Οι Κασσελίστας και οι καρεκλίστας

Δύο μέρες μετά την αποκαθήλωση του Στέφανου Κασσελάκη από την ηγεσία του ΣυΡιζΑ, και με σάουντρακ τα χάχανα όσων –εχθρών και φίλων- βλέπουν το άλλοτε κραταιό κόμμα να μετατρέπεται από βιώσιμη εναλλακτική πρόταση εξουσίας σε κανονικό κουκλοθέατρο, αναρωτιέμαι αν υπάρχει ακόμη ζωή σε αυτόν τον αλλόκοτο ροζ πλανήτη.

Η επόμενη δημοσκόπηση αναμένεται με αγωνία, αλλά αυτή τη στιγμή θα στοιχημάτιζα όλα μου τα υπάρχοντα ότι το κοντέρ θα σταματήσει πιο κοντά στο 5 παρά στο 10 τοις εκατό.

Και πολύ σωστά. Διότι πώς μπορεί να εμπιστευτεί κάποιος έναν ετερόκλητο συνασπισμό όπου βασιλεύουν ο φραξιονισμός και οι βυζαντινισμοί; Τι σόι κόμμα είναι αυτό, όπου το δημόσιο ξεκατίνιασμα είναι εθνικό άθλημα;

Πώς γίνεται να φωνάζεις «πρόεδρε» και να γυρίζουν όλοι; Πολύ φοβάμαι, ότι η Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2024 ήταν όχι το τέλος της αρχής του ενός ανδρός, αλλά η αρχή του τέλους για τον ίδιο τον ΣυΡιζΑ.

Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής ούτε γνωρίζω λεπτομέρειες για το παρασκήνιο και τις ίντριγκες που δρομολόγησαν την έκπτωση Κασσελάκη με η χωρίς εμπλοκή Τσίπρα.

Την απέραντη απογοήτευσή μου την καταθέτω ως απλός πολίτης, που έβλεπε στον ΣυΡιζΑ έναν συγκριτικά ισχυρό και στιβαρό πόλο αντίστασης απέναντι στο ανεξέλεγκτο και ασύδοτο καθεστώς Μητσοτάκη.

Πόλο αντίστασης δημοκρατικό, όχι με την ξύλινη έννοια των μαρξιστικών τσιτάτων ή των φοιτητικών αμφιθεάτρων, αλλά με τη λογική της Αριστεράς όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι.

Μίας προοδευτικής παράταξης που βρίσκεται κοντά στον άνθρωπο και στην κοινωνία, αδιαπραγμάτευτα αντίθετη με τον μεσαιωνισμό, τη μισαλλοδοξία, τις ανισότητες και τα μεγάλα συμφέροντα.

Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, Αριστερά στο δικό μου το φτωχό μυαλό σημαίνει αδιαπραγμάτευτος σεβασμός στις δημοκρατικές διαδικασίες, στη βούληση της βάσης και στην απόφαση της πλειοψηφίας.

Ο Στέφανος Κασσελάκης εξελέγη στον προεδρικό θώκο πριν από 11 μήνες με συντριπτικό ποσοστό, γνώρισε ένα πρωτοφανές κύμα εσωκομματικής αντιπολίτευσης που φυσικά ωφέλησε σε εκκωφαντικό βαθμό τον (υποτίθεται) κοινό εχθρό και τελικά αποκαθηλώθηκε επειδή …έτσι.

Οι αυτόκλητοι ιδιοκτήτες του κόμματος έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να ρίξουν τον θείο από την Αμερική που τους πήρε τα κλειδιά, περιφρονώντας βάναυσα όχι τόσο τα κομματικά στελέχη που τον στήριξαν, όσο τους 66+8 χιλιάδες ανθρώπους που τον ψήφισαν.

«Τα μέλη παραπλανήθηκαν», ήταν η μόνιμη επωδός, από τα ίδια στόματα που ουδέποτε προχώρησαν σε αυτοκριτική για τη συνεισφορά τους στην καταστροφική –από ανύπαρκτο αντίπαλο- ήττα του 2022.

Μοναχά ο Παύλος Πολάκης είχε τα βέλη μονίμως στραμμένα προς τη σωστή κατεύθυνση όλα αυτά τα χρόνια, αλλά αυτός έχασε το όποιο δίκιο του με τις ομοφοβικές κορώνες των τελευταίων ημερών. Με το συμπάθιο κιόλας, σύντεκνε, αλλά τέτοια ρητορική ταιριάζει στον Βελόπουλο και στον Νατσιό.

Ως απλός πολίτης, επαναλαμβάνω, και όχι ως εμβριθής αναλυτής, έχω να ρωτήσω το εξής.

Γιατί να εμπιστευτώ εγώ ο αριστερός τους ανθρώπους που δρομολόγησαν πολλαπλό αντάρτικο προκειμένου να εκθρονίσουν έναν πρόσφατα εκλεγμένο πρόεδρο;

Τι είδους αριστερό ήθος πρεσβεύει η περιφρόνηση της λαϊκής ψήφου; Για ποιον ακριβώς λόγο είναι προτιμότεροι οι μακιαβελικοί «καρεκλίστας» από τους …απολιτίκ «κασσελίστας»;

Γιατί είναι περισσότερο ΣυΡιζΑ και λιγότερο «Δαπίτες» από τον Κασσελάκη τα στελέχη που τον πολέμησαν λυσσαλέα από πετσωμένα έδρανα;

Πού βρίσκονταν όλοι αυτοί οι όψιμα αμετροεπείς επαναστάτες όταν η κοινωνία απαιτούσε ισχυρή αντιπολίτευση στη φαιογάλαζη λαίλαπα Μητσοτάκη;

Τι μας λέει για όλα αυτά η πλήρης ευθυγράμμιση της ευρύτερης Δεξιάς με όσους πήδηξαν από το πλοίο και με εκείνους που άρπαξαν με το έτσι θέλω το πηδάλιο;

Γιατί επέμεναν οι …αντιστασιακοί να ψηφίσουν κουκουλωμένοι την πρόταση μομφής και όχι φανερά;

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο Στέφανος Κασσελάκης υπέπεσε σε κραυγαλέα λάθη και αστοχίες, θολώνοντας τη φυσιογνωμία του ΣυΡιζΑ, όταν αυτός όφειλε να απευθυνθεί στην κοινωνία με λόγο σαφή και στιβαρό.

Ωστόσο, ήταν εκλεγμένος πρόεδρος, με την συντριπτική πλειοψηφία μελών που αποφάσισαν ότι πάνω απ’ όλα το κόμμα χρειαζόταν αλλαγές, ανανέωση και εξοστρακισμό της νομενκλατούρας.

Όπως γλαφυρά είπε η Έλενα Ακρίτα : «Από την πρώτη στιγμή, του έφαγαν τα συκώτια. Η βάση ποδοπατήθηκε».

Η προσωπική μου αίσθηση, είναι ότι ο Κασσελάκης θα εκλεγεί ξανά στην προεδρία από τη βάση του ΣυΡιζΑ εφ’ όσον υποβάλει υποψηφιότητα (πράγμα διόλου βέβαιο) και με ποσοστό αντάξιο του περυσινού 45% , που στον β’ γύρο της περυσινής αρχαιρεσίας έγινε 56% . Ιδίως αν οι φραξιονιστές εμφανιστούν κατακερματισμένοι και με πολλαπλές εσωκομματικά «ισχυρές» υποψηφιότητες.

Εάν αφουγκράζομαι σωστά το χώμα, ο θυμός του πολίτη που αισθάνεται ότι η βούλησή του καταστρατηγείται βίαια είναι ισχυρότατο κίνητρο και μπορεί να στείλει στην κάλπη πολλούς που παρακολουθούσαν τις εξελίξεις αμέτοχοι και βαριεστημένοι.

Κάτι ξέρουν δα στον ΣυΡιζΑ, για διαστρέβλωση και «παρερμηνεία» της λαϊκής βούλησης. Και ας μην υπήρχε Κασσελάκης τον καιρό του δημοψηφίσματος του 2015.

Εάν το ημερολόγιο έγραφε σήμερα 2022, μπορεί και εγώ ο αχάμπαρος να ψήφιζα την Αχτσιόγλου, τον Παππά, τον Χαρίτση, τον Τσακαλώτο, τον Φαραντούρη, τον Φάμελλο, τον Ηλιόπουλο, τη Γεροβασίλη, τον Φλαμπουράρη, ακόμα και τον Πολάκη. Ορισμένους από τους προαναφερθέντες τους έχω ψηφίσει στ’ αλήθεια για βουλευτιλίκια και δημαρχιλίκια.

Αλλά όχι πια. Ποτέ ξανά. Για να δώσεις σε κάποιον ψήφο εμπιστοσύνης, χρειάζεται να τον εμπιστεύεσαι.

Το λιγότερο που περιμένω από έναν άνθρωπο που διεκδικεί την ψήφο μου, στο όνομα της ταλαίπωρης Αριστεράς, είναι να απέχει συστηματικά από πραξικοπήματα και αποστασίες.

Ο καθένας μπορεί να επικαλείται όσους αγώνες θέλει, αλλά το βιογραφικό του πολιτευτή είναι ένας ζωντανός οργανισμός που ανανεώνεται διαρκώς, ιδίως όταν προκύπτουν ανεξίτηλοι λεκέδες.

Και ο πατήρ Μητσοτάκης, άλλωστε, τον ήπιο κεντρώο παρίστανε, μέχρι που φόρεσε τη μαύρη κουκούλα του Αποστάτη.

Εάν δεν υπήρχε Κασσελάκης, έπρεπε ο ΣυΡιζΑ να τον εφεύρει. Το έγραφα από τον περασμένο Οκτώβριο κιόλας στο Twitter, το επαναλαμβάνω σήμερα εδώ. Διότι πότε άλλοτε είδαμε τόσο πολλούς να ρίχνουν τις μάσκες που φορούσαν και να ξεβρακώνουν τον εαυτό τους;

Τι σκοπεύουν να κάνουν οι ηττημένοι, εάν το αμερικανάκι επανεκλεγεί; Θα υποβάλουν νέα πρόταση μομφής εναντίον του ή θα αποχωρήσουν ομαδικά σαν τους ομπρελίστες;

Ή μήπως θα βρουν τρόπο να διαγράψουν τον έκπτωτο πρόεδρο πριν τις επόμενες εσωκομματικές εκλογές (οι οποίες διαβάζω ότι πάνε για την …άνοιξη) και να τροποποιήσουν τον τρόπο εκλογής αρχηγού;

Ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να ξεριζώθηκε από το πόστο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά είναι ίσως ο μοναδικός που αυτές τις μέρες κράτησε άθικτη την αξιοπρέπειά του.

Ειδήσεις σήμερα:

Δρυός πεσούσης…

Αδιανόητη καταγγελία για αισχροκέρδεια: Στο Σύνταγμα χρέωσαν ένα σακουλάκι γαριδάκια 6,5 ευρώ

Πανικός στο κέντρο της Αθήνας: Άνδρας απειλεί να αυτοκτονήσει και να ανατινάξει φιάλη υγραερίου

Διακοπές στο Μπιλμπάο ναι, στην Ελλάδα ποτέ (πια)