Το Πάθος και το Ρήγμα

Όσο θα προχωράμε σε καταστάσεις Μετα-δημοκρατίας, όσο θα παλεύουν να αποπολιτικοποιήσουν τη πολιτική με τεχνοκρατικούς «Μεσσίες», που γνωρίζουν το «καλό» σου καλυτέρα από σένα, όσο θα επιχειρούν να διαμορφώσουν  μια «συναίνεση» στο ανύπαρκτο «κέντρο», τόσο θα αφήνουν τους πολίτες χωρίς δυνατότητα πραγματικής επιλογής μεταξύ διαφορετικών λύσεων.

Ποιους θέλεις να εκπροσωπήσεις και ποιων το δίκιο εκφράζεις.  Σε αυτό το ερώτημα καλείσαι να απαντάς κάθε μέρα. Η νερόβραστη σούπα του «κέντρου» δεν εκφράζει κανένα κοινωνικό αίτημα. Το «κέντρο» είναι ένας μέσος όρος που προκύπτει από το άθροισμα τιμών χωρίς να ανταποκρίνεται σε καμία πραγματική τιμή.

Η Δημοκρατία δεν εξαντλείται στο δικαίωμα της ψήφου και της ψευδοαντιπροσώπευσης. Δημοκρατία είναι η δυνατότητα επιλογής που έχει ο πολίτης ανάμεσα σε διαφορετικές πολιτικές εναλλακτικές. Πολιτική είναι η σύγκρουση διαφορετικών θέσεων και οπτικών.

Κι είναι αδύνατον να κατανοήσεις τη πολιτική αν δεν αναγνωρίσεις τα πάθη ως μια από τις καθοριστικές κινητήριες δυνάμεις. Κι όταν αυτά τα πάθη δεν θα έχουν τρόπους να εκφραστούν πολιτικά, δεν θα έχουν διαύλους μετουσίωσης σε ιδεολογικές και πολιτικές συγκρούσεις, δεν θα έχουν το πολιτικό πλαίσιο να διαμορφώσουν συλλογικότητες και κινήματα, αλλά θα απωθούνται ως «παθολογικά συμπτώματα» που… πρέπει να εξαλειφτούν, θα ξεσπούν. Τα μεγάλα, «αδιανόητα» αλλά κατά βάση τόσο μα τόσο κατανοητά,  τυφλά ξεσπάσματα, τα ξεσπάσματα της τυφλής βίας.

Συχνά η πολιτική στάση πλειοψηφικών κοινωνικών στρωμάτων είναι βαθύτερα πολιτισμική από ότι ταξική. Αυτό που κουβαλάς ως ιστορική κληρονομιά, της οικογένειας, των φίλων, των εποχών, των εμπειριών, των πεπραγμένων, των διαβασμάτων σου, είναι συχνα βαρύτερο από την όποια κοινωνική/ ταξική σου κατάσταση.

Το φαινόμενο ασφαλώς δεν είναι ελληνικό. Αλλά είναι ακόμη πιο έντονο στην Ελλάδα. Πέρα από τις απίθανες επιστημονικοφανείς “παπαρολογιες” για το “DNA” μας,  ο τόπος τούτος, λόγω της γεωπολιτικής και γεωοικονομικής του θέσης,  έχει παράξει πολύ περισσότερη Ιστορία από όση οι κάτοικοι του μπορούμε να μεταβολίσουμε.

Δεν μας διαμόρφωσε ως λαό κανένα είδος… γενετικής. Η ιστορία και κατ’ επέκταση η κουλτούρα μας είναι αποτέλεσμα των γεωγραφικών μας συντεταγμένων. Όλων αυτών των ισχυρών που γίναμε πέρασμα.

Ακόμη κι αυτής της Ορθοδοξίας που -ένθεοι ή άθεοι, θρησκευόμενοι ή άθρησκοι- μεταφέρουμε  ως κουλτούρα και οπτική. Αυτής της Ορθοδοξίας που έχει τόσα  κοινά στοιχεία από τη κουλτούρα της Ανατολής και του Ισλάμ.

Είμαστε το χωνευτήρι πολιτισμών, διχασμών, μετανάστευσης εκούσιας ή ακούσιας, προσφυγιάς, ιδιόμορφης αποικίας, «πατριωτικού» δοσιλογισμού, εμφύλιου, κράτους και παρακράτους της Δεξιάς, της Χούντας, της αστείας Καραμανλικής «επαναφοράς» της Δημοκρατίας, μιας εξαιρετικά μαχητικής πολιτικά μεταπολίτευσης. Στα πρώτα της χρόνια.

Είμαστε οι αλήθειες και οι μύθοι των γονιών και των παππούδων μας. Είμαστε τα παιδιά και τα εγγόνια των ηττημένων ή των νικητών. Τα παιδιά και τα εγγόνια των βασανισμένων ή των βασανιστών. Είμαστε τα παιδιά και τα εγγόνια αυτών που φώναξαν ή αυτών που σιώπησαν. Και το κουβαλάμε όλο αυτό. Είναι το δέρμα μας, το δεύτερο πετσί μας.

Μέσα από το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο δεν εκφράζονται δυστυχώς τόσο οι πολιτικές διαφοροποιήσεις. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, εκφράζεται ένα ιστορικό και βαθιά πολιτισμικό χάσμα. Τα «παιδιά» των νικητών να βλέπουν τα παιδιά των «νικημένων» στο γκουβέρνο. Απίθανο μένος. Πάθος…

Η δική μου… ευχή δεν είναι η «συναίνεση». Η δική μου ευχή είναι η σύγκρουση. Αλλά η αμιγώς πολιτική σύγκρουση. Με ποιον πας, με ποιανού το δίκιο πορεύεσαι. Κι να είναι εκεί το πάθος.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr