Αφού γέμισαν την Αθήνα με ο εθνικό μας κιτς των παρελάσεων και του βόμβου του πολεμοχαρούς, εναρμονιζόμενοι με τον πόλεμο του ταλαίπωρου ουκρανικού λαού, η ελληνική κυβέρνηση θα εργαλειοποιήσει ό,τι έχει και δεν έχει για να ξεχάσουμε πως είμαστε φτωχοί και δυστυχισμένοι. Πετυχαίνει με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια: Θέλει να σύρει τη δημοκρατία σε έναν πόλεμο που δεν διαλέξαμε. Θέλει να χαρακτηρίσει “ισαποστασάκηδες” την Αριστερά που δεν μπορεί να στηρίξει τον πολεμικό ανεφοδιασμό των ουκρανικών στρατευμάτων. Θέλει να στρέψει το ενδιαφέρον του κόσμου αλλού.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανηθικότητα από τον πόλεμο. Ή μάλλον, υπάρχει. Είναι η εργαλειοποίησή του. Αυτό που κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δηλαδή. Ο οποίος φοβάται πως η συναυλία για την ειρήνη θα μετατραπεί σε αντικυβερνητική διαδήλωση, φοβάται πως η κυβέρνησή του βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και φοβάται ότι η πολιτική του καριέρα θα τελειώσει οριστικά, όπως λίγο κράτησε κι εκείνη του πατέρα του.
Φοβάται τόσο, που χρησιμοποίησε την εθνική επέτειο για να καλέσει τον Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή. Ξέχασε ακόμη κι ότι η Οδησσός, ο ρόλος της οποίας υπήρξε σημαντικός στην Επανάσταση, ανήκε στην Ρωσία. Δημιουργεί εχθρούς πέρα και πάνω από το μπόι της χώρας, υπολογίζοντας, ως γνήσιος χωριάτης, πως θα τον βοηθήσει ο πλούσιος συγγενής από την πρωτευουσα: Η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι φοβισμένος, είναι και μεγαλομανής. Πρόκειται για φρικτό συνδυασμό. Πάνω από όλα, όμως, είναι ανήθικος και σέρνει τη χώρα σε έναν βούρκο που δεν θα αντέξουμε να τον γλιτώσουμε.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
