«Ρε… ηρεμία. Δε ζούμε σε κοινωνία τεράτων»

«Ρε, ηρεμία.Δε ζούμε σε κοινωνία τεράτων.

Ούτε σε κοινωνία ιπποτών/ξωτικών/αγίων/πάλαντιν, ό,τι τέλος πάντων γουστάρει ο καθένας. Ζούμε σε κοινωνία ανθρώπων.

Τα τέρατα είναι ελάχιστα, μετρημένα, αρκεί όμως να υπάρχει έστω ένα για να δημιουργήσει μια εμφανέστατη χαίνουσα πληγή.Πόσο μάλλον δύο ή 213.

Οι πολλοί όμως είναι άνθρωποι, αυτό που – κακώς – λέμε”απλοί”.

Κι εγώ θα ήθελα ο κολλητός μου να είναι ο Τσε, η διπλανή μου στη δουλειά η Ρόζα Παρκς, πατέρας μου να είναι ο Σπάρτακος και να αράζω για μπύρες με Μπελογιάννη, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική, και η ζωή μας γεμάτη ”νοικοκυραίους”.

Ανθρώπους φοβισμένους, μπερδεμένους, μετρίως μέτριους στα μάτια ορισμένων από εμάς-τι ελιτισμός!-, που όμως ούτε θα άγγιζαν παιδί, ούτε θα κλώτσαγαν αδύναμο, ούτε θα άφηναν πρόσφυγα να πνιγεί…Ψηφίζουν ΝΔ, ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι ΚΚΕ για τον παππού. Και περιμένουν.

Και αρκετοί,πολλοί ίσως από αυτούς έδωσαν κάποτε ψωμί και κρυψώνα στον αντάρτη, ένα πακέτο μακαρόνια για τον πρόσφυγα.

Μπορεί και να προσευχήθηκαν γι’ αυτόν,να σταυροκοπήθηκαν κι εγώ να γέλασα με τον μαλάκα τον θρησκόληπτο.Κάποιοι κερδίζονται, πολλοί κερδίζονται και η ευμενής ουδετερότητα τους υπήρξε και θα ξαναυπάρξει καθοριστική.

Ηρεμία».

* Αναδημοσίευση από την προσωπική σελίδα στο Facebook του Panos Zacharis