Και είναι σανίδι σουρεαλιστικής παράστασης, αυτή η ξύλινη εξέδρα, με τους δημαρχαίους, τους νομαρχαίους, τους προεστούς, τους παπάδες και τους παρατρεχάμενους, που περιμένουν να τους αποτίσουν χαιρετισμό υπακοής και πειθαρχίας οι παρελαύνοντες νεολαίοι.
Αλλά είναι τόσο ζωογόνα η εικόνα των 15χρονων μπουμπουκιών που βιάζονται να ανθίσουν. Κι αν υπάρχει όμορφη εικόνα αυτή είναι η ακούσια αποδόμηση που κάνουν τα ίδια τα παιδιά, στις παρελάσεις.
Κι είναι όμορφη η εικόνα των κοριτσιών στην ηλικία που ανακαλύπτουν τη σεξουαλικότητα τους, με τις μίνι φούστες τους, τα ανοιχτά στο στήθος πουκάμισα τους, τα εν-δυο με τα ψηλά τακούνια που δεν έμαθαν ακόμη να περπατάνε.
Κι είναι όμορφη η εικόνα των αγοριών με τζηνς, τα μισοβγαλμένα πουκάμισα και τα πολύχρωμα σταράκια τους, που χαβαλεδιάζουν με βήμα βγαλμένο από τη λούφα και παραλλαγή.
Κι είναι όμορφη η εικόνα με τις κοπελιές με τις μαντήλες και τα παιδιά από σοκολάτα, να κρατάνε σημαίες, να παρελαύνουν, να εντάσσονται, να ψάχνουν τόπο να τα νοιαστεί και κοινωνίες να τα πονέσουν.
Την ίδια στιγμή που γονείς δεν αφήνουν τα παιδιά τους να καθίσουν στα ίδια θρανία με τα προσφυγόπουλα και στη Κόνιτσα τρία 17χρονα, με έναν ΧΑυγιτη, μακελεύουν τους εύκολους, τους κατασκευασμένους -από τους εκάστοτε Κοτζαμπάσηδες- εχθρούς.
Οι εθνικές ταυτότητές χρειάζονται σύμβολα για να φτιαχτούν. Χρειάζονται πολλά ψέματα, πολλούς μύθους και ελάχιστες αλήθειες για να οικοδομηθούν. Χρειάζονται άσπρο και μαύρο. Χρειάζονται καλούς και κακούς. Χρειάζονται ήρωες και εχθρούς.
Οι Κλέφτες δεν θα είναι οι ένοπλες συμμορίες που ληστεύουν όποιον ταξιδιώτη βρεθεί στο διαβα τους, δεν θα είναι οι Χαιντουκ σε όλα τα τουρκοκρατούμενα Βαλκάνια. Οι Αρματολοί δεν θα είναι οι αστυνομικές ομάδες οι υποταγμένες στον κάθε πασά που προστατεύουν Κοτζαμπάσηδες και Οθωμανούς από τους Κλέφτες.
Ο Γρηγόριος Ε’ δεν θα αφορίζει την Επανάσταση, οι Φαναριώτες δεν θα είναι οι managers της Πύλης, το Φιλελληνικό Κομιτάτο δεν θα κάνει τρελές business με τα δάνεια της Ανεξαρτησίας, τα ραι μπουγιουρντιά, δεν θα τα αγοράζουν οι Χριστιανοί, ο «μούλος» της καλογριάς δεν θα ήταν στην αυλή του Αλή Πασά, δεν θα κατηγορείται από τους αιώνιους Μαυροκορδάτους της Ιστορίας, για εσχάτη προδοσία.
Από τη Βαστίλη στους Γιακωβίνους, από το Βατερλό στην Ιερή Συμμαχία, από τον Μέτερνιχ στην Αντιβασιλεία και τον Όθωνα. Ένα αξεδιάλυτο κουβάρι στιγμών, συμφερόντων, συγκυριών που σε τούτο τον τόπο, 200 χρόνια μετά κατορθώνει και αναπαράγει το ίδιο μοτίβο «Κοτζαμπάσηδες και σεβάσμιους Δεσποτάδες».
Δεν είμαι αισιόδοξη ότι οι νεολαίοι που παρελαύνουν σήμερα θα προελαύνουν αύριο. Οι κοινωνίες στις εποχές της κρίσης, της φτώχειας, και της κοινωνικής ανασφάλειας, ψάχνουν να πιαστούν από κάτι. Και οι εύπεπτοι μύθοι του προγονικού παρελθόντος τους είναι το πιο εύκολο σκοινί. Για να δέσουν τελικά γύρω από το λαιμό τους. Άλλωστε όταν ο νεοφιλελευθερισμός στερέψει από κοινωνικά ερείσματα θυμάται τον εθνικισμό και τον βαφτίζει «πατριωτισμό».
Οι εποχές, τα συμφέροντα, οι συμμαχίες, οι ρόλοι, οι καιροί, τα κοστούμια αλλάζουν. Αλλά η ουσία παραμείνει πάντα η ίδια.
Κι η ουσία είναι, αυτά τα παιδιά που σήμερα παρελαύνουν, αύριο να προελαύνουν απέναντι σε εθνικισμούς, ρατσισμούς, εθνεγερτικούς μύθους και άλογα μίση. Να προελαύνουν απέναντι στους εκάστοτε κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιους δεσποτάδες, κρατώντας το χέρι των αδύναμων, στηρίζοντας τους ηττημένους, αναδεικνύοντας και φωτίζοντας αυτούς που παλεύουν να μην ζήσουν αόρατοι.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
