Πραγματικά δε με απασχολεί πλέον καθόλου αν χαρακτηριστώ γκρινιάρα ή οτιδήποτε άλλο παρεμφερές. Βαρέθηκα αυτήν τη χυδαία κοροϊδία και θαρρώ πως δεν είμαι η μόνη. Έχουμε αηδιάσει πια, φτάνει, πώς το λένε. Αφήστε και κανέναν άλλον να εκφραστεί σε ευρύτερο πλαίσιο που μου έχετε πακτωθεί 50 νοματαίοι εδώ κι αιώνες στις σκηνές ή σε όποιον άλλον καλλιτεχνικό χώρο έκφρασης και δε λέτε να ξεκουνηθείτε. Αφήστε και κανέναν νέο άνθρωπο να ανασάνει κι αφήστε επίσης κατά μέρους τις δικαιολογίες περί τύχης ή/και σκληρής δουλειάς διότι πρώτον δε θα έπρεπε καν να είναι θέμα τύχης το να έχει κάποιος δουλειά και δεύτερον γνωρίζω παιδιά που δουλεύουν φιλότιμα στον τομέα τους και σε αντίθεση με άλλους πρέπει να φιλάνε κατουρημένες ποδιές για το στοιχειώδες μεροκάματο.
Στη ζωή μου έχω κάνει πολλά λάθη. Δεν υπήρξα προσαρμοστική γιατί ήθελα να μπορώ να είμαι αυτό το οποίο έχω επιλέξει να είμαι και πείσμωνα που δεν ήταν αρκετό από μόνο του για να επιβιώσω. Δεν πείσμωνα γόνιμα όμως, μάλλον παιδιάστικα θα έλεγα. Μέχρι που έφτασα αντί να υποστηρίζω την ειδικότητά μου αφιερωμένη μόνο στη δουλειά μου να με ρωτάνε συμπονετικά “και πώς ζεις;!” ισοπεδώνοντας την ίδια μου την ύπαρξη. Παρ’ όλα αυτά εγώ τα ήθελα και τα έπαθα για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης.
Ωστόσο δεν είμαστε όλοι έτσι. Πολλοί εκεί έξω κυνηγούν τα όνειρά τους κάνοντας και δύο και τρεις άσχετες με αυτά δουλειές παράλληλα ώσπου φτάνουν στο τέλος κάθε μέρας να αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο. Αυτοί δεν είναι art workers; Οι επώνυμοι είναι πιο art workers ή πιο artists από αυτούς; Προφανώς κι οι επώνυμοι δε φύτρωσαν, θα μου πεις, οι περισσότεροι κόπιασαν πριν φτάσουν εκεί που έφτασαν. Υποθέτω οι περισσότεροι. Ένας λόγος παραπάνω ωστόσο να μην ξεχνάνε ποτέ την έναρξη κι όσους ακόμη βρίσκονται σε αυτήν.
Όσο διχαστικό κι αν ακούγεται, έχω ξαναπεί πολλάκις ότι για μένα είναι υποκριτική η χρήση και μόνο της λέξης “support” από άτομα που θυμήθηκαν να εκφραστούν δημόσια για τις αντιξοότητες του κλάδου όταν άρχισαν να νιώθουν τη θερμότητα της φωτιάς στα δικά τους οπίσθια. Βλέπεις των υπολοίπων είχαν ήδη καεί αλλά ποιος νοιάζεται, ας μη δεχόντουσαν να πέσουν τόσο χαμηλά, ας μη δεχόντουσαν άδικες συνθήκες εργασίας, ας ας ας…
Γιατί έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέμε όλοι. Κι όσο κι αν ισχύει όντως το ότι δεχόμαστε πράγματα που δε θα έπρεπε, όλοι ξέρουμε πως η ίδια η κατάσταση μας έχει κάνει να μοιάζουμε τόσο αναλώσιμοι που αν δε δεχτείς εσύ θα δεχτούν άλλοι 100 επειδή υπάρχει ΑΝΑΓΚΗ. Για να μη δεχτεί κανένας χρειάζεται συνεννόηση. Οργάνωση. Αλληλοστήριξη. Κι όταν λέμε κανένας να εννοούμε κανένας. Κι όταν λέμε στήριξη εννοούμε κι από εκείνους που πλέον δεν έχουν ανάγκη γιατί καλώς ή κακώς εκείνοι έχουν και μεγαλύτερη επιρροή.
Λοιπόν, για όλους αυτούς και για πολλούς ακόμη λόγους, όχι, δεν είναι όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός. Ίσα ίσα απέχει παρασάγγας από οτιδήποτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πολιτισμένο. Ένα τεράστιο τσίρκο είναι γεμάτο τακιμιάσματα και κουμπαριές. Ένα τεράστιο τσίρκο που προωθεί και διαιωνίζει σε κάθε επίπεδο τη νοοτροπία των δύο ταχυτήτων. Όσον αφορά την προσέγγιση του εν λόγω θεσμού που αποτέλεσε απλώς αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο, ακόμη κι αν μελλοντικά αλλάξει τίποτε από τα παραπάνω δεν αναιρείται εφόσον κάθε φορά πρέπει να ματώνουμε για τα εξαρχής αυτονόητα. Και πριν έρθει κάποιος να μου πει πως πέφτω στην παγίδα του διαίρει και βασίλευε ας αναλογιστεί πρώτα το τι σημαίνει η έννοια της αξιοκρατίας στις ευκαιρίες. Όποιος βολεύεται στην αδικία έχει ήδη αποκοπεί μόνος του από την αλληλεγγύη σε οποιοδήποτε επίπεδο επιλέγοντας ξεκάθαρα ο ίδιος στρατόπεδο κι ας μην έπρεπε καν να υπάρχουν τέτοια. Εμείς πάλι οι τρελοί του χωριού απλώς γκρινιάζουμε δημοσίως, μη δίνετε σημασία.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
