Από το 2007, όταν µπήκε η φωτιά στην Αρχαία Ολυµπία και δεν λειτούργησαν τα συστήµατα πυρόσβεσης, και αφού µεσολάβησαν πυρκαγιές και πάρθηκαν –υποτίθεται– µέτρα πρόληψης και προστασίας αρχαιολογικών χώρων και µνηµείων, φτάσαµε στο 2023 να απειλούνται µνηµεία χιλίων χρόνων και να λέµε «δόξα τω Θεώ» που δεν κάηκαν ολοσχερώς. Το πάθηµα δεν γίνεται µάθηµα.
«Εκπαιδευόµαστε» καιρό τώρα να αποχαιρετάµε τα δάση. Θα έχουµε να λέµε ότι προλάβαµε και περπατήσαµε στο δάσος της ∆αδιάς ή της Ρόδου προτού καούν από την ανικανότητα του «επιτελικού κράτους» της Ν∆. Να ζήσουµε να θυµόµαστε την οµορφιά της κάποτε καταπράσινης βόρειας Εύβοιας.
Κάπως έτσι φτάσαµε να κάνουµε τον σταυρό µας που γλιτώσαµε την ολική καταστροφή της Μονής του Οσιου Λουκά κι ας κάηκε η στέγη του εγκαταλειµµένου κελιού του µοναχού Ιωάσαφ µε αποτέλεσµα την κατάρρευση του κτιρίου. Σώθηκαν τα υπόλοιπα. «∆όξα τω Θεώ» και πάλι.
Πάντως, για να είµαστε ήσυχοι, το ΥΠΠΟ µας ενηµέρωσε ότι «εκπονήθηκε µελέτη πυρόσβεσης από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Βοιωτίας, ελέγχθηκε αρµοδίως από την Πυροσβεστική Υπηρεσία, επικαιροποιήθηκε και επίκειται η εισαγωγή της στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συµβούλιο, προκειµένου αµέσως µετά να ξεκινήσει η διαδικασία δηµοπράτησης του έργου». Οταν περάσουν οι µελέτες στο ΚΑΣ, όταν (και εφόσον) η χώρα αποκτήσει µέτρα πρόληψης, προστασίας και αντιµετώπισης των πυρκαγιών, δεν θα έχουν µείνει πολλά για να προστατευτούν.
Ας κάνουµε λοιπόν τον σταυρό µας που η Ακρόπολη είναι χτισµένη σε βράχο.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
