Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον, που λογίζεται πάντοτε ως σκοπός και πότε ως μέσο. Όταν ο Οιδίποδας, βαδίζοντας στη Θήβα, συνάντησε την Σφίγγα και εκείνη του έθεσε το θανατηφόρο της αίνιγμα, μια λέξη σακάτεψε το τέρας.
Σε αυτό το κόσμο, που ολοένα θεριεύει και τρεκλίζοντας ταιριάζει με το τέρας, οφείλουμε να ονοματίσουμε την ασχήμια.
Καθώς η αγωνιά κοχλάζει και ξεχειλίζει από μάτια αγριεμένα.
Καθώς η λύσσα συγκρούεται με την απελπισία, η κτηνωδία αντλεί νομιμοποίηση από την ευκολία της να προσαρμόζεται σε συμπλεγματικές παρορμήσεις.
Επειδή “ζωή ανάξια να βιωθεί” δεν υπάρχει.
“Μετά το Άουσβιτς όλα επιτρέπονται”. Όταν η ύπαρξη εκμηδενίζεται με τόση ένταση που μεταλλάσσεται η οντολογία της. Όταν ο σκοπός χάνει το νόημα του, είναι η στιγμή που στον καθρέφτη αντικρίζουμε το τέρας, με νοσηρό χαμόγελο αθωότητας.
Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος, κάθε προσευχή γίνεται ύβρις, η εκκωφαντική σιωπή θρυμματίζεται στο παροξυσμό, στις οιμωγές και τα ουρλιαχτά. Τα αγάλματα, οι ανδριάντες, διακοσμούν την κόλαση και μόνο τα μνημεία από την εποχή της φρίκης συμβολίζουν το φως. Θυμίζοντας στην ανθρωπότητα, ότι δεν γεννηθήκαμε ηττημένοι, όμοιοι με το τέρας, πως κάποτε μας φόβιζε.
Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος και από το σκοτάδι ανθίζει ομορφιά, η μνήμη είναι ο μοναδικός σύμμαχος της ανθρωπότητας, ο πολιτισμός που δεν θωρακίζεται και συρρικνώνεται στην απομόνωση, άλλα αλληλεπιδρά με τους ανθρώπους.
Επειδή “ζωή ανάξια να βιωθεί” δεν υπάρχει.
Το τέρας θριαμβεύει από την στεντόρεια αδράνεια, την υποταγή στο μένος, τα σκυμμένα κεφάλια και τα βουβά μυαλά, που δεν τα βαραίνει η ντροπή.
Οι στρατηγικές αλληλοεξόντωσης που εφαρμόζονται επιμελώς, στους “απόκληρους του περιθωρίου” ωθούν στη βαρβαρότητα, μιας κοινωνίας που κανονικοποιεί τον κανιβαλισμό της.
Επειδή “ζωή ανάξια να βιωθεί”δεν υπάρχει.
Το πραγματικό πρόσωπο του πολιτεύματος αποκαλύπτεται στους απόκληρους, σε εκείνους που φαίνεται να το ζημιώνουν επιδερμικά. Κάθε πολιτική εξουσία που δεν προστατεύει τους αδύναμους και δεν απαιτεί από τους ισχυρούς είναι ολοκληρωτική, δεν υπάρχουν αυταρχικές δημοκρατίες.
Επειδή “ζωή ανάξια να βιωθεί”δεν υπάρχει.
“Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει έμενα τον ίδιο, γιατί είμαι ένα με την ανθρωπότητα”. (John Donne)
Η ανθρωπότητα αιμορραγεί, όταν το παλιό πεθαίνει ενώ το καινούργιο γεννιέται νεκρό και το αίμα από τις πληγές των ανθρώπων έχει πάντα το ίδιο κόκκινο χρώμα.
Επειδή, μέχρι το σκοτάδι να στραγγαλίσει και τον τελευταίο ψίθυρο, “ ζωή ανάξια να βιωθεί” δεν υπάρχει.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
