Υπάρχουν στιγμές που καταλαβαίνεις πως η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η δολοφονία ενός 19χρονου, ο οποίος καθόταν παρέα με τους φίλους του, επειδή απάντησε ειλικρινά στην ερώτηση «τι ομάδα είσαι;», είναι μία από αυτές. Για να είμαστε ειλικρινείς, η στιγμή καθαρά από
τύχη δεν είχε έρθει νωρίτερα, καθώς η βία και η ωμότητα των «οπαδικών επεισοδίων» το τελευταίο
διάστημα έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Καρτέρια, μαχαιρώματα, χτυπήματα χωρίς όριο, ακόμα και
πιστόλια έχουν μπει στο «παιχνίδι». Κι όταν πια συνειδητοποιείς ότι έχεις φτάσει στον πάτο, ίσως
τελικά ο μόνος τρόπος είναι να δεις τα πράγματα αλλιώς.
O Άρης, του οποίου υποστηρικτής ήταν ο Άλκης Καμπανός, την επόμενη μέρα της δολοφονίας
κλήθηκε να μπει στο γήπεδο και να παίξει κανονικά. Έκανε το ίδιο το Σαββατοκύριακο, όταν η
υπόθεση ξετυλιγόταν, οι δράστες ταυτοποιούνταν και οι συλλήψεις έμπαιναν σε μια σειρά. Κατά τη
διάρκεια των αγώνων έγιναν μια σειρά από όμορφες πράξεις απόδοσης φόρου τιμής. Αρκούν όμως
αυτές;
Γράψαμε πριν μερικές μέρες, πως το ίδιο το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να έχει ευθύνη για εκείνους
που ασελγούν εις βάρους του, που το χρησιμοποιούν ως όχημα για τις εγκληματικές τους πράξεις.
Όμως οι πρωταγωνιστές του και όλοι όσοι βρίσκονται στον πυρήνα του, μπορούν να στείλουν το
δικό τους μήνυμα ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, ότι δεν γίνεται να συνεχιστεί το
παιχνίδι υπό αυτές τις συνθήκες. Και το μήνυμα αυτό δεν είναι ένα μπλουζάκι, μια ανθοδέσμη ή
ενός λεπτού σιγή.
Το καλοκαίρι του 2020, οι Μιλγουόκι Μπακς αρνήθηκαν να «κατέβουν» στον αγώνα με τους
Ορλάντο Μάτζικ για τα πλέι οφ του NBA. Ήταν κάτι πρωτοφανές για το Αμερικάνικο πρωτάθλημα
μπάσκετ. Ήταν ο τρόπος των παικτών να διαμαρτυρηθούν για την αστυνομική βία και το όργιο
ασυδοσίας κατά των μαύρων στις ΗΠΑ. Η κίνηση, πέραν της τεράστιας συμβολικής σημασίας και
του γεγονότος ότι έδειξε πως οι ίδιοι οι αθλητές έχουν φωνή, προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις,
καθώς το ΝΒΑ ανέβαλε κι άλλα ματς, ενώ αντίστοιχα έπραξαν κι άλλες δημοφιλείς διοργανώσεις.
Το κίνημα που γεννήθηκε ταξίδεψε στην Ευρώπη, με ποδοσφαιριστές και ομάδες να δείχνουν με
τον δικό τους τρόπο αλληλεγγύη. Φυσικά, οι ομάδες ήταν στο πλευρό των παικτών που
αποφάσισαν να κάνουν αυτή την κίνηση. «Όταν μπαίνουμε στο παρκέ, εκπροσωπούμε το
Μιλγουόκι και πρέπει να παίζουμε σε υψηλό επίπεδο, να προσπαθούμε στον υπερθετικό βαθμό. Το
κάναμε και τώρα ζητάμε το ίδιο και από τους νομοθέτες. Ζητάμε δικαιοσύνη για τον Τζέικομπ
Μπλέικ, ζητάμε ανάληψη ευθυνών», ανέφερε μεταξύ άλλων η επιστολή των παικτών των Μπακς,
που διαβάστηκε από τους Στέρλινγκ Μπράουν και Τζορτζ Χιλ.
Οι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα έχουν την τύχη αυτή τη στιγμή να εκπροσωπούνται από έναν
ΠΣΑΠ, ο οποίος διοικείται από ανθρώπους με ξεχωριστή παιδεία, αντίληψη και κουλτούρα.
Φάνηκε, άλλωστε, από την πολύ δυνατή πρωτοβουλία να συγκεντρωθούν παίκτες-αντιπρόσωποι
όλων των ομάδων στη Θεσσαλονίκη και να αποτίσουν μαζί φόρο τιμής στο σημείο της δολοφονίας.
Πόσο διαφορετικό θα ήταν όμως, αν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές του Άρη, που την επόμενη του
περιστατικού κλήθηκαν να μπουν στον αγωνιστικό χώρο και να παίξουν με την ΑΕΚ, έλεγαν απλά
ότι δεν παίζουμε μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη; Χωρίς σχεδιασμό, χωρίς φόβο. Μια πρωτοβουλία
από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Και πόσο ακόμα πιο δυνατό θα ήταν αν η ιδέα αυτή
φώλιαζε και σε άλλα αποδυτήρια;
Ο ΠΣΑΤ, στις 5 Φεβρουαρίου, πήρε την πρωτοβουλία να διαμαρτυρηθούν οι δημοσιογράφοι με τη
σιωπή τους, καλώντας σε ολιγόλεπτη στάση κατά την έναρξη των αγώνων της 22ης αγωνιστικής.
Πόσο πιο δυνατό θα ήταν αν οι δημοσιογράφοι και οι ρεπόρτερ αρνούνταν να μεταδώσουν και νακαλύψουν τους αγώνες την επόμενη της δολοφονίας; Πόσο πιο μακριά θα ήταν το μήνυμα της
σιωπής, αν οι εικονολήπτες αρνούνταν να μπουν στο γήπεδο, αν παρέα με το ασπρόμαυρο φόντο
των φωτογράφων, υπήρχε το απόλυτο μαύρο της τηλεόρασης;
Ακόμα και οι φίλαθλοι, αυτοί οι ελάχιστοι που σε καθεστώς πανδημίας μπαίνουν στο γήπεδο, αυτοί που δεν εκπροσωπούνται από δολοφόνους και από συμμορίες που γυρίζουν τη νύχτα αναζητώντας αντίπαλα χρώματα, μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα από ένα πανό αλληλεγγύης και φόρου τιμής.
Το Σαββατοκύριακο, η θλιβερή ποδοσφαιρική πραγματικότητα άρχισε σταδιακά να καταλαμβάνει
περισσότερο χώρο στη σκέψη και την ενημέρωση. Ένα πέναλτι που δεν δόθηκε, ένας διαιτητής που
δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, ένα όμορφο γκολ, ένας υπολογισμός για το ποιες ομάδες
θα καταλάβουν τις θέσεις που θα μπουν στα πλέι οφ. Από όλους. Τόσο γρήγορα;
Οι ίδιοι οι άνθρωποι που καθημερινά η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από το ποδόσφαιρο, από
όποια θέση κι αν είναι, μπορούν να κάνουν περισσότερα. Μπορούν να ορίσουν οι ίδιοι τις τύχες
του παιχνιδιού, τις αντιδράσεις των φορέων, να πιέσουν για λύσεις και όχι για ευχολόγια. Όταν
καταλάβουν κι οι ίδιοι πόσο δυνατή είναι η πλατφόρμα του αθλητισμού, κυρίως σε στιγμές όπως
αυτή, τότε ίσως πραγματικά να μπορέσουν να σπρώξουν προς την αλλαγή με τρόπο που κανείς πια
δεν θα μπορεί να αγνοεί.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
