Που πάνε οι εφημερίδες όταν πεθάνουν;

Ο έντυπος τύπος έχει χάσει τον ειδησεογραφικό του χαρακτήρα. Η είδηση έχει ήδη παλιώσει όταν η εφημερίδα θα φτάσει στα χέρια του αναγνώστη. Άρα στην εφημερίδα απομένουν οι άλλοι δυο ρόλοι της. Η ερευνητική δημοσιογραφία – η οποία στην Ελλάδα είναι κλινικά νεκρή, με φωτεινές εξαιρέσεις – και η αρθρογραφία. Η άποψη, η ανάλυση της είδησης. 

Αν πραγματικά η Κυβέρνηση θέλει να συνδράμει  τον έντυπο  Τύπο, αντί για χρηματοδοτήσεις με αδιαφανή, κομματικά, πολιτικάντικα και ρουσφετολογικά κριτήρια, ας χρηματοδοτήσει τα σχολεία να αγοράζουν κάθε μέρα αλλά και τα Σαββατοκύριακα εφημερίδες. Αρκετά φύλλα ώστε να φτάνουν στα χέρια όποιου μαθητή θέλει να την ξεφυλλίσει – διαβάσει αλλά και στους εκπαιδευτικούς οι οποίοι θα μπορούν να επιλέξουν να χρησιμοποιήσουν την αρθρογραφία και το σχολιασμό μια είδησης από διαφορετικές πολιτικές σκοπιές και οπτικές. 

Οι μαθητές θα «διδάσκονται» την εφαρμοσμένη πολιτική και το σχολιασμό της, θα εκτιμούν, θα κρίνουν, θα επιλέγουν και το πιο σημαντικό θα μάθουν να πιάνουν στα χέρια τους μια εφημερίδα. Αυτό είναι πιθανό να τους παρακινήσει να δημιουργήσουν τη δική τους σχολική εφημερίδα, να γράψουν, να περιγράψουν, να εκφραστούν  και να επιχειρηματολογήσουν για ότι τους ενδιαφέρει και αφορά τη δική τους μικρή αλλά σημαντική κοινότητα. Να ασκηθούν στη γραφή, στην περιγραφή, στην άποψη και στην επιχειρηματολογία. Να ασκηθούν στη Δημοκρατία. 

Πρέπει να είναι κάποιου είδους θλιβερή πρωτοτυπία ότι στη γενιά του smartphone, αντί να κτίζεται η εκπαίδευση των μαθητών πάνω σε αυτό το εργαλείο, το Υπουργείο Ηλιθιότητας και Αποστείρωσης απαγορεύει το κινητό στο σχολείο. 

Αντί τα παιδιά να παίρνουν έναν υπολογιστή και φυσικά κάθε σχολείο να έχει wifi  δίνοντας τους το απέραντο ορίζοντα του διαδικτύου, τους στενεύουν, τους παραχώνουν στο περιθώριο της γνώσης,  με βιβλία των οποίων οι συγγραφείς θα έπρεπε να τιμωρούνται παραδειγματικά, διδάσκοντας τα. Αδιάφορα, κάθε άλλο παρά  ελκυστικά, χωρίς τη παραμικρή δυνατότητα διάδρασης. 

Ρητορεύουμε για το χαμηλό επίπεδο των μαθητών, όταν δεν έχουμε ακόμη κατανοήσει ότι οι μαθητές διδάσκονται με πλαίσια και εργαλεία της εποχής των παππούδων τους.

Κουνάμε το δάχτυλο σε απολίτικους νεολαίους, αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν να μπερδεύουν το 1821 με το 1940, τους λοιδορούμε  που εστιάζουν σε όλα αυτά τα τηλεσκουπίδια, όταν τους μπουκώνουμε με μια κακομαθημένη τροφή, όταν αρνούμαστε  να τους παρέχουμε μια εκπαίδευση που να τους αφορά, να τους εμπεριέχει, να τους κεντρίζει, να τους εκδημοκρατίζει, να τους κοινωνικοποιεί. 

Οι αυριανοί πολίτες, πρέπει να πιάσουν στα χέρια τους εφημερίδα. Και μετά να την ξεφυλλίσουν. Και μετά να τη συζητήσουν. Και μετά να ψάξουν την είδηση, την ιστορία της, το ζουμί και τον αντίκτυπο της. 

Και αν οι σημερινοί 16αρηδες, αυτοί οι «σας γαμώ τα Λύκεια», δεν την πιάσουν στα χέρια τους, καμιά χρηματοδότηση δε θα μπορέσει να σώσει την εφημερίδα. Το χαρτί…
Κι ύστερα θα ρητορεύουμε που πάνε οι εφημερίδες όταν πεθάνουν. Μα, εκεί που πάει και η εκπαίδευση όταν γεράσει. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr