Ποιοι φοβούνται το Παρίσι;

Η τελετή της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι απαιτούσε βαθιά γνώση της Ιστορίας και του ρόλου της πόλης και των πολιτών της. Το φοβικό σύνδρομο και την ανατριχίλα εξέπεμψαν οι Μαρίες Αντουανέτες του πολιτικού καθωσπρεπισμού για τη «διαστρέβλωση» της Ιστορίας δεν συνάδει με την πόλη και τα σύμβολα των επαναστάσεων και των αντιφάσεων

Με αφορμή την ομολογουμένως εκρηκτική συζήτηση που ξεκίνησε ταυτόχρονα με την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, μια σειρά ερωτημάτων αναδύονται από τον Σηκουάνα όπως οι δέκα γυναικείες μορφές.

Ποιοι φοβούνται το Παρίσι; Γιατί; Προς τι η λυσσαλέα κριτική και σύγκριση με όλες τις προηγούμενες τελετές έναρξης ΟΑ;

Μήπως αυτό επεδίωκαν οι ίδιοι οι Γάλλοι; Θεωρώ ότι όλες οι απαντήσεις συγκλίνουν στη μια, αυτή που θα δοθεί για το πρώτο ερώτημα. Αφήνοντας για λίγο, όσο είναι απαραίτητο, στην άκρη την κατά «φύσει» και « θέσει» ταυτότητα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, πολύ δε περισσότερο των τωρινών, θα επιχειρήσω να αξιολογήσω αυτό ακριβώς το φαινόμενο που θα ονομάσω σημειολογικά «φοβία για το Παρίσι».

Πραγματικά, τι είναι αυτό που ενοχλεί περισσότερο; Η ασέβεια των Γάλλων απέναντι στο θεσμό; Η μήπως η απήχηση αυτής της αυθάδειας; Μα θα έπρεπε να το περιμένει κανείς. Τι άλλο θα μπορούσε να εκφράσει το σύγχρονο Παρίσι, το ζυμωμένο με επαναστάσεις, κινήματα ανατρεπτικά και νεολαιίστικες εξεγέρσεις , ρεύματα καλλιτεχνικά, κουλτούρα τέχνης του δρόμου, μουσικές και αισθητικές αναπαραστάσεις που μόνο εκεί μπορούν να υπάρξουν;

Ολυμπιακοί Αγώνες: Συγγνώμη για τον «Μυστικό Δείπνο» σε καθολικούς και χριστιανούς (video)

Κάτω από ποιες στερεοτυπικές απεικονίσεις θα μπορούσε να συνταχθεί η τελετή έναρξης μιας πόλης που ζει και αναπνέει αιώνες τώρα μέσα στις εξαίσιες αντιφάσεις της; Τα υψικόρυφα βέλη των γοτθικών ναών της και τους υπονόμους της, τις αψίδες του θριάμβου και τους άστεγους της, τους κήπους, τα ανακτορικά μουσεία, την πυραμίδα της στο άπλετο φως και το δαιδαλώδες, βρόμικο μετρό της, το μεσαιωνικό παγανιστικό της πνεύμα και τον φιλοσοφικό υπαρξισμό της, την πάλαι ποτέ αποικιοκρατική της υπεροψία και την δεδηλωμένη προσήλωση της στα αναφαίρετα δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη.

Στο τρίπτυχο των συνθημάτων της, στην αλωμένη Βαστίλλη, στους καταραμένους ποιητές της, στους κομμουνάρους και στις υπέροχες γυναίκες τους, στη Σιμόν και τη νεαρή μουσουλμάνα που φορά την απαγορευμένη μαντίλα της, στην πολιτική αλαζονεία ενός σκληροπυρηνικού δυτικού φιλελευθερισμού, στον φωταγωγημένο Πύργο της και τις άθλιες εργατικές βόρειες συνοικίες. Στα κίτρινα γιλέκα και στους ψηφοφόρους της Μαρί Λεπέν. Ατελείωτος ο κατάλογος των αντιθέσεων και των αντιφάσεων του Παρισιού. Ατελείωτος και εξοργιστικά μεγαλειώδης.

Όλοι τα γνωρίζουν αυτά. Δεν θα μπορούσαν να μην τα γνωρίζουν, το Παρίσι δεν χάνει την ευκαιρία να τα επιβεβαιώνει με αυταρέσκεια, αυθάδεια, ενοχλητική συχνά αυτοπεποίθηση. Από τη σφαγή του «Charlie Hebdo» μέχρι την προχθεσινή, αμφιλεγόμενη αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου , την γκροτέσκο μορφή του Διόνυσου και την επιδεικτική πασαρέλα, το Παρίσι επιμένει να προκαλεί κυρίως τη Δύση που το ίδιο γέννησε.

Της βγάζει προβοκατόρικα τη γλώσσα, της στερεί κάθε ίχνος σοβαροφάνειας, της υποδεικνύει σκληρές γραμμές ευρωπαϊκής πολιτικής ενώ την ίδια στιγμή της πετάει το γάντι που δεν μπορεί εκείνη να σηκώσει. Ένα γάντι μεταλλικό μιας σιδεροντυμένης Ζαν ντ’ Αρκ, ένα γάντι που ο Φαντομάς περιφέρει στις στέγες της πόλης, ένα γάντι που ξεγυμνώνει τις ίδιες αυτές αστικές αξίες για τις οποίες η Δύση κομπάζει ξεδιάντροπα την ώρα που σφαγιάζει τον Παλαιστινιακό λαό.

Ω, ναι, κανείς δεν μπορεί να κερδίσει το Παρίσι στο παιχνίδι αυτό. Γιατί το Παρίσι δεν έχει ανάγκη να απολογηθεί σε κανέναν. Δεν χρειάζεται να περιφρουρεί την ιστορία του αναπαράγοντας την εμμονικά. Παράγει και εξάγει ιστορία, αναγεννιέται και περιφρονεί, ενσωματώνει κουλτούρες και δημιουργεί πολιτισμό καταφέρνει συγχρόνως να είναι ρομαντικό, ερωτικό, ανατρεπτικό, σκληρό, φωτεινό, μητρόπολη καπιταλισμού και σύμβολο επαναστάσεων, το Παρίσι δεν φοβάται κανέναν.

Γι αυτό ακριβώς το φοβούνται όλοι. Και αυτόν το φόβο τον ανέδειξε ολοκάθαρα η συγκυρία των Ολυμπιακών Αγώνων σε μια τελετή που μετατράπηκε σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία για όσους τον έκρυβαν επιμελώς.

Στο μεταξύ το Παρίσι ανυψώθηκε με το αερόστατο του και χαμογελά τραγουδώντας ça ira!

Ειδήσεις σήμερα:

Χαμός σε πτήση της United Airlines: Εκτροπή πτήσης λόγω «βιολογικού κινδύνου»

Τραγωδία στην Ξάνθη: Νεκροί πατέρας και κόρη σε τροχαίο δυστύχημα

Τροπολογία – πραξικόπημα για ύποπτα πόθεν έσχες

Δώρα Χρυσικού: Δείχνει την τομή 40 εκατοστών γιατί… «κάθε χιλιοστό είναι η προσπάθεια μου να κρατηθώ στη ζωή»

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr