Θα ήταν διασκεδαστική η απαξίωση της Δεξιάς στη γενιά του Πολυτεχνείου, αν δεν ήταν τόσο χυδαία.
Θα ήταν διασκεδαστικός ο αναθεωρητισμός αν δεν ήταν τόσο βλακώδης η μονοσήμαντη αιτιότητα.
Η μετεμφυλιακή γενιά δεν ήταν ενιαία. Η Δεξιά εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα ως ιθύνουσα δύναμη, κερδίζοντας έναν εμφύλιο πόλεμο.
Επί προδικτατορικής «κανονικότητας» οι μισοί ήταν οι κυνηγοί κι οι άλλοι μισοί ήταν τα θηράματα. Οι μισοί ήταν οι θύτες κι οι άλλοι μισοί ήταν τα θύματα.
Ήταν αυτοί που υμνούσαν τους Παρθενώνες του Μακρονησιού, κι ήταν αυτοί που τους υπέστησαν στο πετσί τους. Ήταν όσοι μαρτύρησαν στις «παιδουπόλεις της Φρειδερίκης» κι ήταν αυτοί που κονόμησαν πουλώντας παιδιά.
Ήταν οι άνθρωποι που έκαναν καριέρες με τα χρήματα των δωσίλογων, μαυραγοριτών, ταγματασφαλιτών πατεράδων τους, ήταν και οι άνθρωποι που κυνηγηθήκαν από τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, από τους χωροφύλακες, τους εθνικόφρονες, τους «πατριώτες» της ΕΡΕ. Ήταν οι ΕΚΟΦιτες και ήταν και οι Λαμπράκηδες.
Ήταν όσοι έκαναν θηριώδεις περιούσιες από τα φράγκα του Τομ Πάππας κι ήταν και όσοι φώναζαν στους δρόμους «Μητσοτάκη Κάθαρμα». Ήταν οι δολοφόνοι του Πέτρουλα, οι χειροκροτητές τους αλλά ήταν και όσοι συντάραζαν την Αθήνα κραυγάζοντας «Τούμπα Δολοφόνε, Μητσοτάκη Αλ Καπόνε».
Κι υστερα, ήταν όσοι απολάμβαναν το «Ησυχία, Τάξις και Ασφάλεια» της Χούντας, κι ήταν κι όσοι μαρτυρούσαν το γαλα το μάνας τους από τα βασανιστήρια και τις φυλακές.
Ήταν οι βασανισμένοι της Χούντας κι ήταν και αυτοί που δικαίωσαν τους βασανιστές. Με τη βούλα της Καραμανλικης…. δικαιοσύνης.
Κι είναι σήμερα όσοι θεωρούν τους αγώνες ξεπερασμένους, τις μαχες χαμένες, τις διεκδικήσεις φθαρμένες και τα Πολυτεχνεία σκηνώματα.
Σήμερα το «Ησυχία, Τάξις και Ασφάλεια» έγινε το Κυβερνητικό μοτο που αναπαράγεται μιντιακά, όχι με ηχηρά γελια όπως θα περιμέναμε 45 χρόνια μετα την πτώση της Χούντας, αλλά ως το… ζητούμενο της εποχής.
Σήμερα τα φαντάσματα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» βγήκαν από τους τάφους τους και βρικολακιάζουν στη δεξια ρητορική.
Σήμερα η «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών» πέταξε τη παλιακή φασιστική κουκούλα της Χούντας και έγινε mainstream ρητορική κυβερνητικών Βουλευτών.
Σήμερα η επανάσταση οφείλει να αφορά τη καρτοκινητή, το e-banking, τα καλλυντικά και τις μεθόδους αδυνατίσματος.
Σήμερα καλούμαστε να απαξιώσουμε το Πολυτεχνείο και να ενθουσιαστούμε με τα «μεγάλα και επίκαιρα του Έθνους», τη Μάχη του Μαραθώνα και τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Ανήκω στη γενιά που δεν πρόλαβε να μοιραστεί τα σπασμένα γκάζια της γενιάς του Πολυτεχνείου. Ανήκω στην επομένη γενιά, σε αυτή της Μεταπολίτευσης. Σε αυτή που σήκωσε στα χέρια και στους ώμους της, τους ήρωες του Πολυτεχνείου, με περισσή ευλαβεια. Στη γενιά που δάκρυσε, ανατρίχιασε και γονατίζει, στη Στιγμή τους, στην αποκοτιά τους, στο θάρρος και στο θράσος, όσων έβγαλαν τη γλώσσα στον τύραννο.
Και όχι το Πολυτεχνείο δεν ανήκει… σε όλους, κ. Πρωθυπουργέ. Το Πολυτεχνείο ανήκει σε όσους γνωρίζουν ότι «όταν ακούς τάξη, ανθρώπινο κρέας μυρίζει».
Κι αν σήμερα η Δεξιά, παλεύει να ξαναπάρει τη ρεβάνς για τη Μεταπολίτευση που της στέρησε τα «μετεμφυλιακά» κεκτημένα της, ας τη διαβεβαιώσουμε ότι τα κοινωνικά κινήματα, ούτε προαναγγέλλονται, ούτε ελέγχονται. Τα κινήματα στήνονται χωρίς προετοιμασίες, χωρίς πρόγραμμα, ίσως ακόμη και χωρίς προοπτική. Είναι μια καύτρα από ένα τσιγάρο που η μπότα του ΜΑΤατζη, δεν μπορεί να σβήσει.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
