Οι αγράμματοι διεθνείς μας ξέρουν περισσότερα για τη ζωή από όσα οι χαραμοφάηδες του Κολωνακίου…

Του vromostomou

Το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι κι όποιος δεν το πιστεύει είχε χθες μια ακόμα καλή ευκαιρία για να αλλάξει γνώμη. Μια ολόκληρη χώρα δεν περίμενε από τον Γιώργο Σαμαρά να ευστοχήσει μόνο σε ένα πέναλτι, αλλά να βρει μια αφορμή για να νιώσει ξανά υπερήφανη, για να αισθανθεί πως δεν υπάρχουν μόνο έλληνες που λένε “ναι σε όλα”, που αποδέχονται μοιρολατρικώς την ήττα δίχως διαπραγμάτευση, που σκύβουν το κεφάλι για να τρώνε τη μια καρπαζιά μετά από την άλλη, αλλά κι εκείνοι που παλεύουν κυριολεκτικώς μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, κατανοώντας πλήρως, έστω κι αν δεν διαθέτουν πανεπιστημιακά πτυχία, το πιο κρυμμένο μυστικό τής ύπαρξής μας: ότι χαμένος δεν είναι αυτός που ηττάται, αλλά εκείνος που δεν αγωνίζεται για να κερδίσει, ακόμα κι όταν η ματαιότητα δείχνει να έχει σαφές προβάδισμα…

Τα παιδιά τής εθνικής Ελλάδας δεν είναι ήρωες ή, τέλος πάντων, δεν είναι περισσότερο ήρωες από τους μεροκαματιάρηδες που εργάζονται νύχτα ημέρα για να μπορούν να παρέχουν τον επιούσιο στην οικογένειά τους. Δεν θυσιάζουν τη ζωή τους για κάποιους άλλους ή για κάποιο ανώτερο ιδανικό κι αμείβονται γι’ αυτό που κάνουν, και μάλιστα πλουσιοπάροχα. Αποτελούν, όμως, τον ορισμό τού επαγγελματία. Κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούν σε μια χώρα ερασιτεχνών, όχι με την έννοια των εραστών τής τέχνης αλλά της προχειρότητας, της τσαπατσουλιάς και της μιζέριας. Και γι’ αυτό και μόνο, αν όχι για οτιδήποτε άλλο, οφείλουμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τους διεθνείς μας…

Μακάρι και οι πολιτικοί μας να παραδειγματίζονταν από την εθνική μας ομάδα, η οποία διαθέτει και σχέδιο και ταλέντο για να το υλοποιεί και κυρίως πάθος, αυτό που άλλωστε ξεχωρίζει τους προικισμένους από τους γίγαντες. Αντί να στέλνουν υποκριτικά συγχαρητήρια τηλεγραφήματα οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν επιτρέψει να διαφεντεύουν το ελληνικό ποδόσφαιρο οι γκάνγκστερ βαρόνοι τής ηρωίνης, θα ήταν προτιμότερο να γίνουν κι εκείνοι κάποια στιγμή επαγγελματίες υπηρέτες των συμφερόντων τού ελληνικού λαού από τυμπανιστές τής καταστροφής του και λακέδες των ολετήρων του. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως οι περισσότεροι από τους διεθνείς μας αγωνίζονται στο εξωτερικό.

Τί να κάνουν στην Ελλάδα, όπου κάθε Κυριακή θα ακούν να βρίζουν τις μάνες τους κοιλαράδες λούμπεν τής εξέδρας, οι οποίοι αν περπατήσουν 500 μέτρα θα ζητήσουν τη μεταφορά τους με ασθενοφόρο στο πλησιέστερο νοσοκομείο; Γιατί να αγωνίζονται με ελληνικές ομάδες σε ένα πρωτάθλημα που μυρίζει σαπίλα και στο οποίο τα στημένα ματς είναι περισσότερα από τα καθαρά; Πάλι καλά να λέμε που μπορούμε να τους απολαμβάνουμε με την εθνική μας ομάδα γιατί αν έκαναν κάποιο άλλο επάγγελμα κι έφευγαν στο εξωτερικό η Ελλάδα θα τους έχανε μία και καλή. Υστερα, βεβαίως, θα αισθανόταν υπερήφανη για τα ξενιτεμένα παιδιά της, τα ίδια τα οποία αντιμετώπιζε με αδικαιολόγητο μίσος όταν βρίσκονταν ακόμα στη γεωγραφική της επικράτεια και θα μπορούσαν να την ξεκολλήσουν από το τέλμα…

Μακάρι, επίσης, να βγαίναμε στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε κάποια καλλιτεχνική επιτυχία- ένα Νόμπελ, ένα Οσκαρ, κάτι βρε αδερφέ-, μόνο που η πνευματική ηγεσία αυτού του τόπου (της κάνω μεγάλη παραχώρηση για να χαρακτηρίζω με αυτόν τον τρόπο τους χαραμοφάηδες του Κολωνακίου) είναι πολύ απασχολημένη με το να ακούει Σοπέν και Μπαχ στα σουαρέ που διοργανώνει με την ευγενική χορηγία τού χρεοκοπημένου ελληνικού Δημοσίου και των τραπεζιτών-μεγαλοεπιχειρηματιών νταβατζήδων του. Οι συγγραφείς, οι σκηνοθέτες, οι εικαστικοί και κάθε λογής άλλοι καλλιτέχνες μας θα ειρωνευτούν την αγάπη τού λαουτζίκου για τη μπάλα, κρατώντας για τον εαυτό τους το προνόμιο της σοφίας κι αλληλοβραβευόμενοι για τα αυτιστικά έργα τους τα οποία δεν αφορούν κανέναν άλλο παρά το σινάφι τους. Κι όταν περνούν τα σύνορα της χώρας μας, εκεί που δεν υπάρχει το ελληνικό κράτος-πατερούλης για να τους επιχορηγεί και οι ξένες ελίτ έχουν τους δικούς τους διασκεδαστές και δεν έχουν ανάγκη από άλλους, δεν τους αναγνωρίζει ούτε ο τελωνειακός που διαβάζει το ονοματεπώνυμό τους στο διαβατήριο…

Ναι, το πόπολο είναι ακαλλιέργητο και πολλές φορές φταίει κι αυτό που δεν συλλαμβάνει τα βαθιά νοήματα των διανοούμενων. Ακόμα, όμως, και οι αμόρφωτοι δεν θα πανηγυρίσουν απλώς και μόνο βλέποντας 11 μαντραχαλάδες να κυνηγούν ένα τόπι. Περιμένουν από αυτούς να ματώσουν τη φανέλα, ακόμα κι αν δεν κερδίσουν, προκειμένου να συγκινηθούν και οι ίδιοι. Κι αυτή τη συγκίνηση δεν τη βρίσκουν στα πονήματα των αρχοντοχωριατών Φάουστ του πνεύματος, που έχουν ανταλλάξει εδώ και χρόνια το ταλέντο τους για μια “διαβολική” θεσούλα στην αυλή τής ελίτ, αναλαμβάνοντας να νανουρίζουν αυτούς που θα έπρεπε να αφυπνίζουν…