του Άγγελου Προβολισιάνου
Με γεωμετρική πρόοδο πολιτικοί και δημοσιογραφικοί σαλταδόροι και αριβίστες με έμμισθο ή μη κομματικό ρόλο, παραδέχονται, μετά την επιστροφή Μουλόπουλου στο ΔΟΛ, αυτό που αγωνιούσαν να διαψεύσουν. Πως ο τραπεζικός αέρας που κρατούσε ζωντανό τον ιστορικό Οργανισμό ήταν απόρροια ανόθευτης διαπλοκής και αλληλεξαρτώμενων συμφερόντων.
«Θα χτύπαγαν και τη διαπλοκή τρομάρα τους» γράφει στο Twitter ο πιο ΔΟΛιοπροβεβλημένος πολιτικός, ενώ πριν λίγα 24ωρα είχε ανάγει τη διάσωση του Οργανισμού ως μείζoν δημοκρατικό ζήτημα. Στην πραγματικότητα, ο Γεωργιάδης δεν αγχωνόταν για το μέλλον των εργαζομένων, αλλά του Ψυχάρη. Δεν είναι μόνο ειρωνική η ανάγνωση που θέλει ένα πρωτοπαλίκαρο του νεοφιλευθερισμού να προκρίνει την κρατική αρωγή για να μην πνιγεί από τα «θαλασσοδάνεια» μία ιδιωτική εταιρία, αλλά απογυμνώνει και το υποκείμενο που, έχοντας στασίδι στα Μέσα του ΔΟΛ, αρνούταν πεισματικά να συμπεριλάβει στο λεξιλόγιό του τον όρο «διαπλοκή» όταν τον ρωτούσαν για το τραπεζικό καρκίνωμα του Ψυχάρη.
Η ανάληψη των καθηκόντων του Μουλόπουλου συσπείρωσε τον αντικυβερνητικό μηχανισμό, μέσω ψευδοευαισθησίας απ’ το Πρώτο Θέμα
από το τέλος, το άει-efimerida και όποιον άλλον ΣΚΑΪ από το κακό του. Η αισθητικοποίηση της πολιτικής από τα μίντια απέχει χιλιόμετρα από τη νοηματοδότηση ενός γεγονότος με γνώμονα την αλήθεια. Γιατί αν αυτή η έννοια δεν είχε καταντήσει νεκρή αξία, δεν θα αμφέβαλλε κανείς αν όλοι αυτοί θα επιδείκνυαν τον ίδιο ζήλο και ευαισθησία, στην περίπτωση που ο Μιχελάκης ή ο Ρουσσόπουλος επέλεγαν να πιάσουν την καυτή πατάτα ενός χρεοκοπημένου Οργανισμού. Οπότε, ας διαβάσουν το βιογραφικό του Μουλόπουλου και μετά μπορούν να αναρωτηθούν τι πραγματικά τους φοβίζει σε αυτή την εξέλιξη. Οι πολιτικές αναφορές του Μουλόπουλου ή η διαχειριστική του ικανότητα;
Πέρα από το δανειακό εφιάλτη, κανένας από τους αυτόκλητους υπερασπιστές δεν έχει ψελλίσει κάτι για το εργασιακό καθεστώς μεσαίωνα στο ΔΟΛ, με αφορμή τη μνημονιακή ανταγωνιστικότητα. Νέοι άνθρωποι αποτελούσαν είτε μισθολογικά φαντάσματα είτε «μπλοκάκηδες» με εξαρτημένη μορφή εργασίας. Οι υπουργοί που εδραίωσαν την εργασιακή επισφάλεια έβγαιναν στον έντυπο ή ραδιοφωνικό αέρα ενός Οργανισμού, που είχε ανάγει την απόδειξη δαπάνης σε εργασιακό καθεστώς απασχολούμενων με πάγια καθήκοντα. Όταν αυτοί οι εργαζόμενοι β’ κατηγορίας, τραβώντας το μεγαλύτερο κουπί, ζητούσαν έστω να κατοχυρώσουν το δικαίωμα της Ασφάλισης, τότε οι διευθυντές απαντούσαν πως η ψυχολογία του κ. Σταύρου ήταν ασταθής εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης στη χώρα και της δημοσκοπικής επέλασης του ΣΥΡΙΖΑ. Στην καλύτερη περίπτωση, άκουγαν τους διευθυντές να επικαλούνται τα δικά τους πρώτα δημοσιογραφικά βήματα, λες και οι οικονομικές ανάγκες της εποχής του 90’ μπορούσαν να συγκριθούν με τη φτωχοποίηση των μνημονίων. Για όσους, δε, έμειναν, κάνοντας τη δουλειά τους, εκτός του ότι τοποθετήθηκαν στη βιτρίνα όταν έσκασε η φούσκα, σήκωσαν στην πλάτη τους και ένα δημοσιογραφικό στιγματισμό που δεν τους αναλογεί.
Ας αφήσουμε όμως τους διευθυντές του Ψυχάρη και να πάμε στο προκείμενο. Η επανένταξη του Μουλόπουλου θα κριθεί από το αποτέλεσμα και όχι δια των προθέσεων. Εξίσου και η δημοσιογραφική στάση του ΔΟΛ από εδώ και πέρα. Με την απόφαση του αυτή, ο Μουλόπουλος δεν προσδίδει μόνο άλλες διαστάσεις στο μέλλον ενός χρεοκοπημένου Οργανισμού, αλλά και στις διώξεις του Ψυχάρη. Και για να έχει η σκάφη τη λειτουργική ιδιότητα που όλοι γνωρίζουμε, ο «αέρας – αέρας» και οι «διώξεις – διώξεις».
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
