Του Βασίλη Πάικου
Το κακό, εν προκειμένω, είναι ότι συμπαρασύρουν στην απαξίωση την ελληνική Δικαιοσύνη. Αυτό είναι το κακό, το χειρότερο. Το πιο επικίνδυνο. Είναι δε και άδικο, πολύ άδικο…
Η εμβληματική φράση «στη Γερμανία υπάρχουν δικαστές» έχει, από χρόνια, προσλάβει παγκόσμια ισχύ. Χρησιμοποιούμενη κάθε φορά προκειμένου να δείξει ότι η Δικαιοσύνη εκεί (εδώ) λειτουργεί. Ότι υπηρετεί με συνέπεια το Δίκαιο. Δεν μπορούμε, δυστυχώς, να επαναλάβουμε την ιστορική φράση προκειμένου για την Ελλάδα. Όχι, βέβαια, ότι και στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σωστοί δικαστές, αλίμονο. Και είναι, ασφαλώς, οι περισσότεροι. Όμως δεν είναι αυτοί που συνθέτουν τη βιτρίνα του κλάδου τους. Τον τόνο δίνουν οι κακοί, οι επίορκοι, οι μειωμένης συναίσθησης καθήκοντος δικαστές. Εκείνοι στέλνουν το αρνητικό σήμα στην ελληνική κοινωνία. Και η κοινωνία το λαμβάνει. Για να το επιστρέψει ως απαξίωση. Προς τους ίδιους και, το χειρότερο, προς τον θεσμό που υπηρετούν.
Δεν πρόκειται πλέον μονάχα για τα απανωτά κρούσματα κακοδικίας. Ή μόνο για αποφάσεις σε απόσταση ευρισκόμενες από το δημόσιο αίσθημα, συχνά ακόμη κι από τη λογική τη στοιχειώδη. Πρόκειται και για αποφάσεις συντεχνιακά ιδιοτελείς. Προπάντων γι’ αυτές. Ενώ διατίθενται ήδη όλο και ισχυρότερες ενδείξεις ότι, όχι σπάνια, οι δικαστές «πολιτεύονται». Σ’ αυτή τη φάση, ευθέως αντικυβερνητικά. Είναι έτσι; Δεν είναι; Οι ενδείξεις πάντως υπάρχουν και η εντύπωση παραμένει. Εντύπωση που έχει πάντα το δικό της ειδικό βάρος.
Μια μικρή, και μάλλον πρόχειρη, αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν θα πείσει και τον πιο δύσπιστο:
* Δικαστές στην Πάτρα σχεδόν αθώωσαν τους φραουλοπαραγωγούς της Μανωλάδας. Εκείνους που κακοποιούσαν απάνθρωπα τους μετανάστες εργάτες τους. Με συνθήκες διαβίωσης και με συμπεριφορά που ελάχιστα απέχει από το καθεστώς δουλείας του αμερικανικού Νότου.
* Δικαστές στο Ηράκλειο της Κρήτης καταδίκασαν δύο 15χρονους μαθητές επειδή μετείχαν σε κατάληψη του σχολείου τους.
* Δικαστές κρατούν σε προφυλάκιση διαρκείας την Ηριάννα και τον Περικλή. Με καταφανώς ελλιπή, έως ανύπαρκτα στοιχεία ενοχής. Αρνούνται δε κατ’ εξακολούθηση την αποφυλάκιση, με όσους περιοριστικούς όρους, ώσπου να εκδικαστεί η υπόθεση. Τη στιγμή που κυκλοφορούν ελεύθεροι δεκάδες -ομολογημένα- κακοποιοί κάθε λογής.
* Δικαστές μετέχουν στο λεγόμενο Μισθοδικείο που, κάθε τόσο, συνέρχεται για να αποφασίσει πως οι μισθοί τους πρέπει να αυξηθούν.
* Δικαστές, ανώτατοι μάλιστα, ως Σύμβουλοι Επικρατείας αποφασίζουν ότι τα Μνημόνια που επιβλήθηκαν στη χώρα από το 2010 βρίσκονται σε αρμονία προς το σύνταγμα. Όχι όμως κατά το σκέλος τους που αφορά τις περικοπές των δικών τους αμοιβών.
* Δικαστές του ΣτΕ, επίσης, αποφασίζουν ότι ο κλάδος τους δεν είναι υπόχρεος σε ηλεκτρονική υποβολή δηλώσεων πόθεν έσχες, όπως όλος ο άλλος κόσμος. Απόφαση η οποία, σημειωτέον, εξεδόθη, καθαρογράφηκε και δημοσιεύτηκε εντός 48ώρου. Την ώρα που άλλες αποφάσεις (ιδιαίτερης ευαισθησίας μάλιστα, όπως εκείνη για τις τηλεοπτικές άδειες) σέρνονται επί οκτώ μήνες, κάποτε και παραπάνω.
* Δικαστές εν συνελεύσει, μόλις προχθές, απεφάνθησαν ότι θα πρέπει να ανασταλεί η μείωση των συντάξεών τους. Λες και είναι αυτοί «πιο ίσοι» από όλους τους άλλους «ίσους» πολίτες της σώρας με τις άγρια πετσοκομμένες συντάξεις.
* Δικαστές, ανώτατοι επίσης, αποφαίνονται ότι περιουσιακά στοιχεία, κρυμμένα σε σεντούκια, σε στρώματα και σε τραπεζικές θυρίδες, δεν θα πρέπει να περιλαμβάνονται στις δηλώσεις πόθεν έσχες τους. Έτσι ώστε ο καθένας δικαιούται να υποψιαστεί ότι επιχειρούν να αποφύγουν τον έλεγχο του «πόθεν».
* Κι ακόμη, δικαστές είναι εκείνοι που τραινάρουν επ’ άπειρον υποθέσεις ιδιαίτερης κοινωνικής ευαισθησίας. Καθώς και εκείνοι που με ευκολία ανοίγουν «παράθυρα» σε υποθέσεις ισχυρών παραγόντων με τις πλάτες επιδέξιων και καλοπληρωμένων δικηγόρων. Ή άλλοι που για χρόνια «δεν βλέπουν» καταφανώς διαπραττόμενα αδικήματα ωμής βίας, προπάντων ρατσιστικού χαρακτήρα. Απαλλοτριώνοντας έτσι την «αυτεπάγγελτη» δικαιοδοσία τους.
Σε κάποια από τα παραπάνω, μπορεί να χουν τις δικαιολογίες τους οι δικαστές, ίσως και τα δίκια τους. Είναι όμως τόσα πολλά και τόσο συχνά τα σχετικά κρούσματα. Ώστε έχει πλέον στην εντέλεια απολεσθεί η έξωθεν καλή μαρτυρία για λογαριασμό τους. Ως συνέπεια, και για λογαριασμό της ελληνικής Δικαιοσύνης. Και είναι κρίμα, πολύ κρίμα. Βλέπετε, η Δικαιοσύνη είναι, θα έπρεπε να είναι, το έσχατο αποκούμπι του πολίτη. Προπάντων σε δύσκολους καιρούς σαν κι αυτούς που ζούμε…
Πηγή: avgi.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
