Του Κώστα Βαξεβάνη
Χρειάστηκε μια νύχτα για να μετατραπεί η “κουλτούρα της διαφορετικότητας” και η “δημοκρατική πολυσυλλεκτικότητα” της Αριστεράς, σε αντιπαράθεση με βαριές κατηγορίες και κανιβαλισμό. Πίσω από τις επίσημες δηλώσεις, που ούτε αυτές κρατούν τους τύπους για παλιούς συναγωνιστές και ανθρώπους της Αριστεράς, ψιθυρίζονται κατηγορίες που τρομάζουν: “τέτοιος ήταν πάντα”, “πρόκειται για δικτατορικές αντιλήψεις”, “αθλιότητες Τσίπρα”, “δεν είναι πολιτική είναι ψυχική διαστροφή”.
Η ζωή έχει ένα σκληρό τρόπο να λύνει προβλήματα που παραβλέφθηκαν ή που παραχώθηκαν και πασπαλίστηκαν από την υποκρισία, που τα υποκείμενά της δεν τα κοίταξαν κατάματα για να τα επιλύσουν τότε που έπρεπε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον ζει αυτή την βίαιη επίλυση μιας και δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ τα προβλήματα στο εσωτερικό του. Το πρόβλημα φαντάζει ως μια ιδεολογική σύγκρουση ανθρώπων που πια διαφωνούν μεταξύ τους σε βασικά θέματα αλλά δεν είναι αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα μικρό κόμμα που φιλοξένησε κάτω από το μανδύα του ριζοσπαστισμού απόψεις που δεν είχαν καμιά σύνδεση ή συνοχή μεταξύ τους. Η κάθε πονεμένη πλην όμως μη βιώσιμη κοινωνικά άποψη, μπορούσε να στεγαστεί μαζί με το φορέα της στον πολυσυλλεκτικό ΣΥΡΙΖΑ. Όλο αυτό παρήγαγε ένα ελπιδοφόρο φαντασιακό όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια γκρούπα μακριά από την εξουσία και ετερόφωτη από την ιστορία της Αριστεράς με τις μεγάλες νίκες αλλά την ακόμη πιο μεγάλη ήττα.
Δεν υπήρχε ποτέ στο ΣΥΡΙΖΑ ενιαία ιδεολογική αντίληψη. Απλώς συστέγαση ιδεολόγων με πολιτικούς ατυχήσαντες, μεγάλων και ιστορικών πνευμάτων με ανθρώπους που έβλεπαν την πολιτική ως επάγγελμα, μπαρουτοκαπνισμένων της κοινωνίας με άκαπνους της μπουρδολογίας.
Η μεγάλη ιδέα της οραματικής και σύγχρονης Αριστεράς, πάλευε κάθε μέρα στο ΣΥΡΙΖΑ με την εικόνα κάτι γραφικών τύπων με κόκκινα μαντηλάκια και τσιτάτα που αποστήθιζαν. Η ανάγκη για μια Αριστερά ανάχωμα στην καθημερινή νεοφιλελεύθερη ισοπέδωση, ανταγωνιζόταν την Αριστερά των ευαγγελίων και των εικονισμάτων. Προσωπικότητες που αντιλαμβάνονταν την σύγχρονη Αριστερά ως στοιχείο προόδου και πάλης ενάντια στη διαφθορά, είχαν καθημερινό εσωκομματικό αντίπαλο την κομματική γραφειοκρατία και την επετηρίδα των πολιτικών σχημάτων.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμη ένα κόμμα του 3%, αυτά όλα δεν απασχολούσαν κανένα. Όταν εξαιτίας των μνημονίων ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε κόμμα εξουσίας, οι αντιθέσεις παραμερίστηκαν στο όνομα του μεγάλου και ευεργετικού σκοπού. Μπορεί σήμερα να είναι το νέο μνημόνιο που χωρίζει, αλλά στην πραγματικότητα η εξουσία θα δρούσε έτσι κι αλλιώς διαλυτικά για το ΣΥΡΙΖΑ, χωρίζοντάς τον σε αυτούς που μπορούν ή δεν μπορούν, σε αυτούς που καταλαβαίνουν ή που δεν καταλαβαίνουν και σε άλλες πολλές κατηγορίες.
Οι επικλήσεις στην ενότητα της Αριστεράς είναι ένα απλό προσκύνημα στο μαυσωλείο της ιστορίας που την αδίκησε στο πέρασμα των δεκαετιών.
Η Ελληνική Αριστερά και ίσως και η Ευρωπαική, αυτή τη στιγμή προσδιορίζεται με τρόπο που δεν φανταζόταν. Δυστυχώς αυτός ο προσδιορισμός περνά μέσα από τον κανιβαλισμό της προσωπικής αντιπαράθεσης, όπως συμβαίνει πάντα στα κλειστά συστήματα που αντιλαμβάνονται την ιδεολογία ως θρησκευτικό σύστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δε διαλύεται, στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ ενωμένος σε μια ομοιογενή βάση. Η δίνη της εξουσίας, οι θέσεις που πρέπει να αναλυθούν μπροστά σε αυτή, αναπτύσσουν τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει τόσο σημασία ποιός φταίει. Σημασία πλέον έχει ποιός μπορεί. Και είναι αυτό ακριβώς που ενδιαφέρει την κοινωνία. Μόνο.
ΦΩΤΟ: ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, eurokinissi
