Προσοχή στο κενό μεταξύ ανικανότητας και συνενοχής

Του Κώστα Βαξεβάνη

Διάβασα πως οι αρχές της Θεσσαλονίκης, κατάφεραν επιτέλους να χτυπήσουν τη διαφθορά και να αποδώσουν Δικαιοσύνη. Συνέλαβαν 92χρονο καστανά που δεν είχε ταμειακή και κατάσχεσαν τη φουφού και τα κάστανα. Φαντάζομαι και κάποιες ελπίδες που είχε πως θα επιβιώσει. Στην Θεσσαλονίκη επίσης η Δικαιοσύνη φαίνεται πως καταδίκασε σε 22 μήνες φυλάκιση νεαρό ο οποίος δεν έβγαλε εισιτήριο στο λεωφορείο αν και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων ανακοίνωσε πως ήταν και άλλα τα αδικήματα.

Ίσως δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες αλλά δεν αναιρούν την ουσία. Η Δικαιοσύνη δεν είναι ούτε λιοντάρι ούτε αετός. Μοιάζει περισσότερο με φίδι που δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους.

Η κυβέρνηση αυτή έγινε κυβέρνηση γιατί ένα από τα πράγματα που υποσχέθηκε ήταν η απόδοση Δικαιοσύνης. Η υπόσχεσή της δεν προέκυπτε μόνο από μια ιδεολογική θεώρηση περί ισότητας και ισονομίας αλλά από το πρακτικό συμπέρασμα πως αν δεν υπάρξει Δικαιοσύνη και εμπιστοσύνη του κόσμου από την απονομή της, ούτε ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει ούτε να χτυπηθεί η διαφθορά με άσφαιρα νομικά πυρά.

Ο Νίκος Παρασκευόπουλος, ένας Ακαδημαικός της Δικαιοσύνης ανέλαβε Υπουργός της. Ένα χρόνο μετά την “πρώτη φορά Αριστερά”, η αποκατάσταση και η απονομή της Δικαιοσύνης αντιμετωπίζονται ως συνεδριακές αναζητήσεις σε ένα συνέδριο όπου το πιο πετυχημένο απ όλα είναι ο μπουφές στο διάλλειμα. Συζητήσεις νομικών πλαισίων,  επιστημονικές αναζητήσεις που διυθίζουν τους όρους, διάλογοι που τείνουν να γίνουν σκοπός αντί για μέσο εφαρμογής της Δικαιοσύνης.

Κανένας δεν αμφισβητεί την ανάγκη ούτε του διαλόγου ούτε της επιστημονικής  επιχειρηματολογίας. Η Δικαιοσύνη δεν πάσχει από αυτά. Τα νομικά συγγράμματα, οι ομιλίες των Υπουργών ακόμη και τα νομοσχέδια είναι γεμάτα από όρους επιστημονικής “ευεξίας”. Αλλά όλοι γνωρίζουν πως η Δικαιοσύνη πάσχει, κινείται από συμφέροντα, τιμωρεί αδυσώπητα τους ανίσχυρους ενώ τα μεγάλα ψάρια σκίζουν με ευκολία το δίχτυ της.

Αν υπήρχε Δικαιοσύνη ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν θα αναγκαζόταν να καταθέσει αναφορά για να ερευνηθεί η υπόθεση καταγγελιών Πανούση, θα το είχε κάνει αυταπάγγελτα η Δικαιοσύνη.  

Ας πάρουμε το γνωστό στον κύριο Υπουργό παράδειγμα του επιχειρηματία Ανδρέα Βγενόπουλου. Δικαστικές έρευνες άνοιξαν και έκλεισαν χωρίς να καταθέσουν ουσιαστικοί μάρτυρες κατηγορίας πριν από χρόνια. Η υπόθεση ξανάνοιξε όχι λόγω δημοσιευμάτων που υπήρχαν και του θορύβου στην Κύπρο αλλά επειδή αναγκάστηκα να παίξω το ρόλο του αντιδίκου, δηλαδή να κάνω αναφορά για να αναγκαστεί να λειτουργήσει η Δικαιοσύνη. Όπως ακριβώς δηλαδή ο Παρασκευόπουλος στην υπόθεση Πανούση.

