Περί κορονοπάρτι ο λόγος

Είσαι νέο παιδί. Από 15 ως 25 ας πούμε. Έχεις γεννηθεί κάπου μεταξύ 1995 και 2005.

Κι εκεί που κάπως αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι γίνεται, ξαφνικά, οι γονείς σου σταματούν να χαμογελούν. Αρχίζεις να ακούς όλο και πιο συχνά μια περίεργη λέξη που δεν καταλαβαίνεις. Μνημόνιο. Βλέπεις ότι για κάποιο απροσδιόριστο λόγο που δεν τον καταλαβαίνεις, αρχίζουν να εξαφανίζονται κάποια πράγματα που είχες κάπως σίγουρα. Μια σοκολάτα ας πούμε, μια εκδρομή με τους γονείς, τα χαμόγελα τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα, οι διακοπές. Βλέπεις εκνευρισμό στο σπίτι. Οι γονείς σου γίνονται λίγο πιο απότομοι, λίγο πιο αγέλαστοι, λίγο πιο φοβισμένοι.

Κάποια στιγμή ακούς και μια άλλη λέξη. Ανεργία. Κάποια στιγμή ο μπαμπάς και η μαμά, ξαφνικά δεν έχουν δουλειά. Βλέμματα τρομαγμένα. Το τραπέζι έχει φαγητό, αλλά δεν έχει όλα τα άλλα που είχες συνηθίσει να τσιμπολογάς και να τσαλαβουτάς. Τα Χριστούγεννα, το δώρο σου, όταν υπάρχει, δεν είναι αυτό που θέλεις, αλλά κάτι άλλο. Κάτι πιο αδιάφορο, λιγότερο λαμπερό, μικρότερο. Αλλά, καθώς μεγαλώνεις, κάτι συμβαίνει και η κατάσταση στο σπίτι δείχνει λίγο καλύτερη. Σε καμία περίπτωση όπως όταν ήσουν μικρό παιδί, αλλά όχι όπως και πριν. Ο μπαμπάς και η μαμά δουλεύουν. Όχι όπως πριν. Αλλά η κατάσταση στο σπίτι είναι λίγο καλύτερη. Όλοι ελπίζουν κι εύχονται να τελειώσει όλο αυτό. Κι εσύ μαζί. Που ξέρεις τώρα από πρώτο χέρι τι θα πει μνημόνιο και ανεργία.

Και είσαι τώρα γύρω στα 18-25. Το σώμα σου είναι δυνατό. Το ίδιο και η ψυχή σου. Είσαι έτοιμος/η να βγεις και να γνωρίσεις. Να ξεπεράσεις τα όρια της γειτονιάς. Να ξενυχτίσεις, να γελάσεις, να ερωτευτείς, να φιλήσεις μια ωραία κοπέλα, ένα ωραίο αγόρι. Να γλεντήσεις, να ζήσεις τη ζωή σου ανέμελα, γελαστά, να πας εκδρομές, να εξερευνήσεις τόπους, μέρη, ανθρώπους, σώματα. Να γνωρίσεις.

Και ξαφνικά ακούς μια άλλη άγνωστη λέξη. Πανδημία. Και απαγορεύσεις. Κυκλοφορίας, σχολείων, μαθημάτων, επαφών, φιλιών, αγκαλιών, γέλιων. Κλείνουν τα μαγαζιά, κλείνουν τα μπαρ, κλείνουν τα κλαμπ, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, όλα. Θα περάσει, σου λένε, και περιμένεις. Πάει το Πάσχα. Πάει και το καλοκαίρι. Έρχεται ο Σεπτέμβριος αλλά πάλι κλειστά σχολεία, κλειστά πανεπιστήμια, κλειστά όλα. Η παρουσία της στο κινητό, στο τάμπλετ, στο λάπτοπ δεν σου φτάνει. Και το messenger, λίγο κι αυτό. Θέλεις να την δεις από κοντά. Να μιλήσεις, να γελάσεις, να αγγίξεις, να αγκαλιάσεις, να φιλήσεις. Να πείτε μαλακίες με την παρέα. Και σου λένε ότι, αν συνεχίσεις να κλείνεσαι μέσα, σε λίγο καιρό, όλα θα είναι όπως πριν. Αλλά δεν είναι. Και σου λένε, οι δύο επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες. Και περιμένεις. Και το ξαναλένε. Και ξαναπεριμένεις. Και περνάνε γιορτές, αργίες, Χριστούγεννα, ένα ολόκληρο φθινόπωρο κι ένας ολόκληρος χειμώνας.

Ο δεύτερος ολόκληρος χειμώνας. Και σου το ξαναλένε. Κι έρχεται η άνοιξη. Νιώθεις τη ζωή μέσα σου να ξεχειλίζει και να σε πνίγει. Ο ήλιος τον έχει χεσμένο τον κορονοϊό κι αρχίζει να ζεσταίνει. Τα δέντρα, τα λουλούδια, τα πουλιά, τον έχουν επίσης χεσμένο τον κορονοϊό και συνεχίζουν όπως πριν. Περιμένεις κι εσύ ν’ανθίσεις. Αλλά σου λένε, οι επόμενες δύο εβδομάδες είναι κρίσιμες. Και πιστεύεις πλέον ότι κάποιοι που έπρεπε να κάνουν κάποια πράγματα ώστε να μπορέσεις να ζήσεις, τα έχουν κάνει σκατά και σου πετάνε το μπαλάκι της ευθύνης. Σου ζητάνε να αυτοφυλακιστείς, να μην πας για ποδήλατο ή βόλτα στο βουνό, να μην πας για τένις, να μην πας για λίγη ώρα σε ιδιωτικό γλέντι στην Ικαρία και διάφορα άλλα.

Τα παίρνεις στο κρανίο. Και λογικά. Και βγαίνεις. Και ξενυχτάς. Και χορεύεις. Και γελάς. Και αγκαλιάζεις. Και φιλάς. Και ερωτεύεσαι.

Και τους γράφεις στ’αρχίδια σου!

*Ο Σάκης Αποστολάκης εργάστηκε επί 35 χρόνια ως δημοσιογράφος, στην Ελευθεροτυπία και άλλα μέσα. Σήμερα εργάζεται -βιοπορίζεται- επιτυχώς ως ντιλιβεράς. Παράλληλα άρθρα του δημοσιεύονται στο koutipandoras.gr

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr