Ο Τσίπρας έβγαλε την πρίζα από την ψευτοελίτ

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης παρότι κατά καιρούς βάλει κατά του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, όπως και της κυβέρνησης, εντούτοις με άρθρο του που δημοσιεύεται στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία» και στην ιστοσελίδα antinews.gr, παραδέχεται τον πρωθυπουργό ότι είχε το σθένος να αντιμετωπίσει και να κάμψει εκείνους τους Μιντιάρχες που ασκούσαν επιρροή στην πολιτική ατζέντα του τόπου με χιλιάδες σκάνδαλα.

Ο πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ αναφέρει: « Και να λοιπόν που τελικά οι Τούρκοι εξακολουθούν να είναι ο προαιώνιος εχθρός. Τζάμπα το χαρτί για τα βιβλία της Ρεπούση, τζάμπα το ρεκτιφιέ που προσπαθούν να κάνουν στην Ιστορία όλοι οι απόστολοι του μαρασμού, προσπαθώντας να σκοτώσουν τον Παπαρρηγόπουλο.

Ο Ερντογάν ο ίδιος έκανε κομφετί τις παπάτζες του συνωστισμού και του συμψηφισμού των “εθνικισμών”. Βγάλανε βέβαια φραγκάκια, μπερντέ, κανά ψιλικοκό οι ιντελιγκέντσηδες τόσα χρόνια, κάνοντας τους κομπέρ του εθνομηδενισμού, στα μαγαζιά που κλείνει ένα ένα ο Τσίπρας. Παρένθεση: ο Τσίπρας είναι ένας αριστερός εξουσιαστής, με εθνομηδενιστική ατζέντα, ιδεολογικός αντίπαλος στις πεποιθήσεις του για το Έθνος, την ταυτότητα του, τα εθνικά θέματα, την εγκληματική εξόντωση της μεσαίας τάξης. Πρέπει όμως να κάνουμε μια παραδοχή. Γιατί μπόρεσε και ξετίναξε τον ΔΟΛ, έστειλε στην σέντρα τον Ψυχάρη, που είδε το σπίτι – ανάκτορο του να βγαίνει στο σφυρί; Γιατί μπόρεσε να γονατίσει τον Μπόμπολα, να τραβήξει την πρίζα του MEGA και επί των ημερών του να αντιμετωπίζει ο Μαρινάκης βαριές κατηγορίες; Διότι προφανώς δεν τον κρατάνε. Εάν είχε σταθεί σούζα στους προθαλάμους και τον είχανε σε κάμερες να παντελονιάζει μαύρο χρήμα, τότε απλά θα του είχαν ψιθυρίσει δύο φωνήεντα και θα έλεγε κι αυτός το ποίημα “πα πα πα το παπί”.

Γιατί λοιπόν οι προηγούμενοι πλην Καραμανλή, που το προσπάθησε θεσμικά με τον βασικό μέτοχο και υπέστη από εμπρησμούς κι απειλές ως “Δεκεμβριανά”, δεν προσπάθησαν να επαναφέρουν την ισχύ στο Μαξίμου, στην νόμιμα εκλεγμένη ηγεσία, από τις σκοτεινές κάμαρες των επιχειρηματιών; Διότι τελικά μάλλον πλένανε τα ρούχα τους όλοι μαζί στην ίδια σκάφη, κατά την μπιθικώτσειο ρήση.

Ομολογώ, έσφαλα. Πέραν του ρομαντισμού, υποτίμησα την ταξική διαφορά, διότι δεν πιστεύω στην ταξική πάλη κι αγωνίζομαι για την εθνική και κοινωνική ενότητα, όμως οι τάξεις υπάρχουν, κι εμείς όλοι, καμμιά δεκαριά εκατομμύρια στην Ελλάδα κι άλλοι τόσοι στην Ιστορική Περιφέρεια, από τη Χειμάρρα ως την Καρπασία και στην Διασπορά, έχουμε άλλα συμφέροντα από την ψευτοελίτ που λεηλάτησε την χώρα επί δεκαετίες και άφησε το Έθνος ανοχύρωτο, βραδυπορόν στον ανταγωνισμό με τον προαιώνιο εχθρό. Κι αυτή η ψευτοελίτ έβλαψε την χώρα όσο και ο μηδενισμός και η δικτατορία της αριστεράς στον δημόσιο λόγο.

Άλλωστε αριστερόστροφη ήταν κι η ψευτοελίτ μας, αφού το ανθελληνικό σαράκι που τρώει την Παιδεία, δεν γεννήθηκε και σήκωσε κεφάλι τα τελευταία τρία χρόνια. Οι ψείρες της “πολιτικής ορθότητας” έχουν χρόνια που βγήκαν στον εθνικό γιακά. Τάχα “δεξιές” κυβερνήσεις τις τάϊσαν, τις εργοδότησαν, τους παραχώρησαν έδαφος, τους εκχώρησαν τα πανεπιστήμια, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, τα ΜΜΕ, κάθε χώρο παραγωγής δημοσίου λόγου.

“Φιλελεύθεροι”, “δεξιοί” πρωτοπλήρωσαν γενίτσαρους για να κάνουν τα παιδιά μας γενίτσαρους κι αγκαλιάστηκαν με τους απόστολους του μαρασμού, τους κάλεσαν δίπλα τους, τους χειροκρότησαν ως ομιλητές, τους έδωσαν κύρος και τους έβαλαν στο κέντρο του δημοσίου βίου, αντί να τους ξεπλύνουν με ακουαφόρτε από την κοινωνία.

Τώρα λοιπόν όλοι, με τις γελοίες διεθνιστικές πεποιθήσεις τους κουρέλια στα πόδια του Ερντογάν, με την Ε.Ε. να είναι πόρνη του τουρκικού ισλαμοφασισμού, των λαθροδιακινητών και της μαφίας των ΜΚΟ, μέσα από ένα όργιο τουρκικών τραμπουκισμών, συνειδητοποιούν πως όντως η Τουρκία είναι εχθρός μας, η σύγκρουση επικείμενη, βάλανε τους αισχρούς συμψηφισμούς τους, “φταίμε κι εμείς κλπ.”, εκεί που δεν βλέπει ο ήλιος και βλέπουν με δέος να έρχονται και τουρκικά πυρηνικά όπλα, ενώ εμείς σε λίγο δεν θα φτιάχνουμε ούτε σφεντόνες.

Εδώ λοιπόν, αφού τελειώσανε τα πασιφιστικά παραμύθια, μπαίνει το μεγάλο καθήκον, η πλήρης ενσυναίσθηση της αμείλικτης πραγματικότητας, η αποκατάσταση του εθνικού φρονήματος και της δύναμης αποτροπής του Έθνους. Χριστός Ανέστη, αδέρφια, με την σκέψη μας όχι μόνον στους δυο αιχμάλωτους στρατιωτικούς μας αλλά στην ανάσταση και ανάταση όλης της Πατρίδας, χωρίς να φειδόμεθα θυσιών, κόπων, κονδυλίων. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να απαντήσουμε ορθά στο δίλημμα αντίσταση ή υποταγή. Κι η ελληνική διαχρονία έχει ένα και μόνο πρόσημο: αντίσταση».