Ο πατριωτισμός των δημοσίων επενδύσεων

Ρίγη συγκίνησης για την κυρά της Ρω που ύψωνε τη σημαία, αλλά το ότι αυτές οι δεκάδες διάσπαρτες σπιθαμές γης, τα μικρά ελληνικά νησιά, δεν έχουν υποδομές, συγκοινωνία, γιατρούς, σχολεία, και το παραγωγικό τους μοντέλο εξαντλείται σε έναν τουρισμό της αρπαχτής, δεν εντάσσεται στον δεξιό… πατριωτισμό.

Αλλά ο πατριωτισμός δεν είναι τζάμπα. Θέλει επενδύσεις, θέλει κίνητρα, θέλει υποδομές, θέλει συγκοινωνίες, θέλει οδικό δικτυο. Ποιος θα μείνει σε ένα τόπο που τον χειμώνα το καράβι περνάει μια φορά τη εβδομάδα, ποιος θα μεγαλώσει παιδιά σε ένα τόπο όπου ο γιατρός είναι είδος πολυτελείας και η εκπαίδευση επαφίεται στον πατριωτισμό και στην ανάγκη ενός αναπληρωτή, ποιος θα επιχείρησει σε ένα τόπο όπου οι μετακινήσεις για διάφορες γραφειοκρατικές δουλειές περιγράφονται ως ιστορίες για αγρίους;

Δεν μπορείς να αφήνεις τον τόπο στο έλεος του κάθε ακτοπλόου που προσδοκά να βγάλει από την μύγα ξύγκι. Δεν μπορείς να αφήνεις την αεροπορική σύνδεση σε ένα ιδιωτικό μονοπώλιο με τιμή εισιτηρίου αντίστοιχη του Παρίσι-Νέα Υόρκη. Δεν μπορείς να περιμένεις από τον ιδιώτη που το μόνο του ενδιαφέρον είναι το κέρδος και η ταχύτερη δυνατή απόσβεση της επένδυσης του, να σου σώσει τον τόπο.

Σήμερα, στην εποχή της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, οι περιφερειακές ανισότητες στο επιχειρείν μπορούν να αμβλυνθούν τόσο ώστε ακόμη και να εκλείψουν. Ο προγραμματιστής μπορεί να δουλέψει εξίσου εύκολα είτε στην Τήλο είτε στην Λαρισα, αρκεί να του εξασφαλίσεις την υποδομή. Δεν είναι μόνο ο δίμηνος-τρίμηνος τουρισμός του ήλιος-θάλασσα – χωριάτικη, το μόνο προϊόν που θα παράγουν τα μικρά αλλά και τα μεγάλα νησιά. Δεν είναι γενικά ο τουρισμός, το μοναδικό μέλλον αυτού του τόπου. Δεν είναι η υπαμειβόμενη ανασφάλιστη εργασία η «φωτεινή Ελλάδα». Δεν είναι η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή αυτά που θα τονώσουν τη «μεσαία τάξη».

Μάθαμε προσφάτως ότι η έλλειψη μπάτλερ αποτελεί τροχοπέδη για τον τουρισμό στο τόπο. Και ίσως είναι, για ένα βιομηχανοποιημένο τουριστικό προορισμό που είτε βρίσκεσαι σε ελληνικό νησί, είτε βρίσκεσαι στο Μαϊάμι, ειτε βρίσκεσαι στον Άγιο Μαυρίκιο τα πάντα θα είναι το ίδιο φασόν.

Αν βέβαια ξεσκαλίζαμε στοιχειωδώς ποια είναι η μοίρα των βιομηχανοποιημένων τουριστικών προορισμών, που κάθε άλλο παρά χρυσοφόρα κατέληξαν, θα γελάσαμε με τους επαΐοντες της αρπαχτης.

Κι αν βλέπαμε τους επιχειρηματίες του τουρισμου με τους οποίους δημόσια διαβουλεύεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης και τα αιτήματα τους για κατάργηση από τις μπίζνες τους της Επιθεώρησης Εργασίας και του ΣΔΟΕ, θα γέλασαν και τα καλαμαράκια με τους… μπάτλερ.

Τα μικρά μας νησιά είναι ένα μέλλον. Που όμως απαιτούν δημόσιες επενδύσεις. Επενδύσεις δικτύων και υποδομών. Δεν θα λύσει το πρόβλημα ο x επενδυτής που θα κάνει την z ξενοδοχειακή μονάδα. Ο… πατριωτισμός κοστίζει. Χρήμα. Δημόσιο χρήμα. Όχι σε στεφάνια, σημαίες, παράτες και παρελάσεις. Σε δημόσιες επενδύσεις.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr