Καλά θα έκαναν οι επικοινωνιολόγοι του Κυριάκου Μητσοτάκη να είχαν διαβάσει το δοκίμιο «Ο επαναστατημένος άνθρωπος» (1951) του Αλμπέρ Καμύ.
Γιατί τότε θα είχαν μάθει ότι: “Τι είναι ένας επαναστατημένος άνθρωπος; Ένας άνθρωπος που λέει όχι. Αρνιέται αλλά δεν παραιτείται.
Είναι ακόμα κι αυτός που λέει ναι από την πρώτη του κίνηση. Ένας σκλάβος που σ’ όλη του τη ζωή δεχόταν διαταγές ξαφνικά κρίνει μια νέα εντολή απαράδεχτη. Ποιο είναι το περιεχόμενο αυτού του «όχι»;
Σημαίνει, λόγου χάρη, «η υπόθεση τραβάει μακριά», «μέχρι εκεί και μη παρέκει», «το παρακάνετε» κι ακόμα «υπάρχει ένα όριο που δε θα ξεπεράσετε». Με λίγα λόγια αυτό το όχι επιβεβαιώνει την παρουσία ενός ορίου” (απόσπασμα από το βιβλίο).
Αλλά οι Αμερικάνοι επικοινωνιολόγοι -με πρώτο και καλύτερο τον πολύ Σταν Γκρίνμπεργκ– σίγουρα δεν διαβάζουν Καμύ, μάλλον το θεωρούν χάσιμο χρόνου και -όπως είναι γνωστό- για τους Αμερικανούς ο χρόνος είναι χρήμα, για τους επικοινωνιολόγους έτι περισσότερο και σίγουρα απείρως περισσότερο για τους Αμερικανούς επικοινωνιολόγους.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προβλήθηκε -με καθολικά μιντιακό τρόπο- ως μία σύγχρονη, αξιοκρατική και τεχνοκρατική κυβέρνηση αρίστων, μόνο που -ως Μπάμπουσκα- από μέσα έκρυβε ένα σκληρό καθεστώς, που κι αυτό με τη σειρά του έκρυβε μέσα του ένα ακόμα σκληρότερο καθεστώς κ.ο.κ.
Ωστόσο παρά τις αποκαλύψεις -της όλο και πιο αποκρουστικής όψης- του καθεστώτος, το μιντιακό σύστημα παιάνιζε το «ωσαννά», οι δημοσκόποι -μετά από κάθε ακόμα αποτρόπαια αποκάλυψη- εξακόντιζαν την διαφορά από τον δαιμονοποιημένο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε ουρανομήκη ύψη τρέφοντας το άλλο αδηφάγο τέρας: την αλαζονεία.
Εκεί ακριβώς χάθηκε κάθε μέτρο και ξεπεράστηκε το έσχατο όριο.
Με βίαιο τρόπο.
Όσο βίαιη ήταν η μετωπική σύγκρουση δύο τρένων που -ενώ υπήρχε διπλή γραμμή- βρέθηκαν να κινούνται στην ίδια και σε αντίθετη κατεύθυνση.
Όσο βίαιη ήταν η αποκάλυψη ότι το (Πιερρακάκειο) «ψηφιακό κράτος» χρησιμοποιούσε το emvolio.gov για να παρακολουθεί πολίτες, αλλά αδυνατούσε να παρακολουθήσει δύο τρένα που κινούνταν προς την αδιανόητη καταστροφή και την ανατριχιαστική τραγωδία, με μεγάλες ταχύτητες.
Όσο βίαιοι (και άδικοι) ήταν οι μισοί -από τους 37.000– θανάτους του covid–19, γιατί δεν γνώριζε ο πρωθυπουργός την αυξημένη θνησιμότητα των -εκτός ΜΕΘ- διασωληνωμένων ασθενών.
Όσο βίαιη ήταν η αισχροκέρδεια που ρήμαξε τις ζωές και τσαλάκωσε την αξιοπρέπεια (με τα δελτία ακόμα και στα τρόφιμα) της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών.
Όσο βίαιη ήταν η αποκάλυψη ότι όλοι είμαστε στο μάτι του «μεγάλου αδελφού» με «νόμιμα» και παράνομα –αλλά σίγουρα κακόβουλα- λογισμικά.
Σήμερα, τρεις εβδομάδες πριν από τις εκλογές, οι επικοινωνιολόγοι του Κυριάκου Μητσοτάκη -ακολουθώντας την πεπατημένη- έχουν στήσει ένα απόμακρο, απομονωμένο και αλαζονικό παγώνι που το φωτογραφίζουν και κορδώνεται, αλλά δίπλα στον βούρκο που δημιούργησε και όχι μέσα στην λίμνη των κύκνων που επαίρεται ότι διαφεντεύει.
Όταν ο φόβος γίνεται θυμός και ο θυμός οργή, τότε γεννιέται «ο επαναστατημένος άνθρωπος», τότε ακούγεται το πρώτο «όχι», το «φτάνει ως εδώ», το «δεν πάει άλλο». Τότε ο συντηρητικός πολίτης και ο παραδοσιακός ψηφοφόρος της δεξιάς εξεγείρεται και θεωρεί προσωπικό του χρέος την ανάγκη των καιρών, να πέσει το καθεστώς.
Ο ψεύτης κι ο αλαζόνας την πρώτη θητεία χαίρονται.
“Αν δεις άνθρωπο που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, να είσαι βέβαιος πως αυτή είναι η μόνη μεγάλη ιδέα που πέρασε ποτέ από το μυαλό του”.
Ανώνυμος.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
