Πέρα από το γεγονός πως πρόκειται για μια άκρως αντιδημοκρατική κίνηση από έναν πρώην πρωθυπουργό η οποία εκφράζει την αντίληψή του για την ελευθεροτυπία και την κριτική, επί της ουσίας είναι μια κουτοπονηριά. Σκοπός είναι να μην χρειαστεί να απαντήσει ο Σαμαράς σε όσα με στοιχεία έχουν γραφτεί.
Ο Αντώνης Σαμαράς και οι δικηγόροι του γνωρίζουν καλά πως η μήνυση δεν έχει τύχη. Ο πρώτος λόγος είναι γιατί όσα έχουν γραφτεί είναι αληθινά και στοιχειοθετημένα. Τόσο η οικογένεια της νύφης του όσο και τα ξαδέφια του είναι στη λίστα πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Το έχουν άλλωστε παραδεχθεί και οι ίδιοι με επιστολές του.
Ο δεύτερος είναι ότι τα δημόσια πρόσωπα, πόσο μάλλον ένας πρωθυπουργός, είναι υποχρεωμένα, σύμφωνα με το άρθρο 10 της Ευρωπαικής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), να υπόκεινται σε δημοσιογραφικό έλεγχο, ακόμη και αν αυτός είναι άδικος ή καθ υπερβολήν.
Συνεπώς από νομικής άποψης, μια μήνυση πρωθυπουργού σε δημοσιογράφο επειδή τον κάλεσε να απαντήσει δημόσια για θέματα που ο ίδιος οικειοθελώς έχει θέσει τον εαυτό του σε δημόσιο έλεγχο, δεν έχει τύχη. Γιατί γίνεται λοιπόν; Για να μην απαντήσει ο Σαμαράς.
Αυτή την κουτοπόνηρη τακτική ακολουθούν τα πολιτικά πρόσωπα στο σύνολό τους. Αντί για απάντηση που είναι υποχρεωμένα να δώσουν, κραδαίνουν ένα «έχω μηνύσει τους συκοφάντες μου» και προσπαθούν να τελειώσουν με το θέμα.
Τόσο ο Σαμαράς όσο και πολλοί από αυτούς με τους οποίους συμπορεύονται, προσπαθούν να ποινικοποιήσουν τη δημοσιογραφία, εκμεταλλευόμενοι και το κενό που έχει δημιουργήσει η έλλειψη στοιβαρού συνδικαλιστικού δημοσιογραφικού οργάνου.
Έχει ενδιαφέρον πάντως να δούμε τι θέση θα πάρουν οι κατά καιρούς υπέρμαχοι της ελευθερίας του Τύπου στη μήνυση Σαμαρά. Θα καταδικάσουν ή αντιλαμβάνονται την ελευθερία του τύπου ως κάτι που συμφέρει ή δεν συμφέρει πολιτικά;
