Περί "αγανακτισμένων"…

Παρακολουθήσαμε έκπληκτοι ένα συνονθύλευμα γενεών να κατεβαίνει επί μήνες σε πορείες τόσο στην Αθηνά όσο και στην υπόλοιπη χώρα φωνάζοντας και απαιτώντας να φύγει αυτή η κυβέρνηση, να μην πληρώσουμε στο ΔΝΤ και άλλα συναφή και δίκαια αιτήματα. Προς τι η έκπληξη θα διερώτονταν κάποιος εύλογα και ευθύς αμέσως θα το εξηγήσω. Πρώτα από όλα υπάρχουν πολλοί εκ των ‘’αγανακτισμένων’’ που διαμαρτύρονταν πολύ πριν από το μαζικό αυτό κίνημα για τα δεινά που πολύ αργότερα θα έβρισκαν τον λαό . Κατέβαιναν σε διαμαρτυρίες και πορείες πριν απ’ αυτούς για αυτούς. Τότε όμως όλοι αυτοί χαρακτηρίζονταν γραφικοί, ακραίοι, υπερβολικοί, κομμουνιστές, αναρχικοί κ.α. από μεγάλη μερίδα ανθρώπων και σίγουρα από κάποιους μετέπειτα «αγανακτισμένους».

Οι σημερινοί «αγανακτισμένοι» είναι οι ίδιοι που τόσα χρόνια έβλεπαν να παίρνει φωτιά το σπίτι του διπλανού τους και δεν επενέβαιναν, γιατί το δικό τους ήταν ασφαλές, είναι εκείνοι που πρόσμεναν μια δημόσια θέση, είναι εκείνοι που επί χρόνια στήριζαν το δικομματισμό και έδιναν την ψήφο τους αβασάνιστα, είναι αυτοί που κουνούσαν τα σημαιάκια στις διαδηλώσεις.

Ήρθε όμως η στιγμή που οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες αμβλυνθήκαν, η ανεργία έπληξε περισσότερες οικογένειες, η κοινωνική πρόνοια έδειξε σημάδια αφανισμού και οι πολιτικοί τις αληθινές τους προθέσεις.

Είναι λυπηρό μια κατάσταση να φτάνει σε ένα τέτοιο τέλμα για να έχουμε την αντίδραση του λαού. Οι προγενέστερες κυρίως γενιές έγιναν μάρτυρες και αποδέκτες της κρατικής σπατάλης. Θέσεις στο δημόσιο αντιστρόφως ανάλογες των πραγματικών αναγκών, ατιμώρητη φοροδιαφυγή και άλλα πολλά τα οποία παρότι αποτέλεσαν μέρος της χρόνιας κακοδιαχείρισης, έδωσαν το δικαίωμα να μας πουν κατά το δοκούν πως στην τελική μαζί τα φάγαμε…

Το κίνημα των «αγανακτισμένων» άργησε να αγανακτήσει, αγανάκτησε μόνο όταν η ανέχεια χτύπησε την πόρτα κάθε αγανακτισμένου ξεχωριστά. Δεν το κατηγορώ το επικροτώ διότι ποτέ δεν είναι αργά για έναν λαό να αφυπνιστεί ωστόσο άργησε και έδειξε χαρακτηριστική αδιαφορία πριν ο κάθε πολίτης γίνει κι αυτός «αγανακτισμένος».

Είναι πολλά τα 37 χρόνια από την μεταπολίτευση αυτή η χωρά να έχει πολίτες χωρίς πολιτικές ευθύνες. Η ψήφος είναι δικαίωμα άλλα και πολιτική ευθύνη όλων μας.. οφείλουμε να την ασκούμε με σύνεση.

ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