Πως θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα την ψυχολογική κατάσταση της γενιάς μου ( 20-25χρονών) σήμερα, αν όχι με τον παραπάνω τίτλο. Μέσα στον ορυμαγδό των πληροφοριών και των εξελίξεων Σαμαράς, Παπανδρέου, Γιούγκερ , 6η δόση , Βενιζέλος , δημοψήφισμα , πτώχευση, πτώχευση , πτώχευση… . Ποιος δίνει δεκάρα εκτός από τους δημοσιογράφους τι θα κάνει πραγματικά ο κάθε Σαμαράς , ο κάθε Παπανδρέου οι άνθρωποι είναι προδότες και το ξέρουν όλοι , ακόμα και αυτοί που δε θέλουν να το παραδεχτούν βαθιά μέσα τους υπάρχει αυτή η υποψία που μέρα με την μέρα γίνεται βεβαιότητα. Είναι πολιτικά σκουπίδια που κάνουν τους φασίστες-δικτάτορες Παπαδόπουλο και Μεταξά να μοιάζουν πατριώτες, να σκέφτεσαι τι θα γίνονταν αν είχαμε τον Πάγκαλο και τον Βενιζέλο το 40′ ? Θα έβγαιναν και θα μας ανακοίνωναν ότι αναγκαστήκαμε να πούμε ΝΑΙ στους Ιταλούς για το καλό της πατρίδας, για την ευημερία της χώρας…αηδία!
Γυρνάς το κεφάλι γεμάτος αγωνία και απόγνωση και βλέπεις και τα κόμματα τις αριστεράς να κάνουν νάζια πάνω στην δική μου πλάτη!! Ναι, υπάρχουν καταπληκτικοί άνθρωποι που ΑΝ ήθελαν θα έδιναν και αυτοί μια λύση αλλά από ότι φαίνεται και αυτοί παίζουν το δικό τους παιχνίδι. Δε μπορεί να μην τίθεται καν σχέδιο συνεργασίας των αριστερών κομμάτων, δηλαδή αν όχι τώρα που βλέπουν και οι ίδιοι ότι μας ξεπουλάν τότε πότε. Τι να κάνω τα αριστερά κόμματα για να ακούω κριτική; Την ακούω και στο καφενείο, ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ , ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ πρέπει να δούμε.
Γυρνώντας πάλι πίσω το βλέμμα στην καθημερινότητα σου διαπιστώνεις ότι μαζί με τους μισθούς, τις δουλειές μας πήραν τα όνειρα και τις ελπίδες μας…Ίσως ακούγεται κάπως ρομαντικό όμως αποτυπώνει την ουσία της δυστυχίας σε αυτή την χώρα. Απολυμένοι 50άρδιες με οικογένειες και παιδιά , ηλικιωμένοι να ψάχνουν στα σκουπίδια της λαϊκής αγοράς, πτυχιούχοι πλέον φίλοι μου στην ανεργία για χρόνια. Οι περισσότεροι της γενιάς των 20-25 χρονών βρίσκουν δουλειές του ποδαριού , ανασφάλιστοι και με χαμηλά μεροκάματα. Ζουν με τους γονείς τους και δε μπορούν να σχεδιάσουν την ζωή τους ούτε για τον επόμενο μήνα , μιας και αυτό εξαρτάται στο αν θα έχουν δουλειά , αν θα έχουν δουλειά οι γονείς τους και παει λέγοντας. Έφτασε η ζωή μας να κρέμεται από το αν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης η Καϊλή και ο Ανδρουλάκης!
Αρχιτέκτονας με μεταπτυχιακό βοηθός τυλιχτή στην Πανόρμου, δεν είναι ντροπή κάθε άλλο, απλά είναι κρίμα…κρίμα μια ζωή να κυνηγάς το όνειρο σου και να σε καταδικάζουν στο να το χάσεις. Βέβαια αν δεις πίσω θα διαπιστώσεις ότι πάντα υπήρχαν πτυχιούχοι άνεργοι… η μεγάλη διαφορά όμως μέσα σε αυτό που ζούμε είναι ότι τώρα δεν υπάρχει η ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει ,ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Όσοι έχουν λεφτά στην άκρη φεύγουν στον εξωτερικό και όσοι δεν έχουν ζουν με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα μαζέψουν λεφτά και θα φύγουν . Δεν υπάρχει απο κάτι να πιαστούμε απο πουθενά να ανασάνουμε , απο τιποτα πλεόν να χαρούμε. Ακόμα και η κανονικότητα ή ρουτίνα που πολλών δεν ξέρουν ότι θα είναι εξασφαλισμένη και το επόμενο 24ωρο.
Ακούς τις απολύσεις και τα λουκέτα στα μαγαζιά να πέφτουν σαν βόμβες στα αυτιά σου το ένα μετά το άλλο και αγωνιάς το επόμενο να μην έρθει στο κεφάλι σου, μπαίνεις στο σπίτι σου και νιώθεις το φόβο για την επόμενη μέρα να έχει κυριαρχήσει τους δικούς σου ανθρώπους.
Δημιουργεί το πολιτικό σύστημα στρατούς απελπισμένων ανθρώπων! Ανθρώπων που δεν έχουν να χάσουν πλέον τίποτα , ούτε το αμάξι τους , ούτε το σπίτι τους , ούτε την δουλειά τους. Το επικίνδυνο σε έναν άνθρωπο που δεν έχει να χάσει τίποτα είναι ότι είναι ικανός να κάνει τα πάντα.
Στις καλύτερες μέρες που θα έρθουν
Μανώλης Ταουξής
Υ.Γ.1: Δε ζητάμε πίσω το διακοποδάνειο , το αμάξι μας -με δάνειο και αυτό- , η τον μισθό μας .Ζητάμε πίσω την ζωή και την αξιοπρέπεια μας
Υ.Γ.2:«Ο κόσμος έχει κουραστεί ν’ ακούει κηρύγματα που δεν έχουν αντίκρισμα ή που το ίδιο το αντίκρισμα τους τα διαψεύδει. Η έμφυτη τάση του ανθρώπου ν’ αλλάξει την απαράδεκτη σήμερα τάξη του κόσμου, αυτή η επαναστατική του διάθεση, διοχετεύεται σε σχήματα, καλουπάρεται και διατίθεται στο εμπόριο των κοινωνικών ιδεών, κατά τρόπο που υποβιβάζει τη νοημοσύνη του και εξαφανίζει την ατομικότητά του.
Η διχρωμία των καιρών μας -η δεξιά και η αριστερά- καλύπτει το αληθινό πρόβλημα του ανθρώπου, που, βέβαια, βρίσκεται πολύ πιο πέρα από το αν θα φορέσει καλύτερο ή όχι παντελόνι. Κάτι τέτοιο είναι η χειρότερη τυραννία. Προσωπικά, αισθάνομαι να καταπιέζομαι από τις εξουσίες. Αν αυτό είναι αναρχισμός, τότε είμαι αναρχικός. Όχι βέβαια με την έννοια να βάζω μπόμπες. Αλλά να μην ανέχομαι με κανένα τρόπο να με διαθέτουν κατά τη βούλησή τους, χωρίς τη συγκατάθεσή μου, οι τρίτοι, οι άσχετοι, οι σωτήρες. Και αυτό είναι ένα αίσθημα που ολοένα και περισσότερο κυριεύει σήμερα μερικές συνειδήσεις».
Συνέντευξη στον Γιώργο Πηλιχό, εφημ. «Τα Νέα», 15 Ιουνίου 1982. Από τον τόμο «Συν τοις άλλοις», ο οποίος περιέχει 37 συνεντεύξεις του Οδυσσέα Ελύτη από το 1942 ως το 1992.
