονταν φωνές. Κατέβηκα στον όροφο του, μα δεν μπήκα στο σπίτι του. Ίσως να μην ήθελα να τον δω χωρίς ζωή πια. Εκείνος «έφυγε», έχοντας δίπλα του τη σύντροφο του, την Ιουλίτα Ηλιοπούλου, και μερικούς άλλους δικούς του ανθρώπους.
Μου πήρε καιρό για να συνηθίσω την απώλεια ενός ανθρώπου, που μπορεί να μην ήταν δικός μου/ συγγενής μου, ούτε καν φίλος μου, σίγουρα όμως με το ποιητικό του έργο, καθώς και με την καθημερινότητα που μου έλαχε να έχω μαζί του, δίδαξε πολιτισμό στην Ελλάδα του 20ου αι.»
