«Φαντάζομαι τις ανθρωπόμορφες κατάρες με τα τετραπέρατα μυαλά σαν ορθογώνιες σανίδες, στεγνές από ενσυναισθηση, άδειες από αίσθημα πληρότητας και ολοκλήρωσης.
Φαντάζομαι αυτά τα τερατουργήματα σαν ένα είδος από πλανήτη άνυδρο, από έδαφος σαθρό και δίχως ίχνος ζωής. Ούτε κι αυτά μέσα τους έχουν ζωή, ούτε δημιουργούν ζωή με τη στέρφα ανυπεράσπιστη κ αχρείαστη λογική τους. Όσα περισσότερα χτίζεις, τόσα περισσότερα χρειάζεται να γκρεμίσεις και τελειωμό δεν έχουν οι πράξεις που πάντα ζημιωμένος θα βγαίνει ο – αν ήταν – άνθρωπος.
Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που χάλασαν τη συνταγή και αφέθηκαν στο αίσθημα ευθύνης. Που νοιάζονται, που στέκονται, που γεννούν δέντρα, σπόρο απ τα καμένα και ανθούς απ το τίποτα. Ευτυχώς υπάρχουν αυτοί που ρίχνουν δροσιά και φτιάχνουν όαση εκεί που η αδυσώπητη έρημος ξέχνα να ζει κ η ίδια.
Πάντα χαμένος θα είναι ο – αν ήταν – άνθρωπος γιατί η λευτεριά δεν είναι στα κεκτημένα, αλλά είναι σ αυτά που η φύση απλόχερα μας χάρισε και μεις της τα πετάξαμε στα μούτρα αφού πρώτα τα καταστρέψαμε. κι αυτή γενναιόδωρα έδωσε κι άλλα. Κι αυτή με ελπίδα και σα μάνα συνέχισε χωρίς να κρατάει θυμό και οργή να δίνει.
Τώρα μόνο θα πάρει. Δεν είμαστε παιδιά της είμαστε οι δυνάστες της. Είμαστε οι πληγές της. Είμαστε η ψώρα πάνω στο δέρμα της», έγραψε η Πέννυ Μπαλτατζή.
