Πλατεία δημοκρατίας

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ «ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ» ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ
«Πλατείες, όπου αναμετριέται η κοινωνία με την ιστορία της», έγραφε σε ένα φωτοτυπημένο χειρόγραφο κείμενο η Βούλα Τσιάρα. Μοιράζοντάς το αριστερά και δεξιά, περνούσε από κάθε παρέα στην πλατεία, κάθε πηγαδάκι και κάθε μικρή συνέλευση. Οι «ιδεολογικές αφετηρίες», όπως τις αποκαλούν, κυριαρχούν στις συζητήσεις των νέων. Η σύγχρονη ταραγμένη ιστορία και ένα αίσθημα ευθύνης στις κουβέντες των μεγαλύτερων. Η αναμέτρηση συνεχίζεται…
Στο μεγαλύτερο «αυτοδιαχειριστικό πείραμα της ιστορίας μας», όπως περιέγραφε ένας νεαρός τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες δύο εβδομάδες στο Σύνταγμα, τα θέματα που συνήθως κυριαρχούν στις συζητήσεις όλων είναι κατ’ αρχήν όλα τα θέματα της λαϊκής συνέλευσης, η πολιτική, η οικονομία, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα αλλά και η νεοσύστατη «επαναφορά της συλλογικότητας».

Τις περισσότερες φορές, όλοι κάθονται σε κύκλο. «Για να ακουγόμαστε καλύτερα αλλά και για να μην ξεχωρίζει κανείς», όπως έλεγε μια νεαρή κοπέλα χθες το απόγευμα. Πολλές επίσης είναι οι συζητήσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας για τα πολιτικά κόμματα. «Είμαστε αντίθετοι με την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση. Αυτό πρέπει να τονιστεί. Εξω τα κόμματα. Εμείς αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία να διαφεντέψουμε μόνοι μας τα πράγματα», έλεγε ένας ιδρωμένος μεσήλικας.

«Τι κόμματα μου λέτε;»

Αλλος δίπλα του που πήρε μετά τον λόγο: «Να φύγουν οι κομματικές νεολαίες από τα πανεπιστήμια που συνεχίζουν να τροφοδοτούν αυτό το πεθαμένο σύστημα», «Εχουν τελειώσει και δεν το ‘χουν πάρει χαμπάρι». Περαστικός που είχε στήσει αυτί είπε σε όλους πως «σε λίγο θα πέσει πείνα. Τι κόμματα μου λέτε;» και συνέχισε τον δρόμο του.

Από νωρίς το απόγευμα στην πλατεία πραγματοποιούνται και πολλές συνελεύσεις με συγκεκριμένη θεματική, όπως για την οικονομία, την Παιδεία, την ανεργία κ.λπ. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει τον λόγο. Οπως έλεγε ένας νεαρός από το μεγάφωνο, «εδώ και ένα χρόνο η χώρα μας βρίσκεται στο Μνημόνιο. Μας είπαν ότι το Μνημόνιο είναι μονόδρομος για να μειωθεί το χρέος. Μας είπαν ότι οι περικοπές, η λιτότητα και οι νέοι φόροι είναι αναγκαίες θυσίες για να ανακάμψει η χώρα από την κρίση. Μας είπαν ψέματα. Οι μισθοί κόβονται, οι φόροι αυξάνονται». Κάποιοι συμφωνούσαν, άλλοι περίμεναν τη συνέχεια και άλλοι κατευθύνονταν σε άλλες κουβέντες. Οι τοποθετήσεις όπως πάντα ποικίλλουν. «Είμαστε ανένταχτοι, το μόνο που θέλουμε είναι να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και την ηρεμία μας».

Πολλές φορές βέβαια, τα θέματα που συζητιούνται σχετίζονται με το πόσο κοντά βρίσκεται κανείς σε κάποια από τις ομάδες εργασίας. Αν π.χ. βρεθεί κανείς κοντά στα ιατρεία, οι συζητήσεις είναι συνήθως ιατρικού περιεχομένου. «Θα φτάσουν σήμερα φιάλες οξυγόνου από Λάρισα. Χρειάζεται ένας εθελοντής να τις φέρει εδώ». «Εφτασε ένας γιατρός από την Κύπρο. Θα είναι Αθήνα για μερικές μέρες και θέλει να βοηθήσει, πού πρέπει να συνεννοηθεί;». Αλλού πάλι «από αύριο θα έχουμε και τηλεφωνική γραμμή», «χρειάζομαι ένα mouse, ας τηλεφωνήσει κάποιος στην τεχνική υποστήριξη».

«Πληρώνετε τα λάθη μας»

Αργά το βράδυ, όταν η πλατεία είναι γεμάτη από κόσμο, πολλά ακούγονται. «Είμαι 50 χρονώ. Ο γιος μου από τον Νοέμβριο είναι άνεργος», «θα το συζητάμε για χρόνια αυτό που γίνεται σήμερα», «η μισή νεολαία παίρνει τον δρόμο της ξενιτιάς και η υπόλοιπη είναι εδώ», «πληρώνετε τα λάθη μας» και πολλά άλλα.

Τέλος, μια μικρή βόλτα στους χώρους με τις σκηνές. «Μου ζήτησαν απόδειξη, ότι είμαι πελάτης, για να πάω στην τουαλέτα» αλλά και μια κοπέλα: «Φεύγεις για λίγο από το Σύνταγμα, πας κάπου αλλού για φαγητό, για ποτό και νιώθεις ότι υποκρίνεσαι. Οτι όλα είναι ίδια».
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.enet.gr