Το κλισέ «σοκαρισμένη η κοινωνία» έχει χρησιμοποιηθεί τόσες φορές που δεν του έχει απομείνει ούτε μισό δράμι νόημα. Σκουριασμένη και τρύπια είναι η ασπίδα που μας προσφέρει. Αν όντως συγκλονιζόμασταν τόσο συχνά και τόσο βαθιά όσο ισχυρίζονται οι στερεοτυπικά δημοκοπικοί τίτλοι στο χαρτί και στο γυαλί, θα φερόμασταν ήδη πολύ διαφορετικά. Κάθε μέρα. Και με όλες τις ιδιότητες που μας χαρακτηρίζουν: πολίτες, γονείς, χριστιανοί (αυτό δεν ορκίζεται το 95% πάνω-κάτω;), Ευρωπαίοι… Και θα αξιώναμε να αναπροσανατολιστούν τάχιστα και όλοι οι υπόλοιποι, να ανθρωπέψουν κομμάτι. Προπαντός οι εξουσιούχοι και οι διαμορφωτές των κοινών ιδεών και τρόπων, όσοι παράγουν ανελλιπώς τις τοξίνες του μίσους: πολιτικοί ηγέτες και ηγετίσκοι, ιεράρχες, δημοσιογραφικές φίρμες, «γνωστοί ποινικολόγοι», σεσημασμένοι δήμαρχοι, ποικίλοι «πρώην» κ.ο.κ.
Ενόσω εμείς «σοκαριζόμαστε», περήφανοι για την ευαισθησία μας (την ώρα που οι «παντελονάτοι» λαϊκιστές καυχιόνται ότι διαθέτουμε «γονίδια αντιρατσιστικά και φιλάλληλα»), αποδεικνύεται ότι ακόμη και ο θάνατος –και ο πιο βίαιος, ο πιο άδικος– τίποτε δεν κατορθώνει να διδάξει. Τίποτε που ν’ αντέχει περισσότερο από δέκα μέρες, νά, ώσπου να «σοκαριστούμε» ξανά, με άλλη αφορμή.
Μας συγκλόνισε είπαμε η δολοφονία του Αλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη και του Μιχάλη Κατσουρή στη Νέα Φιλαδέλφεια, κι όμως ο χαμός τους δεν δίδαξε το παραμικρό στους χουλιγκάνους όλων των χρωμάτων. Καταναλώνοντας το άφθονο αφιόνι που τους παρέχουν οι μιντιακοί και λοιποί καθοδηγητές τους, συνεχίζουν να κραδαίνουν δίκην σπάθης το ιεροεξεταστικό ερώτημα «τι ομάδα είσαι ρε;» εναντίον όσων ξεμοναχιάζουν και να επιβάλουν την αμέσως εκτελεστέα ποινή του ξυλοδαρμού.
Και με τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου «συγκλονιστήκαμε», πέντε χρόνια πριν. Και η Αστυνομία μαζί μας και η πολιτική της ηγεσία, που έκαναν τα πάντα, όπως πάντα, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, όσα μας πείθουν, συσσωρευόμενα, ότι το κράτος δικαίου κάθε άλλο παρά δεδομένο πρέπει να θεωρείται. Το Σάββατο, στη Θεσσαλονίκη, πολυπληθής αγέλη ρατσιστών, με πολλούς ανήλικους στους κόλπους της, προπηλάκισε με αυθόρμητη αγριότητα δύο παιδιά – μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και απέσπασε τα μπράβο όσων σκοταδόψυχων παρασιτούν στα σόσιαλ μίντια. «Διψασμένους για αίμα» χαρακτήρισαν αυτόπτες μάρτυρες τους θρασύδειλους τραμπούκους. Και σε βίντεο ακούγεται ένα κορίτσι να λέει: «Ω ρε φίλε… Αν είναι δυνατόν!». Και όμως, είναι.
Πηγή: Η Καθημερινή
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
