Πάσχα είναι θα περάσει…

Η αλήθεια είναι πως το Πάσχα, ο περισσότερος κόσμος το έχει συνδυάσει με λίγες μέρες απόδρασης-ξεκούρασης- από την καθημερινότητα, να δει αγαπημένα πρόσωπα και να απολαύσει το λουκούλλειο γεύμα, μετά από 40 μέρες νηστείας, την Κυριακή. Υπάρχει και η άλλη πλευρά όμως, καθώς υπάρχουν πολλοί που για εκείνους το Πάσχα μόνο γιορτή δεν είναι και πρέπει γρήγορα να περάσει.  

Οι συγγενείς

Κοντινοί, μακρινοί, ξεχασμένοι, αξέχαστοι, εξ αίματος, εξ αγχιστείας. Δεν έχει σημασία. Άπαντες συμπεριφέρονται με αποκλειστικό γνώμονα το πώς θα  πικάρουν την ημέρα του ψησίματος, χωρίς να  αναγνωρίσουν την προσπάθεια που έχει καταβάλει ο εκάστωτε ψήστης.  Σχολιάζουν τα πάντα από τη φωτιά που δεν είναι πολύ δυνατή ή είναι πολύ δυνατή, μέχρι και το αρνί που είναι ανάλατο ή πιο παστό από σαρδέλα για τα γούστα τους.

Κάποιοι από αυτούς το έχουν πετύχει ήδη από το προηγούμενο βράδυ και το ντου στη μαγειρίτσα. Την επόμενη μέρα έρχονται για να αποτελειώσουν το έργο τους. Βγάζουν μια εθιμοτυπικού χαρακτήρα φωτογραφία κρατώντας τη σούβλα, έτσι για τη φάση, και στη συνέχεια επιδίδονται σε σέλφι με την πέτσα του (πρώην) ζωντανού, που η αλήθεια είναι για το αθώο το αμνοερίφιο το Πάσχα είναι γιορτή μαρτυρίου.

Η μουσική

Την τιμητική τους έχουν τα πάσης φύσεως δημοτικά από κάθε πιθανή ή απίθανη γωνιά της Ελλάδας, με αγνώστου προελεύσεως καλλιτέχνη. Όταν εμφανιστούν στο γιορτινό τραπέζι  τα πρώτα κοψίδια, τότε ορισμένοι το γυρίζουν στο ντεκαντάνς,  καγκουρολαϊκό. 

Η λογική του κεφιού (αν υπάρχει) σταματάει  εντελώς όταν θα πέσουν τα νησιώτικα (αργά). Στο αρνί που σουβλίζεις δηλαδή, τι σχέση μπορεί να έχει το «ντάρι ντάρι στο γιαλό πετούν οι γλάροι» με το Πάσχα; Ειδικά όταν ορισμένοι ζουν σε βουνό.

Οι μπαχαλάκηδες του Πάσχα 

Δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας λόγος να ποδοσφαιροποιήσουμε το πασχαλινό οικογενειακό τραπέζι. Αυτό  ερμηνεύεται ως εξής: «Παρακαλούνται οι γείτονες να μην πετάνε κροτίδες, προστατέψτε το έθιμο. Υπάρχει κίνδυνος τιμωρίας για το αρνί».

Αν υπήρχε μία τέτοια ανακοίνωση, το σίγουρο είναι πως κανείς δεν θα διανοείτο να αρχίσει να πετάει βαρελότα, φωτοβολίδες, γουρούνες, και ότι άλλο βρει μπροστά του για να του φύγει η οπαδική κάψα

Τα  περιττά κιλά από το φαγοπότι 

Το έκανα εγώ, το έκανες εσύ, αυτός, αυτή, εμείς, εσείς, αυτοί- όλοι μας: αυτό το Πάσχα φάγαμε σα να μην υπάρχει αύριο. Μόνο που, δυστυχώς, τελικά υπήρχε. Και αυτό θα ξημερώσει μ’ εμάς ν’ ανεβαίνουμε στη ζυγαριά και να κάνουμε νέο ατομικό ρεκόρ. Θα ακολουθήσει, φυσικά, περισσή σκέψη για την… απερισκεψία μας και το ρητορικής φύσεως ερώτημα «Και τώρα τι;».

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr