Η δική μου Θεσσαλονίκη:
«Αγάπησα τη αρχαία Μεσσήνη ως δεύτερη γενέτειρα, εργάζομαι εκεί ασταμάτητα τα τελευταία τριάντα τέσσερα χρόνια για την ανάδειξη της, όμως γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, είμαι παιδί της κατοχής, της πείνας και του εμφύλιου.
Στην παλιά πόλη και τις αλάνες της πέρασα την εφηβεία μου, παίζοντας πετροπόλεμο και κλοτσώντας πάνινες μπάλες, περπάτησα στις γειτονιές της ξυπόλυτος και με πατίνι χειροποίητο, βίωσα τους πρώτους έρωτες, αγάπησα τα θερινά σινεμά, σπούδασα σε πρότυπο και καθαρό σχολείο και άριστο πανεπιστήμιο, ωρίμασα, στρατεύτηκα, βρήκα την πρώτη μου δουλειά.
Γνωρίζω καλά αυτή την πόλη, την αγαπώ ακόμα, διατηρώ για πάντα μέσα μου την εικόνα της, εξιδανικευμένη ίσως, δικαιούμαι ωστόσο να ομιλώ για τη μεγάλη παραθαλάσσια πόλη της βόρειας Ελλάδας, με το λαμπρό ελληνιστικό, ρωμαϊκό, βυζαντινό, μεσαιωνικό και νεότερο παρελθόν, με την κοινωνία της πάντα ανοιχτή και πολυπολιτισμική, και δικαιούμαι να αγανακτώ και να εναντιώνομαι σε αποφάσεις που, χωρίς αποχρώντα λόγο, τείνουν να στερήσουν την πόλη μου από άκρως σημαντικά κατάλοιπα της πολιτιστικής της κληρονομιάς, όπως αυτά που έχουν έλθει στο φως στο σταθμό της Βενιζέλου».
