Είναι κοινό μυστικό ότι ο συνδικαλισμός του ιδιωτικού τομέα εν πολλοίς μόνος του έβγαλε τα μάτια του. Με την αμέριστη υποστήριξη των κομμάτων εξουσίας, και με την κατά δύναμη συνδρομή των «ταξικών δυνάμεων», κατάφερε να γίνει περίγελως των εργαζομένων και να εκπροσωπεί κλάδους χωρίς να εκπροσωπεί εργαζόμενους.
Υπάρχουν δηλαδή συνδικαλιστικά σχήματα, όπως ομοσπονδίες, που η πραγματική βάση τους, οι οργανωμένοι στα πρωτοβάθμια σωματεία εργαζόμενοι, είναι ασήμαντη. Ενώ η ΓΣΕΕ κατάντησε μάλλον κρατικός θεσμός με μικρή ζωντανή εκπροσώπηση κι ακόμα μικρότερη δυνατότητα να κινητοποιεί και να οργανώνει εργατικές αντιστάσεις.
Αν σ’ όλα αυτά προσθέσουμε τη μετατροπή των συνδικάτων σε εφαλτήριο πολιτικής καριέρας για τόσους και τόσους εργατοπατέρες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., καταλαβαίνουμε γιατί σήμερα ούτε η κυβέρνηση, ούτε η τρόικα, ούτε η μεγάλη εργοδοσία, δίνουν δεκάρα τσακιστή για τις ηρωικές κραυγές του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος. Γιατί φοβούνται περισσότερο τα «δεν πληρώνω» ενός αυθόρμητου κινήματος από τα «δεν θα επιτρέψουμε» και τα «δεν θα περάσουν» της ΓΣΕΕ.
Ή γιατί αντιμετωπίζουν ασυγκίνητοι πανεργατικές απεργίες, που δεν συγκινούν παρά ελάχιστους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και πανεργατικές διαδηλώσεις στις οποίες συμμετέχουν μερικές εκατοντάδες συνδικαλιστές.
Τον βίαιο εγκλεισμό αυτού του συνδικαλισμού στο γηροκομείο αποφάσισαν τώρα οι ίδιοι οι προαγωγοί, που κάποτε εκμεταλλεύονταν τα κάλλη του. Από τη μια τον ελεεινολογούν για τις αμαρτίες του, τόσο προσοδοφόρες γι’ αυτούς όταν τις διέπραττε. Μέχρι και τις βασικές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση του φορτώνουν. Κι από την άλλη προετοιμάζουν με τη συνδρομή των ειδικών της τρόικας στα ιπποφορβεία τους τη νέα γενιά συνδικαλιστών, στα υπό ίδρυση επιχειρησιακά σωματεία.
Για να απαντήσουν επιτέλους στο μέγα ερώτημα της εποχής: Ποιος θα υπογράψει τις επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις που θα κάνουν φύλλο φτερό όσα ξέραμε μέχρι σήμερα περί μισθών και δικαιωμάτων;
Ο Καστανίδης πήρε εντολή να επισπεύσει τις διαδικασίες ίδρυσης πειθήνιων σωματείων, η εργοδοσία σπρώχνεται να τα σπρώξει και οι κλαδικές συμβάσεις κρατούνται μέχρι να καταπλεύσουν οι επιχειρησιακές. Ο νέος συνδικαλισμός, ανενδοίαστος και χωρίς τα προσχήματα του παλιού έρχεται. Ο παλιός μας αποχαιρετά με την αμετανόητη ΓΣΕΕ να καταγγέλλει ότι αυτά γίνονται «δυστυχώς» -εδώ γελάνε ή κλαίνε;- με την ανοχή της κυβέρνησης! Ουδέν κακόν όμως: τουλάχιστον ζούμε τον θάνατο του συνδικαλιστάκου…
http://www.avgi.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
