Περί φυσιολογικότητας

Μυρίζει καταπίεση, απωθημένα, ανικανοποίητο, σσσςςς τι θα πουν, μη μιλάς μη γελάς, εμείς είμαστε φυσιολογικοί, άκου βλέπε σώπα, παιδικά πρόσωπα πίσω από κουρτίνες στο μισοσκόταδο. 

Εμείς είμαστε φυσιολογικοί, είμαστε η Αγία Ελληνική οικογένεια, ενοχές, ατέλειωτες ενοχές, σώματα μαραμένα. Ψάξε ψάξε δε θα τη βρεις την περίκλειστη οικογένεια, με τον εγκλεισμό της, τον αποκλεισμό της, με τα ωραία της. 

Με την «υγεία» της με τα χαπάκια κρυμμένα στο ντουλάπι, τους πόθους σε μόνιμη καταστολή, σσσςςς τι κουβέντες είναι αυτές, μην αγγίζεσαι, τα χέρια πάνω στο σεντόνι, φυσιολογικά πράγματα. 

Εγώ για σένα τα κάνω όλα, μια θυσία η ζωή μου, μια συνύπαρξη βραχυκυκλωμένη, κορδέλα παραγωγής τύψεων, τύψεις, τύψεις, μέχρι να γίνεις μεγάλος και τρανός και να ‘χεις να δώσεις μετά και στα παιδιά σου. 

Φυσιολογικότητα και Στρέλλα και Κυνόδοντας. Το κουτί με τα αισθήματα καλά κλεισμένο στο πατάρι, να μην το φτάνουν τα παιδιά. Festen. Οικογενειακή γιορτή. 

Η φυσιολογικότητα ντύνει, στολίζει νοικοκυρεύει. Η φυσιολογικότητα στηρίζει, προσέχει, προστατεύει. 

Τις Κυριακές στα τραπέζια, στους κήπους, στις σούβλες, απ’ το χωριό στην πόλη και πάλι πίσω. 

Δεν έχω τίποτα με τους φυσιολογικούς, έχω και φίλους φυσιολογικούς. 

Η Αγία Ελληνική οικογένεια σκυφτή και με φωνή ψιθυριστή: δε με νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους, μόνο μην προκαλούν.

*Ανάρτηση του Κωστή Παπαϊωάννου στο facebook

* Εικόνα: Στιγμιότυπο από την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, Κυνόδοντας – Πηγή: IMDB

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr