Γεγονός είναι ότι με αφορμή ένα σοβαρότατο εθνικό θέμα, όπως η συμφωνία των Πρεσπών, έχουμε δει, στον χώρο της Κεντροαριστεράς αρκετά δείγματα πολιτικού τυχοδιωκτισμού.
Τον Χάρη Θεοχάρη, που αποφάσισε ξαφνικά ότι είναι αντίθετος στη συμφωνία, αν αυτό διευκολύνει την ένταξή του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ.
Τον Ψαριανό και τον Αμυρά, που διατυπώνουν σήμερα “διαφωνίες αρχών” σε μια απόφαση που το συνέδριο του κόμματός τους έχει πάρει με συντριπτική πλειοψηφία, πριν αρκετούς μήνες.
Τον Νίκο Παπανδρέου, που έσπευσε να διαφοροποιηθεί από τον αδελφό του με κάτι που έμοιαζε σαν δήλωση νομιμοφροσύνης και που μάλλον σχετίζεται με την ένταξή του στο ευρωψηφοδέλτιο του ΚΙΝ.ΑΛΛ.
Τη μειοψηφία της ΔΗΜ.ΑΡ., που, αν και θεωρεί ότι οι Πρέσπες είναι σε θετική κατεύθυνση, προτείνει “παρών” ή αποχή για να μην διαταραχτεί η συμπόρευση με το τυχοδιωκτικό ΠΑΣΟΚ. Και ούτε λόγος, φυσικά, για τον Ευ. Βενιζέλο και τον Α. Λοβέρδο, για τους οποίους πατριωτικό είναι ό,τι συμφέρει τους ίδιους.
Πολιτικάντηδες, όμως, δεν είναι μόνο αυτοί που ελίσσονται. Είναι και αυτοί που κρύβονται. Αλήθεια, πού είναι αυτές τις ημέρες ο Κ. Σημίτης; Δεν τον αφορά αυτή η συζήτηση; Δεν νιώθει την ανάγκη να τοποθετηθεί ανοιχτά σε ένα τόσο σοβαρό θέμα; Μόνο για να περισώσει το ηθικό κύρος της διακυβέρνησής του μιλάει δημοσίως ο “πρωθυπουργός της ισχυρής Ελλάδας”;
Πηγή: Η Αυγή
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
