Ψάχνει ο Τσίπρας νέο Καμμένο;

του Κώστα  Βαξεβάνη

Αν πιστέψουμε τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, η κυβέρνηση είναι σε άθλια κατάσταση. Αναζητά έναν Παπαδήμο και αν όχι Παπαδήμο ένα νέο Βενιζέλο. Αλλά επειδή οι Βενιζέλοι είναι σπάνιο είδος, άντε ένα Λεβέντη. Η αποτυχία της συνεύρεσης των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έδωσε μέσω του Τύπου ελάχιστες λεπτομέρειες για το τι πρότεινε ο καθένας για το ασφαλιστικό. Αλλά δεν έχουμε παράπονο, έδωσε σενάρια για το ποιόν εταίρο ψάχνει ο Τσίπρας, ο οποίος εταίρος επιμένουν τα σενάρια, δεν θέλει να γίνει εταίρα της κυβέρνησης και ρίχνει πόρτα στον Τσίπρα.

Αν λοιπόν έχουμε πέντε σενάρια πιθανών συνεργασιών αλλά όλοι οι πρωταγωνιστές αρνούνται τις προτάσεις Τσίπρα, τότε το δίχως άλλο έχουμε μια κατάρρευση της κυβέρνησης. Επίσης αν σύσσωμος ο Τύπος δημοσιεύει τα ίδια σενάρια με αποκλειστικές μάλιστα λεπτομέρειες, ποιά είναι κυβέρνηση για να διαψεύσει τα σενάρια; Όπως είπε χαρακτηριστικά φίλη και συνάδελφος σε μια κουβέντα μας, «αμάν και αυτός ο Τσίπρας με την αδιαλλαξία του». Δηλαδή όχι μόνο δέσαμε τα σενάρια αλλά είναι τόσο βέβαια που αποπνέουν ελαττωματική αδιαλλαξία Τσίπρα.

Αφού πιστοποιήσαμε τα σενάρια όπως η εφορία τα χρέη, ας πάμε τώρα στην πραγματικότητα.

1. Η κυβερνητική πλειοψηφία είναι πιθανότερο να παρεμείνει ως κυβερνητική πλειοψηφία παρά οτιδήποτε άλλο. Ο λόγος δεν είναι πως πρόκειται για μια στιβαρή ενότητα οραματιστών όσο για το γεγονός πως είναι δύσκολο να πάρει κάποιος την ευθύνη να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Το crash test της με τη ΛΑΕ, εκτόνωσε τις αντιπαραθέσεις σε μεγάλο βαθμό αφού κατέδειξε πως έξω απ το χορό μπορείς να λες όσα τραγούδια θες αλλά δεν εκτιμάσαι απαραίτητα και ως τραγουδιστής.
2. Η ΝΔ είναι στο στάδιο να εκλέξει εταιρεία η οποία θα βοηθήσει να εκλεγεί ο πρόεδρος του κόμματος, για να μαζέψει στη συνέχεια εις σάρκαν μίαν, όλους αυτούς που αλληλοκατηγορήθηκαν ως κλέφτες, παλαιοκομματικοί, άθλιοι και καταστροφικοί. Εν ολίγοις η ΝΔ δεν έχει ούτε χρόνο, ούτε διάθεση ούτε την πολυτέλεια για να ασχοληθεί για τα συμφέροντα του τόπου. Μοιράζει οπαδικά κασκόλ στο γήπεδο της αντιπαράθεσης στο οποίο μόνο ο Τζιτζικώστας προσήλθε με τη γνωστή βελουτέ φόρμα του, των τηλεοπτικών σποτς.
3. Η Συμπαράταξη της Φώφης, ή όπως αλλιώς ονομάζεται, μοιάζει πολύ με τη Φώφη. Διατυπώνει μια θέση και στη συνέχεια κοιτά το πλήθος με αγωνία και απορία ρωτώντας «τα είπα καλά;» Σε συνεχή ομηρία από Βενιζέλους και Παπανδρέου, (εσχάτως) από θεία βρέφη και εκσυγχρονιστές που θα έπρεπε να είναι ίσως στον εισαγγελέα και όχι στο κόμμα, η Συμπαράταξη δεν είναι παρά ΠΑΣΟΚ που δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από ΠΑΣΟΚ σε μια εποχή που δεν χρειάζεται ΠΑΣΟΚ. Καμιά πρόταση, κριτική ή διάθεση για συμμαχίες δεν μπορεί ούτε να το απενοχοποιήσει ούτε να το δείξει ως κάτι άλλο. Σε αυτό το ΠΑΣΟΚ η Φώφη δεν φοβάται μόνο το Βενιζέλο αλλά και όσους είναι γύρω της και τον ίσκιο της ακόμη.
4. Το Ποτάμι, μετά την αναπαραγωγή του πολιτικού τίποτα και των στερεότυπων για δημιουργικότητα των Ελλήνων, νέα επιχειρηματικότητα, νέες ιδέες, “λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου”, εκβάλει σταθερά προς το δέλτα του ποσοτικού μηδενός. Τραγική φιγούρα ο ίδιος ο Θεοδωράκης ο οποίος αντιλαμβάνεται σιγά σιγά πως στο κόμμα που δημιούργησε ακόμη και αν συνεχίσει για κάποιο λόγο να υπάρχει, θα είναι άλλοι οι πρωταγωνιστές. Η τελευταία του τηλεοπτικοπολιτική εφεύρεση είναι πως αυτός έσπρωξε τον Τσίπρα προς το ευρώ. Ενδεχομένως να έχει τετραγωνίσει και τον κύκλο της πολιτικής αλλά μάλλον δεν το εκτιμά η πολιτική.
5. Ο Βασίλης Λεβέντης, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε παλιές ιστορίες γραφικότητας και τον ιστορικό του ρόλο σε αυτή τη Βουλή. Περισσότερο πολιτικός από πολλούς ισόβιους του Κοινοβουλίου, είναι δύσκολο να εκφράσει πολιτικές θέσεις. Η κοινοβουλευτική του δύναμη στα μάτια των περισσότερων είναι μελλοντική βορά στα δόντια των μεγάλων της αντιπαράθεσης.

Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, η κυβέρνηση μοιάζει πιο ασφαλής και συμπαγής  από τους πολιτικούς της αντιπάλους και τα συγκροτήματα Τύπου. Μια μικρή λεπτομέρεια: όσοι φωτογραφίζουν την κυβέρνηση να παραπαίει κοινοβουλευτικά δεν το συσχετίζουν ποτέ με την κοινωνική αντίδραση, αλλά με τις διαθέσεις τους. Δεν λένε δηλαδή πως πιέζει η κοινωνία και δημιουργεί τριγμούς αλλά φωτογραφίζουν τον εαυτό τους σε μια μεσσιανική λειτουργία που κανένας δεν έχει απαιτήσει.