Όταν πέφτουν οι βόμβες, σημασία έχει να ζήσεις

Που λέτε, όταν ήμουν μικρή, η νηπιαγωγός μου ήθελε να μας μιλήσει για τον πόλεμο και την ειρήνη. Tι το θελε κι αυτή η καημένη λοιπόν, με το που μας λέει για ποιο θέμα θα μιλήσει, πετάγομαι εγώ και η τεράστια γλώσσα μου και της απαντώ: «Τι ξέρετε εσείς από πόλεμο; Δεν ξέρετε, εμένα ο πατέρας μου πηγαίνει σε πολέμους.” (εδώ κάνω μια μικρή παρένθεση για όσους δε γνωρίζουν, ο πατέρας μου υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής στα νιάτα του).

Όπως καταλαβαίνετε, όλο αυτό στα τέσσερα μου δεν έγινε γιατί ήθελα να κάνω flex, αλλά προφανώς γιατί για εμένα ο πόλεμος ήταν κάτι που με επηρέαζε άμεσα κι ας μην γινόταν στη χώρα μου. Από τις ίδιες βόμβες που πέθαινε κόσμος θα μπορούσε να πεθάνει και ένας δικός μου άνθρωπος. Ξέρετε, οι βόμβες και τα πυρά δεν ρωτάνε την καταγωγή σου, ούτε κάνουν έλεγχο να δούνε πόσο Έλληνας ή πόσο Σύριος είσαι. Από μικρά παιδιά μας μιλάνε στα σχολεία για την Ελλάδα, για τον Περικλή, για τους τριακόσιους του Λεωνίδα, για τους κακούς Τούρκους, για τους κακούς Γερμανούς και εμείς φουσκώνουμε σαν τα παγώνια, γιατί μας μιλάνε πάντα για νίκες και σχεδόν ποτέ για ήττες με χαμένο, νεκρό κόσμο.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο μέσος Έλληνας έχει μεγαλώσει με την ψευδαίσθηση ότι αν τυχόν γίνει πόλεμος, θα τον έχουμε ήδη κερδισμένο και τυπωμένο σε ένα βιβλίο ιστορίας. Πιστεύει πως θα έχουμε μια ακόμα εθνική εορτή, ως μία ακόμη μέρα που ο κόσμος δε θα πάει στη δουλειά για να χαζεύει παρελάσεις. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι αυτή, η πραγματικότητα είναι αυτή που αρνείστε να δείτε. Η πραγματικότητα είναι τα πλάνα από τη Συρία και οι κατατρεγμένοι άνθρωποι που τόσο πολύ θέλετε να βγάζετε μίσος και χολή επάνω τους. Αυτοί οι άνθρωποι όμως είναι ακριβώς σαν εσάς, θέλετε δε θέλετε, καθότι δεν υπάρχει τίποτα επάνω σας που να σας κάνει πιο σημαντικούς- και όσο πιο γρήγορα το καταλάβετε τόσο το καλύτερο.

Εν τέλει, η δασκάλα μου στο νηπιαγωγείο δεν ήξερε όντως από πόλεμο, και ούτε εγώ με την μεγάλη μου γλώσσα ξέρω, αλλά τουλάχιστον είχα την τύχη να μάθω ότι τίποτα δε με διαχωρίζει και δε με κάνει πιο σημαντική από αυτούς που ζούνε και έχουν ζήσει έναν. Με κάνει απλά τυχερή που δεν βρέθηκα σε κάποιο άλλο σημείο στον χάρτη. Με κάνει να ακούω τους ανθρώπους που βίωσαν κάθε πτυχή ενός πολέμου και να στέκομαι αλληλέγγυη στις ιστορίες και στις ανάγκες τους. Δεν ξέρω από πόλεμο, δεν τον έχω βιώσει, αλλά αν ένα πράγμα έμαθα σίγουρα είναι πως, όταν πέφτουν οι βόμβες, δεν έχει σημασία τι εθνικότητας είσαι – σημασία έχει να ζήσεις.

*Από το facebook της Δέσποινας Βαξεβάνη

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr