Θάνος Ανεστόπουλος – Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη

Ο μουσικός, ποιητής και ιδρυτικό μέλος των “Διάφανων Κρίνων” Θάνος Ανεστόπουλος μπορεί να έφυγε νέος από τη ζωή, άφησε ωστόσο πίσω του μία σπουδαία μουσική παρακαταθήκη που μεγάλωσε μία ολόκληρη γενιά.

Ας θυμηθούμε μερικούς από τους πιο όμορφους στίχους που έγραψε:

Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη…

Γράψαμε τραγούδια, που μιλούσαν για τη θλίψη

των άρρωστων, δυσάρεστων, και μάταιων δεσμών.

Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη

των άρρωστων, δυσάρεστων, και μάταιων δεσμών.

Παίξαμε με στίχους που γελούσαν με την πίστη

των άτυχων, των άσχημων, των άδοξων θνητών.

Φτιάξαμε τραγούδια που γλεντούσαν με τις τύψεις

των άχρωμων, ασήμαντων, ανόητων εραστών.

Κλάψαμε με στίχους που γραφτήκαν για τις πτώσεις

των όμορφων, ανέγγιχτων, απόμακρων ονείρων.

Κι αυτό που μένει…

Ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός,

σαν ψυχροί θεατές, να πενθούμε το χθες.

Κάποιος που υπομένει κι άλλος που περιμένει

για να σώσει ένα αστέρι στον ουρανό που πεθαίνει.

Ένας γέρος που μένει μοναχός να προσμένει

σ’ ένα θάνατο αργό, να φανεί δυνατός.

Ένας, ένας που φεύγει, τι `ναι αυτό που απομένει;

Ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός.

Μίζερο Φως

Μίζερο φως στο δωμάτιο

Πνιγμένες φωνές απ’ τον διάδρομο

Ένα άθλιο στρώμα γεμάτο με αίμα

Ένα άψυχο σώμα μ’ ένα μαχαίρι στο δέρμα

Σκαλίζει μια φράση πάνω στο δέρμα μόνο με αίμα

Δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα…

Βήματα αργά, σέρνει το κορμί του

Μπρος στον καθρέφτη γέρνει τη μορφή του

Τα μάτια αδειανά, γεμάτα με αίμα

Ένα άψυχο σώμα μ’ ένα μαχαίρι στο δέρμα

Σκαλίζει μια φράση πάνω στο δέρμα μόνο με αίμα

Δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα…

Σφίγγει γερά το μαχαίρι του

Το φέρνει αργά πάνω στο στήθος του

Τα μάτια κενά, ένα άθλιο τέρμα

Ένας τρελός, ένας τρελός μ’ ένα μαχαίρι στο δέρμα

Σκαλίζει μια φράση πάνω στο δέρμα μόνο με αίμα

Δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα…

Γιορτή

Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι,

κάπου θα κρύβονται στη γη.

Κάποτε ήσαν άνθρωποι,

ήσανε φίλοι και γνωστοί

Σε μια ανυπόφορη γιορτή

κάτω από δυνατή βροχή.

Σε είδα σε ναυάγια

εκεί που λιώναν μόνοι

σαράντα άντρες ναυτικοί

δεμένοι στο τιμόνι.

Σε μια ανυπόφορη γιορτή

κάτω από δυνατή βροχή.

Πήρες μα κι έδωσες πνοή

στην πιο θολή μου μνήμη.

Τώρα μπορώ να θυμηθώ

που σε είχα ξαναδεί.

Σε είδα σ’ άθλιους καιρούς

να μας σκορπάει το χιόνι,

να μπουσουλάμε απ’ το ποτό

και μόνο να νυχτώνει.

Σε μια ανυπόφορη γιορτή

κάτω από δυνατή βροχή.

Πήρες μα κι έδωσες πνοή

στην πιο θολή μου μνήμη.

Τώρα μπορώ να θυμηθώ

που σε είχα ξαναδεί.

Πήρες μα κι έδωσες πνοή

στην πιο θολή μου μνήμη,

Τώρα μπορώ να αφεθώ

στης μοναξιάς τη δίνη.

Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι,

κάπου θα κρύβονται στη γη.

Κάποτε ήσαν άνθρωποι,

ήσανε φίλοι και γνωστοί

Με ένα άδειο ποτήρι

Σε λίγο τα πρόσωπα που έκλεψαν φως

θα μοιάσουν της θλίψης αέναος χορός

κι εμείς σιωπηλά θα ζητάμε συγγνώμη

απ’ τον ήλιο που φεύγει χωρίς να νυχτώνει.

Σε λίγο η πίκρα θα σκίσει τα χείλη

θα γίνουμε εχθροί οι καλύτεροι φίλοι

κι εμείς σκυθρωπά θα απαγγέλλουμε στίχους

μιας άθλιας γενιάς, ενός άοσμου πλήθους.

Σε λίγο θ’ αδειάσει κι αυτό το μπουκάλι

θα ψάξει στις τσέπες να βρει λίγη ζάλη

κι εμείς θα κλοτσάμε σκυλιά μες στους δρόμους

ψευτοπροφήτες που ανήκουμε στους υπονόμους.

Σε λίγο θα σκάψουν στο σπίτι από κάτω

θα βρούνε τις μνήμες μας κι έναν όμορφο γάτο,

το πρώτο βιβλίο, τον πρώτο εφιάλτη

μια κούπα με τσάι και λίγο αχάτη.

Σε λίγο τα μάτια θ’ ανοίξουν το στόμα

να βγούνε οι λέξεις απ’ το άψυχο σώμα

Θα δούμε με πόνο τις μνήμες να σέρνουν

και άσχημα νέα οι σκόνες να φέρνουν.

Μ’ ένα άδειο ποτήρι στο χέρι θα μένουν

αυτοί που να ζούνε μονάχα υπομένουν.

Τελευταίος Σταθμός

Σβήνει το φως

από τα μάτια μου

κι όλα όσα έζησα

μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ

στον τελευταίο σταθμό

με όλα όσα αγάπησα

και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια,

όλα ή τίποτα,

δάσος και ερημιά,

αυτή ήταν η ψυχή μου,

πάει πια.

Σαν νοσταλγώ

πουλιά με παν μακριά,

πόνο δεν νιώθω πια

μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες

πως η ζωή είν’ στιγμές,

κύμα που σκάει σ’ ακτές,

κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια

όλα ή τίποτα,

δάσος και ερημιά,

αυτή ήταν η ψυχή μου,

πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και μαζί βροχή

κι ούτε για μια αιωνιότητα

δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι κόλαση, παράδεισος μαζί

κι αυτά που έζησα

είτε άσχημα, είτε όμορφα

ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και βροχή μαζί.