Η έρευνα που ξεκίνησε, για δύο χρόνια δεν προχώρησε ούτε σε εξέταση μάρτυρα ούτε σε αίτημα δικαστικής συνδρομής στην Κύπρο, μέχρι που αναγκάστηκα να γράψω ολόκληρο τεύχος για τους σκανδαλώδεις χειρισμούς της Δικαιοσύνης στην υπόθεση Βγενόπουλου.

Με παρέμβαση Παρασκευόπουλου η έρευνα μπήκε στην ουσία. Όταν όμως οι εισαγγελείς ήταν στο στάδιο της δίωξης, η Εισαγγελέας Εφετών Τσατάνη αφαίρεσε πραξικοπηματικά τη δικογραφία και ανέστειλε πρακτικά την πιθανή  δίωξη. Η κυρία Τσατάνη είχε εμπλοκή στην παράνομη εκλογή του Ντογιάκου στη Διοίκηση της Εισαγγελίας Εφετών και ελέγχεται γι αυτό. Η κίνηση να αφαιρέσει τη δικογραφία δεν ήταν μόνο πρωτοφανής αλλά και παράνομη αφού με βάση το έγγραφο 1360/2-4-2015 του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Νίκου Παντελή, μόνο η Εισαγγελία Διαφθοράς έχει αρμοδιότητα για τέτοιες έρευνες. Σε όλα αυτά να προσθέσω όσα λέγονται στην Κύπρο πως η κυρία Τσατάνη σε συνάντησή της με τον Γενικό Εισαγγελέα της Κύπρου στα πλαίσια συνεδρίου, είχε εκφράσει την απορία της γιατί “κυνηγάνε το Βγενόπουλο”.

Ο Βγενόπουλος χρησιμοποιώντας επίσης την ελληνική Δικαιοσύνη προσπαθεί να αποφύγει αίτημα των Κυπριακών Αρχών να καταθέσει ως ύποπτος για το αδίκημα της χειραγώγησης μετοχών ζητώντας να μην υπάρξει δικαστική συνδρομή από την Ελλάδα για υποθέσεις τους.

Ακούγεται ως μια πολυδαίδαλη υπόθεση και σίγουρα περίπλοκη. Προφανώς και είναι. Δεν πρόκειται για τη σύλληψη του 92χρονου εγκληματία καστανά της Θεσσαλονίκης για την οποία η Δικαιοσύνη ήταν γρήγορη και αποτελεσματική

Υπάρχει τόση Δικαιοσύνη στη χώρα που ο Βγενόπουλος για όσα πραγματικά περιστατικά μόλις έγραψα, μπορεί να κάνει μήνυση (δεν ξέρω τι αριθμό θα έχει αυτή με τόσες που έχει κάνει) και η Αστυνομία μπορεί να με συλλάβει στα πλαίσια του αυτοφώρου για συκοφαντική δυσφήμηση. Ο κύριος Παρασκευόπουλος δεν θέλησε να προστατεύσει την ελευθερία του Τύπου με τον  ίδιο ζήλο που (καλώς) προστατεύει δικαιώματα ειδικών ομάδων στέλνοντας εκπροσώπους του στον Κορυδαλλό.

Για να καταλήξω λοιπόν. Η Δικαιοσύνη δεν χρειάζεται συνέδρια και ακαδημαϊκές ομφαλοσκοπήσεις, αλλά ένα άνθρωπο να βάλει βαθιά το χέρι στη διαφθορά και να τη ξεριζώσει. Αυτό το ρόλο τον έχει θεσμικά ο Υπουργός Δικαιοσύνης. Έχει δικαίωμα να ασκήσει πειθαρχικό έλεγχο για όσα γνωρίζει πως γίνονται αλλά δεν το κάνει. Προτιμά αντί να σπάσει αυγά, να αφήνεται στο μπουφέ των συνεδρίων για τη Δικαιοσύνη.

Η διαφορά μεταξύ ανικανότητας και συνενοχής είναι λεπτή. Δεν ενδιαφέρει κανένα σε αυτή τη χώρα η δικαιολογία για την οποία δεν αποδίδεται Δικαιοσύνη αλλά ότι δεν αποδίδεται. Τον ενδιαφέρει γιατί συλλαμβάνετε τον καστανά και απέναντι στους ισχυρούς κάνετε όπως η Βουγιουκλάκη στο “Μαρία της Σιωπής” με το γνωστό “αβαβάου παπαπάου”. Έχετε απάντηση;