H «Άννα» σημαδεύει απ’ τη ταράτσα στην καρδιά αυτή την άγρια πόλη και φέρνει τον χαρακτηριστικό και οικείο αέρα των τραγουδιών του Παύλου Παυλίδη στο σήμερα.
Σε αντίθεση με την πρόσφατη διπλή του κυκλοφορία «Άνοιξη / Στο μάτι του κυκλώνα», η «Άννα» είναι εξωστρεφής, μυστηριώδης και ανυπότακτη. Η ιστορία της φυγής της ξετυλίγεται στους στίχους κάνοντας μας να αναλογιστούμε γιατί τελικά θέλουμε να «…μείνει εδώ για πάντα».
«Η Άννα όλο λέει ότι κάποτε θα φύγει
δεν αντέχει πια ανάμεσα σε ύαινες και φίδια
ότι η πόλη αυτή βιάζει τα παιδιά της και τα πνίγει
ότι αισθάνεται διαμάντι πεταμένο στα σκουπίδια
ότι όλοι όσοι προσπαθήσαν να την ταπεινώσουν
στα γόνατα θα πέσουν, θα ικετεύουν, θα πληρώσουν.
Η Άννα έχει στην τσάντα της περίστροφο πιστόλι
σημαδεύει απ’ τη ταράτσα στην καρδιά, αυτή την άγρια πόλη
η Άννα λέει πως δεν αντέχει πια, πως έφτασε η ώρα
να συναντήσει το μεγάλο καρχαρία στα Bora-Bora»
