Όσο πιο πολύ θόρυβο κάνει ένας ανασχηματισμός τόσο πιο ανούσιος είναι…

Του Γιάννη Πρεβενιού

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα άρχισε πάλι η κουβέντα στα τηλεπαράθυρα για τον επικείμενο ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Εκτιμήσεις, προβλέψεις, διαδόσεις και ένα σωρό συζητήσεις τις οποίες προσωπικά θεωρώ ανούσιες για να μη πω ύποπτες με την έννοια του αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά…σοβαρά μας προβλήματα.

Κύριοι η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα την χρησιμότητα αυτής της διαδικασίας δηλαδή να φεύγει ο ένας από εδώ να πηγαίνει αλλού και γενικά ένα ανακάτεμα υπουργών και υφυπουργών το οποίο θεωρώ ότι τις περισσότερες φορές δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από την δημιουργία εντυπώσεων, χωρίς ουσία και άνευ αποτελέσματος στο πρακτικό μέρος. Υποτίθεται ότι μία κυβέρνηση πριν αναλάβει την εξουσία έχει ένα πλάνο το πως και πότε θα κάνει αυτά που έχει αναγγείλει στα προεκλογικά της προγράμματα. (να σας θυμίσω ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση κορόιδεψε το εκλογικό σώμα και υπέκλεψε την ψήφο του με άλλο πρόγραμμα).

Άρα λοιπόν μόλις κερδίσει τις εκλογές ο κόουτς δηλ. ο Πρωθυπουργός διαλέγει τους καλύτερους, τους ρίχνει στον αγώνα και τους συντονίζει για να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα που έχει να κάνει με την πραγματοποίηση των στόχων της κυβέρνησης του.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε παρακολουθήσει πολλούς ανασχηματισμούς που δεν αλλάζει μόνο ο υπουργός αλλά αλλάζει και ο στόχος ο οποίος μοιάζει να μην είναι προκαθορισμένος αλλά να είναι μεταβλητός και εξαρτώμενος από το πρόσωπο του ιδίου και των προσωπικών του συμβούλων!!! Δηλαδή έχουμε μια μπαχαλοποίηση γιατί οι σύμβουλοι δεν είναι του υπουργείου (εξειδικευμένοι και με πείρα) αλλά του υπουργού που συνήθως τον ακολουθούν ως «κολαούζοι» όπου πάει. 

Έτσι στις ανακατατάξεις αυτές παρατηρείται έντονα το φαινόμενο της μη συνέχειας των ενεργειών για λύσεις που υποτίθεται είχε δρομολογήσει η προηγούμενη διοίκηση αλλά αντιθέτως δημιουργούνται καθυστερήσεις λόγω μη ενημέρωσης της μίας (κουστωδίας) στην άλλη με αποτέλεσμα να χάνονται ή ακόμα και να αλλάζουν οι στόχοι, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Η λύση φαντάζει απλή και πιστεύω ότι και οι πιο αδαείς θα συμφωνήσουν ότι, κατ’ αρχάς ο υπουργός πρέπει να είναι σχετικός, σε γνωστικό αλλά και σε εργασιακό επίπεδο με το αντικείμενο του υπουργείου του. Οι δε σύμβουλοι του πρέπει να είναι εξειδικευμένοι και να υπάγονται στο υπουργείο και όχι στην μεταφερόμενη «κομπανία» του εκάστοτε υπουργού.
Έτσι και να χρειαστεί να αλλάξει ο υπουργός το έργο και οι στόχοι που υποτίθεται ότι είναι προκαθορισμένοι πάνω σε βασικές κυβερνητικές επιλογές δεν θα έχουν αλλαγές και καθυστερήσεις.

Όμως όλο αυτό γίνεται για να καλύψει την αδράνεια αλλά πιθανόν και την ανεπάρκεια του εκάστοτε Πρωθυπουργού ο οποίος φέρει την απόλυτη ευθύνη για όλες τις επιλογές, στα πρόσωπα και στους στόχους. Άρα ο πολυσυζητημένος ανασχηματισμός τις περισσότερες φορές δεν φέρνει κάτι νέο απλά διασκεδάζει τις εντυπώσεις και μεταθέτει τις ευθύνες της ανικανότητας της κεφαλής πάνω σε αποδιοπομπαίους τράγους οι οποίοι συνήθως 80% με 90% στον επόμενο ανασχηματισμό θα ξαναεμφανισθούν ικανότεροι των ικανοτέρων!!!